15 października w amerykańskich mediach pojawiła się informacja o przygotowaniach US Army do badań konkurencyjnych czołgów lekkich, które rywalizują w ramach programu Mobile Protected Firepower (po. dosł. mobilna chroniona siła ognia; patrz: WiT 4/2017). Testy będą prowadzone głównie przez żołnierzy 82. Dywizji Powietrznodesantowej.

Generał dywizji Brian Cummings, oficer wykonawczy Wojsk Lądowych Stanów Zjednoczonych ds. lądowych systemów bojowych, zadeklarował, że trwają prace nad przygotowaniem tras, które w ramach testów będą pokonywały pojazdy obu konkurencyjnych typów. O ile wszystko pójdzie zgodnie z planem, próby potrwają do czerwca 2021 r., a w 2022 r. zostanie wybrana zwycięska konstrukcja. Pierwsze czołgi lekkie zasilą szeregi amerykańskich oddziałów powietrznodesantowych w roku podatkowym 2025, a kontrakt będzie obejmował dostawę 26 czołgów seryjnych z opcją na 28 kolejnych i modernizację 8 prototypów (z 12 dostarczonych przez zwycięskiego oferenta).

Obecnie rozważane oferty zostały wskazane 17 grudnia 2018 r. (patrz WiT 1/2019), a złożyły je BAE Systems i General Dynamics Land Systems. Oferta firmy SAIC (złożona we współpracy z ST Kinetics i CMI Defense, obecnie John Cockerill Defense) została odrzucona. BAE Systems oferuje głęboko zmodernizowany czołg M8 Bufford, obecnie pod nazwą Expeditionary Light Tank (pol. lekki czołg ekspedycyjny). Wóz w konfiguracji bazowej waży poniżej 20 ton i może być przewożony na pokładzie samolotu C-130 Hercules. Możliwe jest wzmocnienie jego opancerzenia – czołg ma ważyć wówczas do 26 ton. Uzbrojenie główne wozu stanowi 105 mm armata XM35 o bruzdowanym przewodzie lufy (choć w przeszłości testowano również gładkolufową 120 mm armatę XM291), zasilana przez zmechanizowany układ ładowania armaty z magazynem mieszczącym 21 naboi (plus 9 naboi w magazynie drugiego rzutu). Pierwszą wersję czołgu opracowano jeszcze na przełomie lat 80. i 90., ale ELT różni się od M8 wieloma szczegółami. Producent zastosował nowoczesny komputer systemu kierowania ogniem (tożsamy z zastosowanym w czołgu Challenger 2), kompozytowe gąsienice gumowe (zapożyczone z CV90), nowoczesne rozwiązanie elektroniczne, a kilka rozwiązań zaczerpnięto z czołgu Abrams (elementy stanowiska kierowcy, złącze obrotowe, pompę hydrauliczną i żyroskopy). Załoga liczy 3 żołnierzy. Produkt GDLS, Griffin (obecnie prawdopodobnie pod nazwą Griffin II), bazuje na platformie gąsienicowej ASCOD 2, opracowanej przez europejską gałąź koncernu (GDELS), choć podwozie jest wyraźnie zmodyfikowane (m.in. zawieszenie składa się z sześciu, a nie siedmiu par kół nosnych). Pojazd jest wyraźnie cięższy od swojego konkurenta, waży bowiem 28 ton (z możliwością dalszego wzmocnienia opancerzenia), co wyklucza transport na pokładzie C-130. Uzbrojenie główne wozu jest silniejsze – stanowi je 120 mm armata XM360, będąca „spadkiem” po programie MGV. Armata nie jest (a przynajmniej dotychczas nie była) zasilana za pomocą automatu ładowania. W wieży wykorzystano elementy określane przez producenta jako „DNA Abramsa”, co oznacza wykorzystanie podzespołów zaprojektowanych podczas rozwoju czołu M1. Załoga liczy 4 żołnierzy. GDLS dotychczas dostarczył trzy pojazdy, które są wstępnie badane przez US Army w Aberdeen Proving Ground i w Yuma Proving Ground. Do końca roku firma powinna przekazać komplet 12 wozów do testów. Warto wspomnieć, że „kuzyn” Griffina, Sabrah (czołg lekki na podwoziu ASCOD 2 i z systemem wieżowym Elbit Sabrah), oferowany jest armii Filipin (https://zbiam.pl/czolg-sabrah-oferowany-filipinom/).