Europejska Agencja Obrony (EDA – European Defence Agency) będzie wspierać dwa projekty Stałej Współpracy Strukturalnej (PESCO – Permanent Structured Cooperation) koncentrujące się na kształtowaniu przyszłych europejskich zdolności w zakresie transportu powietrznego, zarówno dla ładunków średnich, jak i ponadgabarytowych.

W ramach rozpoczętych prac powstać mają dwa typy samolotów. Pierwszym z nich jest Future Medium-Size Tactical Cargo (FMTC), a drugim Strategic Air Transport For Outsized Cargo (SATOC). Oba projekty zostały uruchomione w ramach czwartej fali projektów PESCO i są koordynowane odpowiednio przez Francję i Niemcy; przy czym FMTC skupia również Niemcy, Hiszpanię i Szwecję jako członków projektu, a Czechy, Francja i Holandia biorą udział w czteronarodowym projekcie SATOC.

Głównym celem projektu FMTC jest rozwój możliwości taktycznego transportu powietrznego nowej generacji sił zbrojnych państw członkowskich UE. Ma on na celu dostarczenie uczestniczącym państwom członkowskim i przemysłowi solidnych elementów do podjęcia decyzji, jaka będzie przyszłość po roku 2035 wojskowych średnich flot transportowych UE poprzez zdefiniowanie wspólnych wymagań dla nowego przyszłego średniego samolotu taktycznego. Nowa platforma mogłaby zastąpić takie statki powietrzne jak C-130, C-295 i C-27.

Z kolei celem programu SATOC jest wypełnienie krytycznego niedoboru w zakresie strategicznego transportu ładunków ponadgabarytowych i ciężkich, który jest kluczowym czynnikiem umożliwiającym realizację misji i operacji wojskowych. Projekt SATOC obejmuje 3-etapowe podejście, polegające po pierwsze na zidentyfikowaniu wystarczającej liczby członków projektu, harmonizacji wymagań, a po drugie na określeniu i uzgodnieniu wspólnego europejskiego rozwiązania w zakresie transportu ładunków ponadgabarytowych.

SATOC jest po części odpowiedzią na zniszczenie samolotu An-225 oraz ograniczenie możliwości korzystania z innych ciężkich maszyn transportowych pochodzenia rosyjskiego. Można przypuszczać, że by produkcja tak dużego samolotu doszła do skutku, zaangażowane w nią będzie musiało być dużo państw, gdyż małoseryjna produkcja oraz wysoki koszt jednostkowy będą trudne do udźwignięcia nawet dla stosunkowo majętnych państw starej Europy.