Pierwszy produkcyjny Mirage 2000C został oblatany w listopadzie 1982 r. Pierwsze dostawy miały miejsce w 1983 r. Pierwsza eskadra operacyjna została utworzona w 1984 r., w 50. rocznicę powstania Armee de l’Air.
Pierwszym urządzeniem walki elektronicznej zabudowanym na samolocie myśliwskim Mirage 2000C jest pasywna radiolokacyjna stacja ostrzegawcza SERVAL (Système d’écoute radar et de visualisation d’alerte). Stacja SERVAL ma cztery anteny kierunkowe, z których dwie umieszczone są z przodu i z tyłu statecznika pionowego, a dwie na końcach skrzydła. Zakres ich działania obejmuje całą przestrzeń wokół myśliwca.
Kolejnym elementem systemu obrony własnej Mirage 2000C jest stacja SABRE (Système de Autoprotection par Brouillage Électromagnetiques) z antenami umieszczonymi na stateczniku pionowym z przodu i z tyłu. Urządzenie to odgrywa najważniejszą rolę w identyfikowaniu zagrożeń w paśmie elektromagnetycznym i w razie potrzeby generuje aktywne zakłócenia radioelektroniczne. Wykrywanie i zakłócanie obejmuje tylko środki radiolokacyjne przeciwnika zapisane przed lotem w bibliotece zagrożeń SABRE.
Wyrzutnie przeciwradiolokacyjnych i termicznych nabojów zakłócających do zmylenia pocisków powietrze-powietrze oraz przeciwlotniczych odpalonych przez przeciwnika znajdują się w tylnej części kadłuba po bokach zasobnika ze spadochronem hamującym. Wyrzutnie po stronie lewej mieszczą naboje działające w podczerwieni IR (infrarouge), natomiast wyrzutnie po stronie prawej mieszczą naboje działające w paśmie elektromagnetycznym EM (électromagnétique).
W czasie I wojny w Zatoce Perskiej w zasobniku spadochronu eksperymentalnie umieszczono wyrzutnik Éclair z 16 pułapkami IR i 16 pułapkami EM. Od egzemplarza Mirage 2000C z numerem produkcyjnym 38 umieszczono na krawędzi spływu przy kadłubie wyrzutnie przeciwradiolokacyjnych i termicznych nabojów zakłócających systemu SPIRALE (Système de Protection Infrarouge et Radar par Leurrage), który jest automatycznie uruchomiany przez stację SABRE po wykryciu zagrożenia. Dwie poziome wyrzutnie zawierają 112 pułapek EM lub IR.
Mirage 2000C z 12. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w hangarze bazy lotniczej BA103 Cambrai-Épinoy „Commandant René Mouchotte”. Na pierwszym planie samolot 103-YD (ns. 107), na drugim – 103-LK (ns. 85).
Kolejnym komponentem systemu walki elektronicznej samolotu Mirage 2000C zabudowanym w okresie późniejszym na belkach z wyrzutniami dla pocisków powietrze-powietrze Magic 2, jest urządzenie pracujące w podczerwieni i sygnalizujące odpalenie pocisków rakietowych przez przeciwnika DDM (Détecteur de Départ Missile; inne oznaczenie – SAMIR, Système d’Alerte Missile InfraRouge). Wszystkie wymienione elementy są połączone szyną danych.
Ich użycie jest sterowane przez urządzenie zapewniające kompatybilność środków obrony własnej C3M (Coffret de compatibilité de contre-mesures), którego działanie powoduje, że różne systemy nie zakłócają się nawzajem. Urządzenie C3M syntetyzuje również informacje dostarczane przez systemy SABRE i SERVAL. Dzięki temu połączeniu pilotowi Mirage 2000C przedstawiane są kompletne i wiarygodne informacje o zagrożeniu.
Poza elektroniką o wartości współczesnego odrzutowego samolotu bojowego w znacznym stopniu decyduje artyleryjskie uzbrojenie pokładowe oraz możliwość przenoszenia na podwieszeniach zewnętrznych określonych rodzajów pocisków, rakiet, bomb i związanego z nimi wyposażenia specjalnego.
