Duńskie wojska lądowe często decydują się na zakup uzbrojenia już wcześniej użytkowanego przez sojuszników z NATO, a jeszcze lepiej sprawdzonego w warunkach bojowych. Przykładem może być decyzja o wyborze francu-skiej 155 mm armatohaubicy na podwoziu kołowym CEASAR.

Duńska polityka modernizacji technicznej sił zbrojnych jest interesującym przypadkiem, wartym analizy z kilku przyczyn. Po pierwsze Królestwo Danii (duń. Kongeriget Danmark) od dekad konsekwentnie i planowo przekształca struktury swego wojska oraz skutecznie realizuje działania zmierzające do transformacji jego zdolności. Po drugie, inicjowane w Siłach Zbrojnych Królestwa Danii (duń. Forsvaret) programy zakupów zawsze bezpośrednio wynikają z konkretnych (wskazanych przez organy dowódcze poszczególnych rodzajów sił zbrojnych) potrzeb sprzętowych. Po trzecie wreszcie, duńscy planiści odznaczają się innowacyjnym i często nieortodoksyjnym stosunkiem do problematyki wymiany wyeksploatowanego, przestarzałego uzbrojenia oraz zakupów sprzętu wojskowego nowej generacji. Pewne typy uzbrojenia i wyposażenia, obecnie rozpowszechnione w siłach zbrojnych współczesnych państw, w Forsvaret wprowadzono do użytku kilka lat wcześniej, niż uczyniły to główne potęgi militarne świata zachodniego.

Siły Zbrojne Królestwa Danii pod względem potencjału ludzkiego i liczby wyposażenia oraz uzbrojenia uznać należy za jedne z mniejszych w strukturach Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego. Niezależnie od realnego potencjału, Forsvaret zarówno w pierwszej, jak i w drugiej dekadzie XXI w., w sposób stały były zaangażowane w kolejne operacje stabilizacyjne oraz misje „wymuszania pokoju” inicjowane przez NATO. W latach 2014–2016 każdego roku ok. 5% żołnierzy Wojsk Lądowych Królestwa Danii (duń. Hæren), a więc średnio 400 żołnierzy rocznie, uczestniczyło w misjach poza macierzystym terytorium (także poza obszarem traktatowej odpowiedzialności NATO). Dla polityków odpowiedzialnych za formułowanie i realizację polityki obronnej, a także dla naczelnego dowództwa duńskiego wojska, oczywistym pozostaje, że organizacja i wyposażenie duńskich sił zbrojnych gwarantować muszą możliwość szybkiej reakcji militarnej oraz powinny pozwalać na bezproblemowe dyslokowanie wybranych formacji na odległe, zamorskie teatry działań.
W następstwie przyjętych w połowie drugiej dekady XXI w. planów ograniczonej redukcji liczebności, w 2018 r. Forsvaret liczyły 16 344 żołnierzy i 4615 pracowników cywilnych. Struktury duńskich jednostek wojskowych w większości są obsadzane przez żołnierzy zawodowych i kontraktowych. Niemniej warto podkreślić, że w ramach obowiązującego poboru, każdego roku ok. 4200 rekrutów zasila struktury militarne państwa. W Hæren, będących przedmiotem tego artykułu, w latach 2016–2017 służyło ok. 8400 żołnierzy.

Na stanie duńskich jednostek pancernych znajduje się 57 czołgów podstawowych Leopard 2A5DK. 38 z nich (tyle realnie jest użytkowanych) zostanie poddanych głębokiej modernizacji do standardu A7.

