8 marca do służby w US Navy przyjęto poduszkowiec desantowy nowej generacji LCAC 105 typu SSC.

LCAC 105 jest kolejną jednostką budowaną w ramach programu SSC (Ship to Shore Connector), którego celem jest budowa aż 74 jednostek celem wymiany pokoleniowej amerykańskich poduszkowców desantowych znanych jako LCAC (Landing Craft, Air Cushion). Obecnie w należącej do firmy Textron Marine & Land System (lidera zespołu realizującego program SSC, współpracującego z koncernami L-3 Communication oraz Alcoa Defense) w różnej fazie zaawansowania znajduje się łącznie 10 poduszkowców tego typu.

Budowę prototypowej jednostki (przyszły LCAC-100), rozpoczęto w połowie listopada 2014 roku i według oryginalnego planu miał on wejść do służby w lutym 2017 roku, podczas gdy flotylla wszystkich zamówionych jednostek miała osiągnąć pełną gotowość operacyjną w 2027 roku. Wkrótce jednak harmonogram zweryfikowano, przekładając oddanie LCAC-100 na maj 2017 roku. Jednak próby zdawczo-odbiorcze, z wynikiem pozytywnym, zakończył on dopiero 17 grudnia 2021 roku, a przekazanie odbiorcy, dopiero 6 lutego 2022 roku co oznacza ponad 3-letnią zwłoką. Nowe poduszkowce legitymują się wypornością pełną 180,57 ton przy wymiarach, wykonanego ze stopu aluminium, kadłuba 27,98 (24,5 m w stanie wypornościowym) x 14,5 m (13,3 w stanie wypornościowym). Wysokość jednostki poruszającej się na poduszce powietrznej (ze złożonym masztem to  8,05 m. W konstrukcji jednostek poza stopami lekkimi wykorzystano także materiały kompozytowe w postaci polimerów zbrojonych różnymi włóknami (FRP Fibre-Reinforced Polymer). Wykonano z nich m.in. osłony wentylatorów napędowych, nośnych, wałów napędowych, a także sterów kierunku.

Pokład ładunkowy charakteryzuje się wymiarami 20,42 x 8,23 m i powierzchnią roboczą 168,05 m². Dopuszczalna masa przewożonego ładunku bez potrzeby przeciążenia konstrukcji, wynosi 74 tony. Jest to wielkość dobrana tak, by możliwy był transport najcięższego czołgu podstawowego M1 Abrams we wszystkich jego odmianach, wraz z trałem przeciwminowym TWMP (Track Width Mine Plow). Zamiennie na pokładzie można zainstalować moduł mieszkalny PTM (Personnel Transport Modules) dla maksymalnie 145 w pełni wyekwipowanych żołnierzy lub 54 żołnierzy na noszach. W przypadku konieczności ewakuacji ludności cywilnej PTM może pomieścić do 180 ludzi.

Uzbrojenie opisywanym poduszkowców podobnie jak starszych kuzynów, jest mniej niż symboliczne i składa się z dwóch podstaw morskich Mk 93 dla WKM t. M2HB kal. 12,7 mm, karabinów maszynowych M60/M240 kal. 7,62 mm lub zamiennie granatników automatycznych Mk 19 Mod 3 kal. 40 mm.

Układ napędowy nowych poduszkowców składa się z czterech, dwuwałowych turbin gazowych Rolls-Royce MT-7 o mocy po 3898 kW/5300 KM (umieszczonych po dwie na burcie równolegle do płaszczyzny symetrii kadłuba). Poprzez dwie dwustopniowe przekładnie zbiorczo-redukcyjne obracają one dwoma sześciołopatowymi śmigłami (o średnicy 3581 mm), zapewniającymi ruch postępowy, oraz dwoma wirnikami nośnymi (o średnicy 1750 mm). Tak skonfigurowany układ napędowy umożliwia poruszanie się poduszkowców (z maksymalnym ładunkiem i falach o wysokości 1,4 m) z prędkością 35 węzłów. Utrzymanie właściwego kursu, a także zwiększenie możliwości manewrowych realizowane jest z wykorzystaniem obrotowych dysz kierunkowych (działające jak stery strumieniowe) oraz czterech sterów płytowych (po dwa na śmigło).  Poduszkowce typu SSC otrzymały nowo zaprojektowane fartuchy wykorzystane wcześniej w trakcie modernizacji LCAC (The Deep Skirt). Generują one zdecydowanie niższe opory, charakteryzując się przy tym zwiększoną o 25% trwałością przy niższych o 20% kosztach zakupu oraz skróceniem o 30% czasu ich serwisowania.

Mimo zewnętrznego podobieństwa pomiędzy starymi LCAC a nowymi SSC, dzielą one zaledwie 1% części, za to dzięki zbliżonym wymiarom są w stanie korzystać z tego samego zaplecza, co w przypadku wykorzystywania na okrętach było jednym z głównych wymagań.