26 marca w bazie morskiej Marynarki Wojennej Republiki Chin (ZMH, Zhōnghuá Mínguó Hǎijūn) w Suao, odbyła się uroczystość wcielenia do służby dwóch korwet rakietowych typu Tuo Jiang.

Nowe jednostki, które otrzymały imiona An Chiang (PGG 625) oraz Wan Chiang (PGG 626), są ostatnimi jednostkami, liczącej sześć okrętów, pierwszej serii (Flight I) tych dość unikalnych jednostek uderzeniowych. Uroczystości podniesienia bandery przewodziła prezydent Republiki Chińskiej Pani Tsai Ing-wen, co nie było przypadkowe biorąc pod uwagę wzrastające napięcie pomiędzy Tajwanem a Chińską Republiką Ludową (ChRL) i pilną koniecznością zwiększenia możliwości obronnych zbuntowanej prowincji.

Seria korwet typu Tuo Jiang liczyć ma docelowo 12 okrętów, poza sześcioma okrętami serii Flight I, zbudowanych ma zostać pięć kolejnych jednostek typoszeregu Flight II. Należy także wspomnieć o prototypowej korwecie Tuo Chiang (PGG 618) zaliczanej jako jedyna do serii Flight 0. Oryginalny projekt najnowszej generacji jednostek uderzeniowych Tajwanu powstał w wyniku kooperacji pomiędzy Naval Shipbuilding Development Center (NSDC) i Ship Ocean Industries R&D Center (SOIC), prowadzonej w ramach programu rozwojowego znanego jako Hsun Hai. Prace oficjalnie rozpoczęto 12 kwietnia 2010 roku, kiedy to stosowne dokumenty podpisane zostały przez ówczesnego ministra obrony Tajwanu. Założeniem programu było zaprojektowanie i zbudowanie w kraju nowoczesnych jednostek uderzeniowych o ograniczonej skutecznej powierzchni odbicia radiolokacyjnego (SPO), których wyporność oscylowałaby w granicach 900 - 1000 ton. Już dzień po oficjalnej inauguracji programu w jednej z sal Muzeum Wojskowego w Tajpej zaprezentowano wstępną wizję artystyczną nowych okrętów uderzeniowych dla ROCN, nazwanych wówczas eufemistycznie jako Taiwan Coastal Patrol Vessel - Hsun Hai. W nowym projekcie inżynierowie zdecydowali się na wykorzystanie układu katamaranu zoptymalizowanego do uzyskiwania wysokich prędkości, znanego pod akronimem WPC (Wave Piercing Catamaran). Nieco ponad rok później 18 kwietnia 2011 przedstawiciel MW Tajwanu poinformował opinię publiczną, że budowa prototypowej jednostki nowej generacji, której wyporność zdecydowano się ograniczyć do 500 ton rozpocznie się już na początku 2012 roku. W tym samym roku Yuan Legislacyjny zatwierdził budżet w wysokości 24,98 mld dolarów tajwańskich (853,4 mln USD).

Po raz pierwszy zmodyfikowany projekt najnowszych korwet zaprezentowano w postaci modelu podczas salonu Taipei Aerospace & Defence Technology Exhibition (TADTE) jaki odbywał się w 2013 roku w stolicy Tajwanu. Podczas tej samej wystawy do publicznej wiadomości podano że prototypowa jednostka znajduje się już w budowie w zakładach należących do konsorcjum Lung-Teh Shipbuilding Co. Wykonany ze stopów aluminium kadłub legitymuje się wymiarami 65,0 x 14,8 x 2,1 m (jednostka prototypowa jest mniejsza 60,4 x 14,0 x 2,3 m), a wyporność pełna wynosi 685 ton (vs 502 tony PGG 618).

Cechą charakterystyczną tajwańskiego projektu jest sporej wielkości nadbudówka, zajmująca środkową część kadłuba, na dachu której w specjalnej niecce osłoniętej przed sygnałami sondującymi systemów radiolokacyjnych przeciwnika rozmieszczono wyrzutnie pocisków rakietowych. O ile na prototypowej jednostce były to jedynie pociski ofensywnych systemów Hsiung Feng II (8 kontenerów transportowo – startowych) oraz nowszych Hsiung Feng III (8 kontenerów), tak począwszy od PGG 619, dołożono tam 16 kolejnych kontenerów z pociskami przeznaczonymi do zwalczania środków napadu powietrznego typu Hai Jian II (redukując do czterech wyrzutni liczbę pocisków Hsiung Feng III). Do zwalczania celów powietrznych w bezpośredniej bliskości okrętu pozostawiono system artyleryjski Mk15 Phalanx Block 1B . Głównym systemem artyleryjskim jest natomiast zainstalowana na dziobie 76 mm/62 armata Leonardo w wieży o ograniczonej SPO. Okręty co prawda nie mają hangaru, jednak wielkość i wytrzymałość lądowiska została tak dobrana, by możliwa była współpraca z wiropłatami o masie maksymalnej do 10 ton (S-70C Bluehawk lub MD500 Defender). Układ napędowy Począwszy od PGG 619 został znacząco zmodyfikowany i składa się obecnie z czterech silników wysokoprężnych  MTU20V4000M93L o łącznej mocy 17200 kW (na prototypowym okręcie siłownia była o połowę słabsza) napędzające cztery pędniki wodnostrumieniowe typu MJP CSU 850. Taka konfiguracja, a także wybrany kształt kadłuba (WPC), umożliwia osiąganie prędkości 45,1 węzła (na prototypowym PGG 618 prędkość była mniejsza zaledwie o 1 węzeł). Zasięg wynosi 1800 Mm. Wyposażenie elektroniczne zmodernizowanych jednostek składa się z trójwspółrzędnego, pracującego w paśmie I/J (8-10 GHz) radaru dozoru ogólnego typu CS/SPS-2B Sea Bee Eye podczas gdy kierowanie ogniem wspiera system STIR 1.2 EO Mk2. Okręty wyposażone są także w opracowany na uniwersytecie Sun Yat-sen, pracujący na fali ciągłej, trudno wykrywalny (LPI) radar KT-2000. Za wykrywanie sygnałów sondujących stacji radiolokacyjnych odpowiada system walki elektronicznej typu CS/SWR-6 współpracujący w wyrzutniami celów pozornych T-MASS. Jak sama nazwa wskazuje w pracach nad tym systemem wykorzystano opracowany przez niemiecki koncern Rheinmetall system MASS. W odróżnieniu jednak od oryginalnej konstrukcji, tajwański system wyposażony jest w wyrzutnie (łącznie 12), które wkomponowano w strukturę nadbudówki oraz kadłuba. Działanie wszystkich systemów bojowych zarządza opracowany przez chińską Akademię Nauk system dowodzenia walką o nazwie Xunlian. Załoga liczy 53 osoby.