Pod znakiem reformy

Głęboka reforma organizacji i struktur Wojsk Lądowych Królestwa Danii została zapoczątkowana pod koniec pierwszej dekady XXI w. Proces transformacji wojsk lądowych był kontynuowany w kolejnych latach na bazie rozstrzygnięć i wytycznych zawartych w wielopartyjnych porozumieniach obronnych (duń. Forsvarsforlig). Podstawowym komponentem i trzonem struktur wojsk lądowych w czasie pokoju jest od 2017 r. grupa bojowa o liczebności i potencjale wzmocnionego batalionu. Współczesną strukturę organizacyjną Hæren tworzą trzy stałe grupy bojowe, każda w sile batalionu. Jedna z nich (na zasadzie rotacji) ma wysoki poziom gotowości operacyjnej, a w efekcie możliwość nieograniczonego użycia po 30 dniach od decyzji politycznej, inicjującej zaangażowanie jednostki. Zakłada się, że w przypadku konieczności udziału Danii w klasycznych działaniach zbrojnych o charakterze wojennym lub wysokiej intensywności, liczba grup bojowych zostanie podwojona i osiągnie poziom sześciu. Funkcjonowanie trzech stałych grup bojowych zabezpieczają dwa wyspecjalizowane ośrodki, działające na poziomie operacyjnym. Są to komponenty wsparcia bojowego i logistycznego. W zależności od specyfiki planowanych działań (ich charakteru, wyznaczonych zadań, potencjału nieprzyjaciela) wspomniane ośrodki dostarczają batalionowym grupom bojowym takich zdolności lub zasobów jak: ciężkie systemy artyleryjskie, sprzęt inżynieryjny, systemy dowodzenia i łączności oraz wyspecjalizowane oddziały wsparcia lub zabezpieczenia działań.
Należy jednak pamiętać, że w obrębie struktur dowódczo-sztabowych duńskich wojsk lądowych utrzymywane są nadal organy dowódczo-sztabowe przeznaczone do kierowania dywizją (duń. Danske Division – DDIV), składającą się z dwóch brygad (duń. 1. Brigade i 2. Brigade). Struktury dowodzenia na poziomie dywizji i obu brygad są utrzymywane na wypadek agresji wymierzonej w terytorium Królestwa Danii, a tym samym zaistnienia konieczności pełnego rozwinięcia naziemnego kontyngentu sił zbrojnych państwa. Zgodnie z obowiązującymi założeniami doktrynalnymi, jedyna dywizja współcześnie wchodząca w skład wojsk lądowych, w czasie pokoju skadrowana i funkcjonująca niemal wyłącznie na poziomie dowódczo-sztabowym, rozwinięta zostanie w warunkach wojennych do stanu 20 000 żołnierzy. Jednocześnie tworzące ją dwie brygady, również skadrowane w czasie pokoju, po rozwinięciu dysponować będą potencjałem ludzkim o sile 4500 żołnierzy każda.
W przeciwieństwie do istniejących wcześniej w strukturach Hæren formacji batalionowych, podstawową cechą współczesnych batalionowych grup bojowych jest ich gotowość – na poziomie organizacyjnym, funkcjonalnym i sprzętowym – do samodzielnego wykonywania wyznaczonych zadań operacyjnych czy misji bojowych. Tradycyjnie, jeszcze w latach 90., duńskie bataliony wojsk lądowych były zawsze częścią składową brygad. Ich skuteczność oraz możliwości operacyjne były powiązane z siłami oraz środkami, którymi dysponowała brygada traktowana jako całość funkcjonalna i organizacyjna. Zgodnie z obowiązującymi założeniami doktrynalnymi, bojowa grupa batalionowa powinna być przygotowana do wystawienia 800–
–1000 osobowego oddziału. Oddział ów powinien być gotowy do przetransportowania i rozwinięcia w dowolnym zakątku globu oraz podjęcia tam działań w ramach pełnego spektrum misji duńskich sił zbrojnych. Poczynając od działań o niskim stopniu intensywności, a na działaniach stricte wojennych kończąc. W określonych warunkach strategicznych i sytuacjach wojennych, z trzech stałych batalionowych grup bojowych może zostać zorganizowana formacja wielkości brygady. Jej przeznaczeniem jest przede wszystkim realizacja zadań obrony duńskiego terytorium.
Batalionowe grupy bojowe są przede wszystkim oddziałami wojsk zmechanizowanych i zmotoryzowanych. Oznacza to, że ich gotowość operacyjna i potencjał bojowy wynikają wprost z dysponowania odpowiednią liczbą: bojowych wozów piechoty, kołowych transporterów piechoty, opancerzonych pojazdów wielozadaniowych, mobilnych środków przeciwpancernych, samobieżnych systemów artyleryjskich i ciężkich wozów zabezpieczenia technicznego.

