Uroczyste wodowanie fregaty ROKS Chungnam, jednostki prototypowej najnowszej, trzeciej serii fregat Republiki Korei. Dobrze widać atuty opracowane lokalnie: maszt zintegrowany z radarem wielofunkcyjnym i systemem IRST
oraz uniwersalną wyrzutnię pionową.
Pod względem gospodarczym, już w latach 70. Republika Korei dołączyła do grona państw rozwijających się o średnim dochodzie i zbliżyła się do zaawansowanych gospodarek świata. W 1974 r. Ministerstwo Obrony Narodowej w Seulu rozpoczęło 15-letni „Projekt Yulgok”, mający na celu wzmocnienie zdolności wojskowych i osiągnięcie samowystarczalności w zakresie obrony państwa.
W międzyczasie Republika Korei i Stany Zjednoczone Ameryki nadal umacniały swój sojusz wojskowy, a dowództwo USFK (United States Forces Korea) sprawowało kontrolę operacyjną nad siłami koreańskimi nie tylko w czasie wojny, ale także w okresie pokoju. Mimo że Seul korzystał z parasola bezpieczeństwa, jaki zapewniały mu Stany Zjednoczone, nastroje antyamerykańskie zaczęły się nasilać, a ich kulminacją było krwawe stłumienie demonstracji skierowanych przeciwko zamachowi stanu z 12 grudnia 1979 r. i objęciu rządów przez wojskową dyktaturę gen. Chun Doo-hwana, wspieraną przez Waszyngton.
W ramach „Projektu Yulgok” rozpoczęto szereg prac badawczo-rozwojowych i projektowych dotyczących uzbrojenia oraz sprzętu wojskowego przeznaczonego dla poszczególnych rodzajów południowokoreańskich sił zbrojnych. Pierwszymi samodzielnie zaprojektowanymi i zbudowanymi w Republice Korei większymi okrętami nawodnymi były fregaty typu Ulsan, wypierające 1500 t (wyporność standardowa), których dziewięć weszło do służby w latach 1981–1993. Niemal równolegle konstruowano nieco mniejsze jednostki – korwety typów Donghae/Pohang.
Zabudowano łącznie 24 takie okręty w sześciu seriach o wyporności standardowej 890÷950 t. Ich produkcja pozwoliła na zorientowanie przemysłu stoczniowego na produkcję militarną, jednak najważniejsze kompetencje związane z ich systemem walki wciąż opierały się na imporcie. Co warte odnotowania, zdecydowana większość składników systemów walki obydwu klas okrętów pochodziła od wytwórców europejskich, nie zaś amerykańskich.
ROKS Seul, druga fregat typu Ulsan. Były to pierwsze większe jednostki zaprojektowane i zbudowane w Republice Korei. Ich system walki opierał się w głównej mierze na wyrobach europejskich, obecnie zastąpionych południowokoreańskimi. Okręty te stanowił pierwszy krok Marynarki Wojennej Republiki Korei w kierunku „błękitnych wód”.
Pojawienie się rodzimych fregat i korwet pozwoliło na stopniowe wycofywanie niszczycieli pamiętających lata II wojny światowej oraz niszczycieli eskortowych pozyskanych od Stanów Zjednoczonych, i rozpoczęcie planowania transformacji floty z przeznaczonej do działań na wodach przybrzeżnych na marynarkę oceaniczną. Prace nad pierwszym rodzimej konstrukcji niszczycielem rozpoczęto jeszcze w połowie lat 80. w biurze projektowym koncernu Daewoo. Wraz z tym trwał rozwój południowokoreańskich systemów elektronicznych i uzbrojenia morskiego.
Program ewolucji niszczycieli KDX, podzielony na trzy etapy, doprowadził do powstania nowoczesnych okrętów obrony przeciwlotniczej, zdolnych do zwalczania pocisków balistycznych, wykorzystujących największą platformę spośród jednostek wyposażonych w system walki Lockheed Martin Aegis. Obecnie jest budowana już druga seria trzech niszczycieli KDX III (typ Sejongdaewang, pol. Sejong Wielki). Również realizowany niemal równolegle program rozwoju okrętów podwodnych KSS rozpoczął się od nasycenia floty dwoma typami jednostek produkowanych na licencji niemieckiej, a w konsekwencji doprowadził do powstania pierwszych, zaprojektowanych samodzielnie okrętów oceanicznych z napędem niezależnym od powietrza atmosferycznego, do tego uzbrojonych w wyrzutnie pionowe pocisków balistycznych z głowicami konwencjonalnymi.
