Dowództwo operacji specjalnych Stanów Zjednoczonych (SOCOM – US Special Opertions Command) rozważa możliwość wdrożenia do służby pływającej wersji samolotu transportowego specjalnego przeznaczenia Lockheed Martin MC-130J Commando II.

W ostatnim czasie dowództwo SOCOM rozpoczęło program studyjny MAC (MC-130J Amphibious Capability). Jego celem jest zbadanie możliwości przystosowania użytkowanych przez SOCOM samolotów transportowych MC-130J do operowania z akwenów wodnych. Jak na razie nie wiadomo, czy program MAC zakłada doraźną modyfikację istniejących samolotów, czy raczej zakup zupełnie nowych egzemplarzy. SOCOM nie sprecyzowało, czy chodzi o zakup pakietu modyfikacyjnego w postaci np. tymczasowo instalowanych pływaków, czy też jakieś inne rozwiązanie techniczne pozwalające na wykonywanie startów i lądowań na wodzie. Ewentualne pływaki mogłyby być montowane na podobnej zasadzie jak w samolotach typu Hercules instalowane są do podwozia narty pozwalające na wykonywanie operacji z terenów pokrytych śniegiem.

Wizja artystyczna C-130J jako wodnosamolotu. Rys. Lockheed Martin.

Samoloty MC-130J w wersji pływającej znacznie zwiększyłyby możliwości operacyjne SOCOM. Mogłyby przerzucać oddziały specjalne, sprzęt oraz zaopatrzenie wszędzie tam, gdzie występują akweny słodkowodne i morskie. Zniwelowano by w ten sposób podstawowe ograniczenie dla wszelkiego typu operacji lotniczych wynikające z braku odpowiednich lądowisk w danym regionie. SOCOM nie ukrywa, że pływające MC-130J zwiększyłyby również możliwości operowania jednostek specjalnych na Pacyfiku.

Oczywiście, MC-130J jako wodnosamolot miałby znacznie gorsze osiągi (prędkość, udźwig, pułap lotu) niż wersja „lądowa”. Pływaki generują duże opory powietrza zwiększając zużycie paliwa, co przełożyłoby się na mniejszy zasięg. Znacznie lepszym rozwiązaniem byłoby wdrożenie MC-130J zmodyfikowanego jako łódź latająca. To jednakże wiązałoby się z opracowaniem całkowicie nowej konstrukcji opartej na samolocie transportowym C-130J.

Warto wspomnieć, że w latach 60. ubiegłego wieku firma Lockheed opracowała projekt łodzi latającej na bazie samolotu transportowego C-130 Hercules. Marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych (US Navy) zainteresowała się nim do tego stopnia, że przeprowadziła próby nawodne dostarczonego przez Lockheeda modelu łodzi latającej sterowanego radiowo. Na zakup C-130 jako łodzi latających jednakże nie zdecydowano się. Pod koniec lat 90. XX w. firma Lockheed Martin po raz pierwszy wyszła z propozycją opracowania Herculesa z pływakami na potrzeby prowadzenia operacji specjalnych. Przedstawiona wówczas koncepcja była bardzo podobna do proponowanej obecnie.

Ewentualne wdrożenie wodnosamolotu lub łodzi latającej byłoby powrotem tego typu konstrukcji po trzech dekadach ich nieobecności w arsenale Pentagonu. Ostatnim wodnosamolotem użytkownym przez US Navy był Curtiss SC Seahawk, który został wycofany w 1949 r. Czterosilnikowa, transportowa łódź latająca Conviair R3Y Tradewind użytkowana była przez US Navy w ograniczonym zakresie w latach 1956–1958. Pod koniec lat 50. US Navy wprowadziła do służby kilka egzemplarzy bombowej łodzi latającej z napędem odrzutowym Martin P6M-2 SeaMaster. W 1959 r. program ten został jednak skasowany. Najdłużej w służbie utrzymały się latające łodzie patrolowe typu Martin P-5 Marlin (do 1967 r.) oraz Grumman HU-16 Albatros – do 1976 r, w US Navy oraz do 1983 r. w straży granicznej (USCG) i gwardii narodowej.