Modernizacja uzbrojenia Hæren

Już na przełomie wieków zainicjowano w Danii wprowadzanie do uzbrojenia wojsk lądowych sprzętu o trakcji kołowej, umożliwiającej samodzielny przerzut na duże odległości. Zakupy w tym okresie obejmowały następujące wozy bojowe i pojazdy: MOWAG Piranha IIIC/H, MOWAG Eagle I i IV, MOWAG DURO IIIP, Patria/Sisu XA-185. Mimo to, w latach 2016–2017 duńska armia pozostawała nadal formacją relatywnie ciężką, wyposażoną w liczne czołgi, gąsienicowe bojowe wozy piechoty i transportery opancerzone oraz systemy artyleryjskie na platformach gąsienicowych (np. czołgi Leopard 2A5DK, bwp IKK CV9035DK, transportery PMV M113A1G/G3, haubicoarmaty SKH M109A3DK). Co więcej, aktywny udział Hæren w działaniach w Afganistanie i Iraku doprowadził do poważnego wyeksploatowania posiadanych pojazdów i innego sprzętu, a także skutkował znacznymi stratami. Odnotowano je szczególnie w przypadku kołowych transporterów rodziny Piranha III i gąsienicowych rodziny M113.
Asertywna polityka militarna Federacji Rosyjskiej po 2014 r. i wynikające z niej doświadczenia taktyczne oraz operacyjne związane z interwencjami wojsk rosyjskich na Krymie i w Syrii, zmusiły duńskie Ministerstwo Obrony (duń. Forsvarsministeriet) oraz Generalne Dowództwo Obrony (duń. Værnsfælles Forsvarskommando) do zainicjowania nowych programów modernizacyjnych dotyczących armii w celu zwiększenia potencjału bojowego tego rodzaju sił zbrojnych. Ich realizacja służy wzmacnianiu zdolności Hæren do działań o wysokim stopniu intensywności przeciwko regularnym oddziałom nieprzyjacielskiego państwa (nowocześnie wyposażonym, odpowiednio wyszkolonym, kompleksowo ukompletowanym). Zaczęto poszukiwać przede wszystkim: nowej generacji samobieżnych środków artyleryjskich, nowoczesnych pojazdów rozpoznawczych, lekkich minoodpornych pojazdów patrolowych, wielozadaniowych transporterów opancerzonych piechoty oraz, charakteryzujących się wysoką odpornością i przeżywalnością na polu walki, środków transportu taktycznego.

W maju 1998 r. Duńczycy przejęli od firmy MOWAG pierwsze kołowe transportery Piranha III. W lutym 2001 r. 11 takich pojazdów zostało skierowanych wraz z duńskim kontyngentem do Kosowa. W kolejnych latach towarzyszyły duńskim żołnierzom w działaniach w Afganistanie i Iraku.

Programy modernizacji technicznej wojsk lądowych, realizowane w 2018 r. zgodnie z założeniami porozumienia obronnego na lata 2013–2017 (Forsvarsforlig 2013–2017), nie odznaczały się jakąś wyjątkową spektakularnością, jeśli chodzi o skalę zakupów czy koszty realizowanych programów zakupu uzbrojenia. Były jednak głęboko przemyślanymi przedsięwzięciami, w trakcie których jest nabywane uzbrojenie bezwarunkowo potrzebne wojskom lądowym. W przypadku niektórych wprowadzanych do uzbrojenia typów broni czy sprzętu, liczba zamawianych egzemplarzy sprzętu może wydawać się pozornie niewielka. Pamiętać jednak powinniśmy, że zazwyczaj optymalnie wypełnia ona aktualne zapotrzebowanie duńskiej armii.