W czasie, gdy Republika Korei skupiła się na programach rozwojowych niszczycieli i okrętów podwodnych, ale też śmigłowcowców oraz mniejszych okrętów desantowych, wspomniane na wstępie fregaty i korwety zestarzały się, wymagając zastąpienia jednostkami nowej generacji. Pierwsze podejście na początku lat 90., którym był projekt Frigate 2000, trafiło na azjatycki kryzys finansowy i dopiero pod koniec dekady plan reaktywowano, już jako program FFX (Future Frigate eXperimental).
Daehan-minguk Haegun (Marynarka Wojenna Republiki Korei) początkowo chciała mieć 24 fregaty o wyporności ok. 3000 t, aby zastąpić 37 wspomnianych jednostek, starszych typów. Chodziło nie tylko o wymianę pokoleniową, ale jednocześnie sprawą priorytetową była eliminacja zasadniczych wad poprzedników. Dotychczasowe fregaty i korwety nie miały bowiem rakietowych systemów obrony przeciwlotniczej, ani możliwości bazowania śmigłowców, stanowiących ważny element systemu zwalczania okrętów podwodnych i mogących wspomagać pozahoryzontalne wskazywanie celów.
Program FFX, podobnie jak KDX, podzielono na etapy. W każdym miała powstać seria fregat, której kolejne transze wyposażone byłyby w doskonalsze systemy, a przy okazji rósłby udział produkcji krajowej. Pod koniec 2006 r. marynarka wybrała korporację Hyundai Heavy Industries (HHI) jako preferowanego projektanta w programie FFX. Na początku 2007 r. firma otrzymała oficjalne zapytanie ofertowe. W tym czasie plan urealniono, zakładając budowę pierwszej serii FFX Batch I o wyporności 2700 t, zredukowanej potem do 2300 t, z docelową liczbą 24 okrętów do 2028 r.
Umowa na prototyp FFX została zawarta pomiędzy DAPA (Defense Acquisition Program Administration, czyli Administracją ds. Programów Obronnych) a HHI w grudniu 2008 r. Jej wartość wyniosła 140 mld KRW (ok. 430 mln PLN wg obecnego kursu). Pierwszych sześć jednostek (Batch I) miało być przekazanych zamawiającemu do 2015 r., przy czym pierwsza już w 2011 r. Program jednak był opóźniony.
Pierwsza fregata – ROKS Inczon (FFG 811) została zwodowana w 2011 r. w stoczni HHI w Ulsan, zaś przyjęta do służby 17 stycznia 2013 r. Aby zwiększyć tempo produkcji, trzy ostatnie okręty pierwszej szóstki zlecono stoczni STX Offshore & Shipbuilding w Changwon (obecnie K Shipbuilding).
Pojawienie się Inczon, a potem fregat seryjnych, wprowadziło nową jakość do sił litoralnych MW Republiki Korei. Nowe okręty zaprojektowano z uwzględnieniem technik stealth. Ich sylwetka przypomina pomniejszoną linię niszczycieli KDX II. Pochyłe ściany nadbudówek łączą się z burtami, zastosowano system schładzania spalin IRSS (Infra Red Suppression System) oraz system zraszaczy do schładzania ścian i burt kanadyjskiej firmy Davis, a także system demagnetyzacyjny niemieckiej SAM Electronics.
Wyporność standardowa fregaty wyniosła 2300 t, a pełna 3250 t przy 114 m długości. Układ napędowy w kombinacji CODOG (Combined Diesel or Gas) obejmował dwie turbiny gazowe General Electric LM2500 i dwa silniki wysokoprężne MTU 12V1163 TB83, pracujące zamiennie poprzez przekładnię redukcyjną Renk na dwie śruby nastawne. Zapewnia on prędkość 30 w. i zasięg 4500 Mm/18 w. Załogę tworzy 140 osób.
