Ostatnie dwa dni września przyniosły kolejne wydarzenia, które uznać można za nie do końca zrozumiałe, w kwestii amerykańskich okrętów LCS. W ciągu ostatnich lat, US Navy zamiennie przyjmuje do służby kolejne okręty tego typu, by wkrótce je wycofać po przesłużeniu kilku, rzadko kilkunastu latach.

29 sierpnia w bazie US Navy Mayport w Jacksonville na Florydzie miała miejsce podwójna uroczystość ostatniego opuszczenia bandery na pokładach USS Detroit (LCS 7) oraz USS Little Rock (LCS 9). Detroit jest czwartą, a Little Rock piątą jednostką należącą do podtypu Freedom typu LCS (Littoral Combat Ship). Do chwili obecnej US Navy przekazało łącznie 13 okrętów tego typu, a prace przy kolejnych trzech znajdują się w różnych fazach (okręty są już na wodzie). Spośród tej liczby wycofano już pięć jednostek, czyli 39% stanu! Z tego trzy we wrześniu i jeden w sierpniu.

To co niezmiennie dziwi to wiek wycofywanych okrętów, szczególnie gdy skonfrontuje się go z docelową normą eksploatacji, która dla tych jednostek wynosić miała co najmniej 25 lat. Detroit zamówiony został 17 marca 2011 roku, stępkę położono 8 listopada 2012 roku a wodowanie miało miejsce 18 października 2014 roku. W przypadku bliźniaczego Little Rock daty te prezentują się następująco: 29 grudnia 2010, 27 czerwca 2013 oraz 18 lipca 2015 roku.

LCS 7 do służby został przyjęty 22 października 2016 roku, a LCS 9 nieco ponad rok później 16 grudnia 2017 roku. Oznacza to że w chwili opuszczenia bandery Detorit przesłużył zaledwie 6 lat 11 miesięcy i siedem dni podczas gdy Little Rock odpowiednio 5 lat 9 miesięcy i 13 dni.

Podobnie jak wszystkie okręty podtypu Freedom, LCS 7 i 9 zbudowane zostały w należącej do włoskiego koncernu Fincantierii, stoczni Fincantieri Marinette Marine (FMM) w Marinette w stanie Wisconsin. Oba te okręty na stałe przydzielone były do utworzonego 7 listopada 2014 roku, drugiego dywizjonu LCS LCSRON2 (Littoral Combat Ship Squadron Two) podległego dowództwu Naval Surface Force Atlantic (SURFLANT) ze stałym  miejscem dyslokacji w Mayport. Detroit wykorzystany został do testów modułu do zwalczania celów nawodnych SSMM (surface to surface missile module), w ich ramach w marcu 2017 roku po raz pierwszy z pokładu jednostki typu LCS wystrzelono pocisk AGM-114L Hellfire Longbow.

Począwszy od 6 lutego 2020 roku Little Rock z kolei dołączył do międzynarodowej operacji pk. Martillo, ukierunkowanej na zwalczanie przemytu narkotyków w rejonie Centralnej i Środkowej Ameryki. Podlegał wówczas dowództwu sił południowych USA USSOUTHCOM (United States Southern Command) współpracując jednocześnie z amerykańska Strażą Wybrzeża (US Coast Guard).

Jednostki typu Freedom legitymują się wypornością pełną 3500 ton przy wymiarach 115,3 x 17,5 x 4,0 m. Układ napędowy składa się z dwóch turbin gazowych Rolls Royce MT30 o mocy po 36MW oraz dwóch silników wysokoprężnych Colt-Pielstick 16PA6B o mocy po 6400 kW. Ruch postępowy zapewniają cztery pędniki wodnostrumieniowe KaMeWa,, z których dwa są sterowalne (153SII) oraz dwa nie sterowalne (153BII). Prędkość maksymalna wynosi 47 węzłów a zasięg przy 45 węzłach wynosi 1500 Mm (3500 Mm przy ekonomicznej prędkości 18 węzłów). Okręty tego typu pod lądowiskiem dla śmigłowców (o powierzchni 170,6 m² mają pokład misyjny o powierzchni 213,2 m². Uzbrojenie stałe jest skromne i składa się z pojedynczej armaty BAE Systems Mk110 kal. 57mm L/70 oraz 21-prowadnicowa wyrzutnia Mk49 systemu RAM. Pozostałe uzbrojenie i specjalistyczne wyposażenia wchodziło (lub wchodzić miało) w skład konkretnych modułów misyjnych. Okręty mają możliwość przyjmowania śmigłowców typu MH-60S oraz dwóch bezzałogowych maszyn typu MQ-8B/C Fire Scout.

Dzień później, 30 września, w miejscowości Eastport w stanie Maine dla odmiany odbyła się uroczystość podniesienia bandery wojennej na pokładzie USS Augusta (LCS-34). Jest to 17. z kolei jednostka należąca do „konkurencyjnej” dla Freedom odmiany znanej jako podtyp Independence (lub LCS 2). Biorąc pod uwagę stosunek liczby okrętów przyjętych do eksploatacji oraz z niej wycofanych, łatwo można dojść do wniosku że US Navy mimo podtrzymania budowy wariantu Freedom zdecydowanie bardziej preferuje odmianę Independence (wycofano tylko dwie pierwsze jednostki tego wariantu). Za ich budowę odpowiada należąca do amerykańskiego oddziału, australijskiego koncernu stoczniowego Austal USA, stocznia w Mobile w stanie Alabama.

Przyszła Augusta zamówiona została 18 września 2018, stępkę położono 30 lipca 2021 a wodowanie miało miejsce 23 maja 2022 roku. Cechą charakterystyczna tych jednostek jest konfiguracja kadłuba mającego postać trimaranu. Legitymują się one przy tym wypornością pełną 3422 ton przy wymiarach 127,4x31,6x4,3 m. Napęd skonfigurowany jest w układzie CODOG i składa się z dwóch turbin gazowych General Electric LM 2500 oraz dwóch silników wysokoprężnych MTU 20V8000. Zasilają one cztery pędniki wodnostrumieniowe produkcji Wärtsilä w tym dwa typu WLD 1500 SR (skrajne) oraz dwa typu WLD 1720 SR (centralne). Umożliwia to uzyskanie prędkości maksymalnej 44 węzłów i zasięgu 4300 Mm (przy 18 węzłach). Praktycznie cała powierzchnia pokładu poniżej lądowiska dla śmigłowca (o powierzchni 1030 m²) zajęta jest przez pokład misyjny o powierzchni użytecznej 1410 m². Uzbrojenie stałe składa się z pojedynczej armaty BAE Systems Mk110 kal. 57 mm L/70, systemu SeaRAM z 11-prowadnicową wyrzutnią pocisków RIM-116 oraz ośmiu kontenerów transportowo – startowych dla pocisków RGM-184A NSM. Pozostałe uzbrojenie i specjalistyczne wyposażenia wchodziło (lub wchodzić miało) w skład konkretnych modułów misyjnych. Okręty mają możliwość przyjmowania śmigłowców typu MH-60S lub dwóch bezzałogowych maszyn typu MQ-8B Fire Scout. Augusta na co dzień stacjonować będzie w bazie morskiej w San Diego w stanie Kalifornia.