P-47D-25-RE (nr ser. 42-26418) z 61st FS/56th FG, 8th AF, którym latał największy as Thunderboltów – Lt Col Francis S. Gabreski (28 zwycięstw). 20 lipca 1944 r. Gabreski lądował przymusowo tym samolotem, gdy podczas ostrzeliwania niemieckiego lotniska w Bassinheim zawadził śmigłem o ziemię. Resztę wojny spędził w obozie jenieckim.
W latach 1942–1945 Thunderbolty służyły w 60 grupach myśliwskich (Fighter Group, FG) US Army Air Force (USAAF) na niemal wszystkich frontach oraz w jednej grupie specjalnej – 1st Air Commando Group. Tylko w 4th, 6th, 11th i 13th Air Force (Armii Powietrznej) nie było ani jednej jednostki Thunderboltów. Najwięcej grup myśliwskich uzbrojonych w P-47 znajdowało się w składzie 8th i 9th AF na europejskim teatrze operacyjnym (European Theater of Operations, ETO) – odpowiednio 11 i 15 (przy czym jedna z grup podlegała w różnym czasie obu armiom). 12th i 15th AF na śródziemnomorskim teatrze operacyjnym (Mediterranean Theater of Operations, MTO) miały odpowiednio sześć i dwie grupy Thunderboltów. W operującej na obszarze południowo-zachodniego Pacyfiku (South-West Pacific Area, SWPA) 5th AF znajdowało się pięć grup uzbrojonych w Thunderbolty, choć nie we wszystkich dywizjonach myśliwskich (Fighter Squadron, FS). Na środkowym Pacyfiku (Pacific Theater of Operations, PTO) operowały 7th i 20th AF, mające po trzy grupy Thunderboltów każda. 10th i 14th AF w Indiach i Chinach (China-Burma-India, CBI) miały łącznie trzy grupy Thunderboltów. Na obszarze tym działała również 1st ACG. W 1st, 2nd i 3rd AF na terytorium kontynentalnej części Stanów Zjednoczonych (Zone of the Interior) znajdowało się łącznie 13 grup uzbrojonych w P-47. Jednostki te służyły głównie do treningu operacyjnego.
W szczytowym okresie w lipcu 1944 r. USAAF miały na stanie 5483 Thunderbolty, co stanowiło 34,7% wszystkich posiadanych w tym czasie myśliwców. W sierpniu 1945 r., w momencie zakończenia wojny na Dalekim Wschodzie, w jednostkach USAAF znajdowało się 5308 Thunderboltów (31,6%). Wiele grup myśliwskich jeszcze w trakcie wojny zostało przezbrojonych w myśliwce North American P-51 Mustang. Mimo to podczas dwuletniej służby na froncie piloci latający Thunderboltami zgłosili zestrzelenie 3795 samolotów, zrzucili 132 tys. ton bomb, wystrzelili 135 mln pocisków karabinowych kal. 12,7 mm i 60 tys. pocisków rakietowych. Najskuteczniejszymi pilotami USAAF latającymi myśliwcami P-47 byli: Francis S. „Gabby” Gabreski (28 zwycięstw powietrznych), Robert S. Johnson (27), David C. Schilling (22,5), Neel E. Kearby (22), Fred J. Christensen (21,5), Walker M. „Bud” Mahurin (19), Hubert A. „Hub” Zemke (18) i Gerald W. Johnson (16,5). Po wojnie Thunderbolty służyły jeszcze przez kilka lat w dywizjonach myśliwskich USAAF (od 1947 r. – US Air Force, USAF) i Air National Guard (ANG). Po zmianie systemu oznaczeń samolotów amerykańskich Sił Powietrznych w 1948 r. pozostające w służbie P-47D i N oznaczono F-47D i N.
5th Air Force
Pierwszą jednostką Thunderboltów na południowo-zachodnim Pacyfiku była 348th FG (złożona z 340th, 341st i 342nd FS), która przybyła na Nową Gwineę w czerwcu 1943 r. Pierwszy lot bojowy na SWPA Thunderbolty 348th FG wykonały 16 sierpnia nad Tsili Tsili. W listopadzie 1943 r. przezbrojenie w P-47 rozpoczęła 35th FG (39th, 40th i 41st FS). Pod koniec grudnia 1943 r. na Nową Gwineę przybyła 58th FG (69th, 310th i 311th FS). W listopadzie 1944 r. wszystkie trzy grupy przeniosły się na Filipiny, a w lecie 1945 r. na Okinawę i Ie Shimę. Od jesieni 1943 r. do wiosny 1944 r. Thunderboltów używały również 36th FS z 8th FG oraz 9th FS z 49th FG.
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
