Platforma Hektor – fuzja informacji na współczesnym polu walki

Rozwiązania firmy KenBIT – od systemów C2–C4ISR–POSO do systemów z wbudowanymi konwerterami danych między standardami wymiany informacji. Do sprawnego funkcjonowania wojsk na współczesnym polu walki niezbędne jest efektywne wykorzystywanie informatycznych systemów wspomagania dowodzenia. Tego typu systemy, poprzez automatyzację przekazywanych informacji, oferują walczącym wsparcie i pozwalają na uzyskanie przewagi informacyjnej. Informacje spływające do dowództw i sztabów od grup rozpoznawczych zwiększają tzw. świadomość sytuacyjną pola walki oraz dostarczają wiedzy o położeniu wojsk własnych i koalicyjnych, pozwalając na uniknięcie bratobójczego ognia.

Genezą powstania tego typu systemów były wnioski wyciągnięte z operacji Pustynna Burza w Iraku w 1991 r., gdzie istotna liczba poniesionych przez koalicję strat wynikała z ostrzału wojsk własnych (ang. friendly fire). W wyniku tych doświadczeń Amerykanie opracowali system BFT (ang. Blue Force Tracker), który przekazywał użytkownikom informacje o położeniu wojsk własnych. System ten został z powodzeniem zastosowany w trakcie operacji Iracka Wolność w 2003 roku.
Zautomatyzowane systemy dowodzenia były dotąd zazwyczaj projektowane w zgodzie ze specyficznymi potrzebami każdego z rodzajów sił zbrojnych. W rezultacie powstają systemy dla wojsk lądowych, lotnictwa, marynarki wojennej, wojsk specjalnych, a nawet obrony terytorialnej. Problem stanowi rozbicie funkcjonalne tworzonych systemów i ich różnorodność pod kątem wykorzystanych rozwiązań oraz technologii przy ich budowie. Działania połączone przy wspólnych operacjach wymagają zintegrowania wszystkich systemów ze sobą w celu umożliwienia automatycznej wymiany dokumentów, współdzielenia danych operacyjnych czy zapewnienia pracy grupowej.
Każdy współczesny zautomatyzowany system dowodzenia składa się z dwóch podstawowych elementów:

• oprzyrządowania stanowisk dowodzenia (terminale, serwery) wraz z sieciami telekomunikacyjnymi (przewodowe, radiowe, satelitarne)
• oprogramowania wyspecjalizowanego do poszczególnych szczebli dowodzenia (poziom strategiczny, operacyjny i taktyczny).

W zakresie oprzyrządowania stanowiska dowodzenia, wymagane jest zintegrowanie sieci stacjonarnych i mobilnych w jedną wspólną platformę teleinformatyczną, dysponującą zdolnością do przechowywania oraz współdzielenia informacji w celu budowy wspólnej świadomości sytuacyjnej. Zgodnie z koncepcją NEC (ang. Network Enabled Capability) jest to głównym trendem światowym w tworzeniu perspektywicznych systemów wspomagających dowodzenie.
Oprogramowanie stanowisk dowodzenia w SZ RP, jak i w NATO wykorzystuje wiele sposobów komunikacji pomiędzy sobą oraz z systemami zewnętrznymi, a także przetwarza dane o różnej szczegółowości. Najczęściej używanymi protokołami są: LINK (w systemach czasu rzeczywistego), ADatP-3 (w systemach raportujących – sformalizowane dokumenty bojowe), HLA (systemy symulacyjne), MIP (systemy baz danych), BFT (systemy informacji o położeniu).