Czołg Cromwell z batalionu rozpoznawczego 11. Dywizji Pancernej, 2nd Northamptonshire Yeomanry.

Brytyjczycy wystawili do działań w Europie Zachodniej trzy dywizje pancerne, najczęściej przydzielane po jednej do trzech korpusów brytyjskiej 2. Armii – VIII, XII i XXX Korpusu. Była to 7. DPanc całkowicie wyposażona w czołgi Cromwell oraz 11. DPanc i DPanc Gwardii na czołgach Sherman. Poza wymienionymi w składzie wojsk brytyjskich walczyły też samodzielne brygady, wyposażone w czołgi Churchill i Sherman.

Cała brytyjska 21. GA miała w istocie do dyspozycji sześć dywizji pancernych. Trzy wymienione brytyjskie (7. DPanc, 11. DPanc i DPanc Gwardii) weszły w skład brytyjskiej 2. Armii, natomiast kanadyjska 1. Armia miała do dyspozycji dwie (polska 1. DPanc i kanadyjska 4. DPanc). Specjalna 79. DPanc, wystawiająca specjalistyczny sprzęt szturmowo-inżynieryjny dla wzmocnienia zgrupowań uderzeniowych obu armii, pozostała do dyspozycji dowództwa 21. Grupy Armii. Dodatkowo 21. GA miała do dyspozycji osiem samodzielnych brygad pancernych. Jedna z nich (27. BPanc na czołgach Sherman) wskutek strat, których nie było jak uzupełnić, została rozwiązana 29 lipca 1944 r., walczyła więc tylko niecałe dwa miesiące. Spośród pozostałych kanadyjska 2. BPanc oraz brytyjskie: 4., 8. i 33. BPanc były wyposażone w czołgi Sherman, natomiast 6. BCz Gwardii, 31. i 34. BCz – w czołgi Churchill. Etatowo każdy z trzech batalionów czołgów brygady pancernej (zarówno samodzielnej, jak i brygady pancernej dywizji pancernej) miał trzy kompanie (szwadrony) po cztery plutony po cztery czołgi, trzy czołgi w dowództwie kompanii (19 czołgów w kompanii) i cztery czołgi w dowództwie batalionu (61 czołgów średnich w batalionie i 11 czołgów lekkich w kompanii rozpoznawczej, razem 72). Natomiast w brygadach Churchilli były tylko 3 czołgi w plutonie, co dawało 15 w kompanii i 49 w batalionie + 11 czołgów lekkich – razem 60.
Brytyjskie wojska lądujące na plażach Normandii niemal od początku miały wsparcie czołgów. Na plaży „Sword” lądowała brytyjska 3. Dywizja Piechoty w składzie trzech brygad, a jej wsparciem była 27. BPanc (gen. bryg. George Erroll Prior-Palmer), wyposażona w czołgi Sherman DD, dostosowane do pływania. 27. BPanc wysadziła na plaży trzy bataliony: 13th/18th Royal Hussars (Queen Mary’s Own), 1st East Riding Yeomanry i Staffordshire Yeomanry. 34 czołgi Sherman DD z 13th/18th Royal Hussars zostało wysadzone do morza w odległości 4,5 km od plaży. 27 z nich dotarło do plaży i wspierało pierwszą fazę desantu piechurów z 8. Brygady 3. DP. Pozostałe czołgi brygady wysadzono na plażę z okrętów desantowych, w kolejnych falach lądujących wojsk. Pierwszą brygadą 3. DP, która ruszyła w głąb lądu, była lądująca później 185. Brygada Piechoty, której wsparcia udzieliły „zwykłe” Shermany ze Staffordshire Yeomanry. Czołgi z tego batalionu, mając na pancerzach desant piechurów z 2nd Battalion, King’s Shropshire Light Infantry ze 185. BP, wyruszyły jako pierwsze w kierunku wsi Beuville na drodze do Caen. Kolejne bataliony brygady były wspierane przez działa samobieżne Achilles (amerykański niszczyciel czołgów M10 uzbrojony w brytyjską armatę 17-funtową kal. 76,2 mm) z organicznego dywizjonu przeciwpancernego 3. DP – 20th Anti-Tank Regiment, Royal Artillery. Wkrótce wspomniane brytyjskie jednostki starły się z 22. Pułkiem Pancernym niemieckiej 21. DPanc – 40 Pz IV, wsparte kilkoma zdobycznymi Somua S.35 w niemieckiej służbie. Brytyjskie czołgi i samobieżne działa przeciwpancerne zadały Niemcom znaczne straty: niemieckie raporty potwierdzają utratę 54 czołgów ze 124 posiadanych w 21. DPanc, ale ponad połowę zniszczyły wspierające brytyjskie wojska samoloty myśliwsko-bombowe Typhoon. W drugiej fali brytyjskiego ataku posuwała się 9. Brygada Piechoty 3. DP, wspierana przez batalion 1st East Riding Yeomanry z czołgami Sherman DD. Po wyłamaniu się z plaż Normandii 27. BPanc wspierała natarcie na Caen, które zostało zdobyte dopiero 9 lipca 1944 r. Czołgi brygady udzielały wsparcia spadochroniarzom z 6. Dywizji Powietrznodesantowej, a później piechurom z 51. DP Highland.
Na plaży „Gold” lądowała brytyjska 50. Dywizja Piechoty (Northumbrian w składzie trzech BP, a dodatkowo samodzielna wówczas 56. Brygada Piechoty. Wsparcia udzielały im czołgi z dwóch batalionów specjalnej 79. DPanc: Westminster Dragoons wyposażonych w czołgi Sherman-Crab do trałowania min oraz 141st Royal Tank Regiment (The Buffs) z czołgami-miotaczami ognia Churchill Crocodile. Dodatkowo lądowały też dwie kompanie z 6th Assault Regiment, wyposażone w czołgi saperskie z ciężkim moździerzem do niszczenia umocnień Churchill AVRE. Poza jednostkami 79. DPanc na plaży tej lądowały dwa bataliony czołgów Sherman DD z samodzielnej 8. BPanc: 4th/7th Royal Dragoon Guards i Nottinghamshire Yeomanry. Wkrótce do brygady wrócił też należący do niej batalion 13th/18th Royal Hussars, czasowo przekazany do składu 27. BPanc.
Na „kanadyjskiej” plaży „Juno” lądowała kanadyjska 3. Dywizja Piechoty, a wsparcia udzieliła jej kanadyjska 2. BPanc z trzema batalionami czołgów Sherman V DD: 6th Armoured Regiment (1st Hussars), 10th Armoured Regiment (The Fort Garry Horse) i 27th Armoured Regiment (The Sherbrooke Fusilier Regiment). W nawiasach podano używane niekiedy poprzednie nazwy wspomnianych batalionów, z okresu przed przeformowaniem w bataliony czołgów. Każdy z batalionów wspierał brygadę piechoty kanadyjskiej 3. DP. W czasie kolejnych walk 6th Armoured Regiment dostał się 11 czerwca w zasadzkę zorganizowaną przez 12. DPanc SS „Hitlerjugend” w rejonie miejscowości Le Mesnil-Patry. W czasie tych walk Kanadyjczycy utracili aż 51 czołgów, straty w ludziach zaś sięgnęły jednej trzeciej wszystkich strat 6. Batalionu Pancernego w ciągu całej wojny. Sami też jednak zadali poważne straty swojemu przeciwnikowi, niszcząc około 20 Panter.