Stałe uzbrojenie pokładowe Mirage 2000C stanowią dwa 30 mm działka rewolwerowe DEFA-554 z zapasem amunicji 2x125 nabojów. Umieszczone są one w dolnej części kadłuba, pod chwytami powietrza do silnika. W porównaniu z wcześniejszymi modelami (DEFA-552 i DEFA-553) odmiana DEFA-554 ma większą szybkostrzelność, lecz jest cięższa (85 kg) od poprzednich konstrukcji. Szybkostrzelność wynosi 1200 strzałów na minutę (do celów lądowych) lub 1800 (do celów powietrznych), natomiast prędkość wylotowa pocisków wynosi 830 m/s. Zasięg ognia skutecznego wynosi 1500 m lub 1000 m a do zniszczenia celu powietrznego wystarcza seria 12 pocisków.
Działka są używane w trybie manualnym przy prezentacji sytuacji na wyświetlaczu przeziernym VTH (Viseur tête haute), na zakresie powietrze-powietrze z ciągłym obliczaniem linii znacznika CCLT (calcul continu d’une ligne de traceurs), a na zakresie powietrze ziemia – z ciągłym obliczaniem punktu uderzenia CCPI (calcul continu du point d’impact direct).
Do 30 mm działka rewolwerowego (trzykomorowego) DEFA-554 stosuje się natępujące typy nabojów: szkolne OXL F2570 (Obus d’eXercice Lesté), szkolne powietrze-ziemia OXAS F2270 (Obus d’eXercice Air-Sol), szkolne smugowe OXT F3170 (Obus d’eXercice Traceur), zapalające OMEI F7572 (Obus à Mine Explosif Incendiaire), przeciwpancerno-zapalające OSPEI 7670 (Obus Semi-Perforant Explosif Incendiaire) oraz przeciwpancerno-zapalające-smugowe OPIT F5970 (Obus Perforant Incendiaire Traceur).
Podstawowym rodzajem uzbrojenia do zwalczania celów powietrznych oprócz artyleryjskiego uzbrojenia pokładowego są pociski powietrze-powietrze średniego zasięgu MATRA Super 530 (530F, 530D) oraz małego zasięgu MATRA R-550 Magic 2.
Wersja Super 530F współpracuje z radarem RDM (maksymalna prędkość lotu – Ma= 4,5; zasięg – 25 km), natomiast wersja 530D współpracuje z radarem RDI (maksymalna prędkość lotu – Ma=5; maksymalna wysokość lotu zwalczanego celu – 24 400 m; zasięg – 35 km). Pociski MATRA Super 530 wyposażone są w półaktywny radiolokacyjny układ samonaprowadzania oraz w 32-kilogramowy ładunek bojowy o działaniu odłamkowym.
Pociski są podwieszane pod skrzydłami przy zastosowaniu belek MATRA LM-2153A (Lance missile). W stosunku do Super 530F pocisk Super 530D dodatkowo umożliwia zwalczanie celów powietrznych poruszających się z dużymi prędkościami na małych wysokościach (minimalna – 30 m), na tle ziemi (wody). Masa startowa Super 530D wynosi 285 kg; długość – 3,795 m; średnica – 0,263 m; rozpiętość usterzenia – 0,875 m.
Pocisk R-550 Magic (R jak Roger Robert, pracownik firmy MATRA) jest wyposażony w pasywny termiczny układ samonaprowadzania i ma odłamkowy ładunek bojowy z wymuszoną fragmentacją o masie 12,5 kg. Wersja Magic 1 weszła do służby w 1975 r., wersja Magic 2 – w 1985 r. Wersja Magic 2 ma większą odporność na termiczne naboje zakłócające i większą czułość układu samonaprowadzania, co umożliwia wykrywanie i atakowanie celów powietrznych na kursach spotkaniowych. Dane taktyczno-techniczne Magic 2: masa startowa – 90 kg; długość – 2,748 m; średnica części przedniej – 0,164 m; średnica części tylnej – 0,157 m; rozpiętość usterzenia – 0,660 m; prędkość maksymalna – M=3, maksymalne przeciążenie manewrowe – g+35; zasięg – 300-10 000 m. Pociski Magic 1 i Magic 2 są podwieszane przy zastosowaniu belek MATRA LM-2155A (węzeł wewnętrzny) lub LM--2255(węzeł zewnętrzny).
Zobacz więcej w nowym wydaniu czasopisma Lotnictwo Aviation International >>
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
