22 lipca gruziński minister obrony Juansher Burchuladze przedstawił 10-letni plan rozwoju kluczowych zdolności bojowych gruzińskich sił zbrojnych. Jednocześnie realizacja tych założeń ma wesprzeć dążenia Gruzji do członkostwa w NATO.

10-letni plan obejmuje lata 2020–2030, czyli ostatni rok daty granicznej ma być momentem, w którym gruzińskie wojsko będzie już dysponować zapowiedzianymi zdolnościami bojowymi. Według dostępnych w gruzińskich mediach informacji podzielony na pięć zasadniczych obszarów plan modernizacji obejmuje: zdolności przeciwpancerne (zakup kolejnej partii przenośnych ppk FGM-148 Javelin w 2021 r.); uruchomienie produkcji małych i dużych bezzałogowych systemów powietrznych (od 2022 r.); intensywny rozwój artylerii (od 2024 r.); zwiększenie możliwości sapersko-inżynieryjnych (lata 2022–2027); całkowita odbudowa lub renowacja jednostek wojskowych w: Vaziani (baza lotnicza k. Tibilisi), Senaki (miejsce stacjonowania brygady piechoty), Krtsanisi (ośrodek szkoleniowy k. Tibilisi), Kutaisi (koszary korpusu kadetów), Gori (miejsce stacjonowania brygady piechoty); dokończenie budowy osiedla wojskowego w dzielnicy Gora Makhata w Tbilisi dla 1050 wojskowych (przed końcem 2022 r.); przyjęcie ustawodawstwa gwarantującego przydział mieszkań dla wszystkich „wysokich stopniem” wojskowych i wzrost ich uposażeń.

Według słów Burchuladzego wdrożenie tego planu zaowocuje pełną wymianą sprzętu wyprodukowanego jeszcze w ZSRS na nowy „standardu NATO”. Jeśli chodzi o szczegóły, to Burchuladze najwyraźniej ma na myśli przede wszystkim park samochodowy, który określa jako 20–30-letni. W tym celu gruziński resort obrony zamierza kupować po ok. 480–500 nowych pojazdów rocznie. Według części źródeł ma to być łącznie ok. 500 pojazdów – firm MAN, Iveco i Ford (półciężarówki Ford Ranger). Niewykluczone, że część z zapowiedzianych Fordów będą stanowić podwozia Ford Super Duty F-550, wykorzystywane do produkcji gruzińskich wozów opancerzonych Didgori-2. Do tego będzie kontynuowana wymiana broni strzeleckiej, w przypadku karabinków na 5,56 mm kbk M4 (oczywiście współczesnej produkcji, a nie takie wyprodukowane jeszcze w czasach ZSRS). Karabinki M4 będą produkowane w Gruzji przez izraelsko-gruzińską spółkę joint venture utworzoną przez Deltę i jedną z izraelskich firm (nieoficjalnie jest to prywatna spółka IWI – Israel Weapon Industries). Produkcja M4 w Gruzji ma ruszyć przed końcem tego roku.

Jeżeli chodzi o wcześniejsze priorytetowe punkty modernizacji technicznej, to w sprawie bezzałogowców gruziński resort obrony prowadzi rozmowy z firmami z Polski i Republiki Południowej Afryki. W pierwszym przypadku chodzi o Grupę WB, gdyż gruziński resort obrony posługuje się zdjęciami m.in. amunicji krążącej Warmate do zilustrowania planu 10-letniego. Natomiast w przypadku RPA najpewniej chodzi o spółkę Denel Dynamics i jej BSP Seeker 400, którego odbiorcą (a podobno także licencyjnym producentem) jest m.in. Arabia Saudyjska. Produkcja lub montaż BSP w Gruzji będzie najpewniej odbywać się w Tbilaviamsheni (w czasach ZSRS były to Zakłady Lotnicze nr 31, linia montażu końcowego m.in. Su-25). O planach odnośnie rozwoju artylerii wiadomo najmniej. Oficjalnie wspomina się o produkcji gruzińskich moździerzy 120 mm i modernizacji artylerii rakietowej, czyli przede wszystkim ocalałych po wojnie w sierpniu 2008 r. eksczechosłowackich polowych wyrzutni rakietowych RM-70 i izraelskich LAR-160. Poza tym Burchuladze zapowiedział też, że ocalałe samoloty szturmowe Su-25 i poradzieckie śmigłowce Mil mają być remontowane i modernizowane siłami gruzińskich firm Tbilaviamsheni i Delta (skupiającej też Tbilaviamsheni, jak i kilka instytutów badawczych i zakładów produkcyjnych).