2 sierpnia U.S. Army Contracting Command-New Jersey w Picatinny Arsenal w imieniu Biura Kierownika ds. Precyzyjnego Ognia i Moździerzy oraz Biura Kierownika Projektu ds. Bojowych Systemów rozpoczęło badanie rynku w zakresie 120 mm Mortar Future Indirect Fire Turret. Celem jest uzyskanie informacji nt. możliwości opracowania i produkcji takiego systemu od roku budżetowego FY2021.

Wieża miałaby chronić załogę przed skutkami hałasu i ciśnienia podmuchu oraz ogniem kontr bateryjnym (w praktyce zapewne przed odłamkami). Powinien być zdolny do strzelania pociskami cięższymi niż obecne moździerze BMS i RMS-L. Powinien być w stanie prowadzić intensywny ogień, w tym bezpośredni, oraz korzystać z nowoczesnej amunicji korygowanej. FIFT musi cechować się również poziomem automatyzacji zmniejszającym obciążenie fizyczne załogi bez negatywnego wpływu na wydajność systemu. FIFT może być zarówno systemem załogowym, jak i bezzałogowym, a docelowo ma trafić do pancernych i „strykerowych” zespołów bojowych US Army (ABCT i SBCT). W związku z tym jako nośniki przewidywane są wozy gąsienicowe (AMPV i NGCV) oraz kołowe (Stryker).

Główne założenia: kaliber: 120 mm (gładki przewód lufy), zasięg minimalny: 200 m dla ognia pośredniego i 50 m dla bezpośredniego, zasięg maksymalny: 8000 (minimalnie) do 20000 (docelowo) metrów, zmechanizowany magazyn amunicji, wyposażenie w cyfrowy system kierowania ogniem, czas reakcji na ogień npla: 30 sekund (jeżeli wóz jest na pozycji) lub 60 sekund (jeżeli wóz jest w ruchu), wychodzenie na nową pozycję w ciągu 90 sekund po zakończeniu ostrzału na odległość 750 m na twardej nawierzchni (wymóg) i strzelanie w ruchu (docelowo), amunicja docelowo o masie do 40 funtów i długości do 40 cali, możliwość prowadzenia ognia dookólnego, docelowo zdolność do niszczenia lekkich pojazdów opancerzonych ogniem bezpośrednim na dystansie 500-4000 metrów, zdolność do strzelania w trybie MRSI (symultanicznego trafienia ) 6 pociskami w 4 sekundy (minimum) do 12 pocisków w 4 sekundy (licząc od upadku pierwszego do upadku ostatniego pocisku), zdolność do prowadzenia ognia w tempie co najmniej 16 pocisków przez pierwszą minutę, a następnie długotrwała szybkostrzelność na poziomie 6 pocisków na minutę (docelowo: 24 pociski na minutę utrzymywane przez 2 minuty i długotrwałe 12 pocisków/min.)

Wśród gotowych systemów można wskazać systemy takie, jak Rak (PGZ), Mjölner (BAE Systems) czy NEMO (Patria), ale każdy z nich wymagałby szeregu modyfikacji, by spełnić wyśrubowane wymagania US Army, zwłaszcza docelowe.