Mysliwce Hawker Hurricane Mk IIB ze 134. Sqn RAF szykuja sie do startu z Wajengi. Zwraca uwage tropikalny filtr powietrza do silnika (widoczny pod dziobem samolotu), w ktore byly wyposazone wszystkie samoloty Force Benedict.

Jesienią 1941 r., w ramach operacji „Benedict”, dwa brytyjskie dywizjony myśliwskie przez kilka tygodni stacjonowały na dalekiej północy Rosji, walcząc tam z Luftwaffe w imię sojuszu Churchilla ze Stalinem.

Atak Hitlera na Związek Radziecki w czerwcu 1941 r. postawił brytyjskiego premiera, zagorzałego antykomunistę, w niezręcznej sytuacji. Jego kraj, wciąż osamotniony w walce z III Rzeszą, rozpaczliwie potrzebował sojusznika – nawet takiego, jak Stalin. Churchill, znany ze swych talentów oratorskich, natychmiast oświadczył zdumionym rodakom, że od teraz, mimo oczywistych różnic ideologicznych, zamierza intensywnie wspierać nowego sojusznika. Jak sam to ujął: Gdyby Hitler najechał piekło, przynajmniej powiedziałbym w Izbie Gmin coś przychylnego na temat diabła.
Militarnie Wielka Brytania, sama tocząca walkę o przetrwanie (z U-Bootami na Atlantyku), nie miała wiele do zaoferowania – w każdym razie nie to, czego domagali się Rosjanie, czyli otwarcie we Francji „drugiego frontu”. Drogą kompromisu, poprzestano na działaniach za kołem podbiegunowym. Atak przeprowadzony 30 lipca 1941 r. siłami dwóch lotniskowców Royal Navy na porty Kirkenes i Petsamo nie przyniósł w zasadzie niczego oprócz straty kilkunastu samolotów Fleet Air Arm. Dla Stalina większą wartość miały konwoje z zaopatrzeniem, które Churchill, nie zważając na protesty admiralicji, zadeklarował wysyłać w oszałamiającym tempie jeden co dziesięć dni.
Rosjanie byli żywo zainteresowani dostawami myśliwców, ale RAF nie zamierzał im oddawać Spitfire’ów, dopóki nie zaspokoił własnego zapotrzebowania. Samolotem, który Brytyjczycy planowali, niejako w zamian, dostarczać sojusznikom ze wschodu – i to na masową skalę (ostatecznie do ZSRR trafiło około 3000 szt.) – był Hawker Hurricane. W tym czasie była to konstrukcja w znacznej mierze przestarzała, ustępująca osiągami nie tylko swoim niemieckim odpowiednikom, ale nawet tym nowszym produkcji radzieckiej. Churchill postanowił więc „dorzucić” dwa dywizjony. Ich personel miał nie tylko przeszkolić Rosjan w montażu, obsłudze i pilotażu Hurricane’ów, ale dowieść w boju, że ten myśliwiec jest jeszcze coś wart.
Na szczęście w RAF nie brakowało pilotów z doświadczeniem bojowym na Hurricane’ach jeszcze z czasów bitwy o Anglię. S/Ldr Anthony Rook walczył wtedy w składzie 504. Sqn, zanim wiosną 1941 r. roku został jego dowódcą. Pod koniec lipca razem z połową dywizjonu (eskadrą A) odtworzyli, nieaktywny do tamtej pory, 81. Sqn. Analogicznie przywrócono do służby, w tym samym czasie i także w Leconfield, 134. Sqn – jego dowódca S/Ldr Anthony Miller oraz część pilotów wcześniej służyli w 17. Sqn (Miller dowodził nim już od sierpnia 1940 r., czyli w szczytowym okresie bitwy o Anglię).
Oba reaktywowane dywizjony – 81. i 134. Sqn – wyposażono w 39 fabrycznie nowych Hurricane’ów Mk IIB (wersja uzbrojona w 12 karabinów maszynowych kalibru 7,7 mm). Zgrupowano je w 151. Skrzydło RAF, sformowane specjalnie z myślą o działaniach w Rosji. Jego dowódcą został Nowozelandczyk W/Cdr Henry Ramsbottom-Isherwood. Brytyjską ekspedycję, liczącą łącznie z personelem naziemnym około 550 osób, w nawiązaniu do kryptonimu operacji określano mianem Force Benedict. Obszarem operacyjnym miał być rejon Murmańska – głównego portu docelowego planowanych konwojów, który z racji bliskości frontu stanowił łatwo dostępny cel dla Luftwaffe.