Samolot myśliwski P-35 nr 3 (s/n 36-397) z 1st Pursuit Group podczas prób w NACA wiosną 1939 r. P-35 był pierwszym seryjnym amerykańskim myśliwcem w układzie wolnonośnego dolnopłata o całkowicie metalowej konstrukcji, z zakrytą kabiną i chowanym podwoziem.

Jednym z najsłynniejszych i najliczniej produkowanych amerykańskich myśliwców z okresu II wojny światowej był Republic P-47 Thunderbolt. Samolot ten stanowił bezpośrednie rozwinięcie wcześniejszego modelu P-43, który z kolei wywodził się z P-35 – pierwszego produkowanego seryjnie amerykańskiego samolotu myśliwskiego w układzie wolnonośnego dolnopłata o całkowicie metalowej konstrukcji, z zakrytą kabiną i chowanym podwoziem.

P-35 był dziełem firmy Seversky Aircraft Corporation, założonej w 1931 r. przez rosyjskiego imigranta gruzińskiego pochodzenia – byłego oficera carskiego lotnictwa Alexandra P. de Seversky’ego (właściwie Aleksandra Nikołajewicza Prokofiewa-Siewierskiego). W 1934 r. firma przeniosła swoją siedzibę z Nowego Jorku do Farmingdale na Long Island. Jej głównym konstruktorem został najpierw Michael Gregor (właśc. Michaił Leontjewicz Grigoraszwili), a po jego odejściu Alexander Kartveli (właśc. Aleksandr Michajłowicz Kartwieliszwili) – obaj także będący rosyjskimi imigrantami narodowości gruzińskiej. Ich dziełem było nowatorskie skrzydło o dość cienkim profilu Clark YH i półeliptycznym obrysie, którego uszczelnioną wewnętrzną przestrzeń wykorzystano jako integralny zbiornik paliwa.
Pierwszy samolot firmy Seversky Aircraft to trzymiejscowa amfibia SEV-3 (rejestracja X2106), oblatana w czerwcu 1933 r. Ten jednosilnikowy wolnonośny dolnopłat o całkowicie metalowej półskorupowej konstrukcji (jedynie stery i lotki były kryte płótnem) wyposażono w parę pływaków firmy Edo i podwozie kołowe, dzięki czemu mógł operować zarówno z wody, jak i z lądu. W odpowiedzi na zapotrzebowanie US Army Air Corps (USAAC) w 1934 r. Seversky zaproponował SEV-3 jako samolot szkolenia podstawowego (Basic Trainer – BT). Pływaki nie wzbudziły jednak zainteresowania wojskowych, wobec czego maszynę przebudowano na wariant wyłącznie lądowy – SEV-3L, montując zamiast pływaków stałe podwozie kołowe z szerokimi owiewkami. Później, po wymianie silnika, zainstalowaniu radiostacji, przebudowie kabiny na dwumiejscową z podwójnym układem sterowania i modyfikacji osłony kabiny, oznaczenie samolotu zmieniono na SEV-3XAR (Experimental Army). W styczniu 1935 r. USAAC zamówił produkcję 30 egzemplarzy, nadając im oznaczenie wojskowe BT-8. Dostawy maszyn seryjnych rozpoczęły się w lutym 1936 r.

Samoloty jednomiejscowe
SEV-2XP/SEV-1XP

W początkach 1935 r. Air Corps Materiel Division ogłosił konkurs na nowy samolot myśliwski (wówczas określany terminem pursuit – pościgowy; nazwa fighter pojawiła się oficjalnie dopiero w 1942 r.), który zastąpiłby maszyny Boeing P-26 i Consolidated PB-2A (P-30A). W odpowiedzi w firmie Seversky zbudowano samolot SEV-2XP (2-seat Experimental Pursuit; rej. X18Y), który oblatano w maju 1935 r. Samolot był oparty na konstrukcji SEV-3XAR. Do napędu zastosowano nowy 14-cylindrowy silnik gwiazdowy Wright GR-1670 Twin Whirlwind o mocy 750 hp z trzyłopatowym śmigłem. Konkurentami SEV-2XP miały być samoloty Northrop Model 3A i Curtiss Model 75. W odróżnieniu od nich SEV-2XP był dwumiejscowy i miał stałe podwozie, co z góry stawiało go na przegranej pozycji. Ponieważ żaden z samolotów nie był gotowy do rozpoczęcia prób w bazie Wright Field koło Dayton w Ohio w wyznaczonym na 27 maja terminie, USAAC przesunął rozstrzygnięcie konkursu na sierpień. Dało to konstruktorom czas na dokonanie poprawek w swoich samolotach.