24 lutego irańskie media poinformowały, że władze Islamskiej Republiki Iranu  i Syryjskiej Republiki Arabskiej porozumiały się odnośnie dostaw systemów przeciwlotniczych irańskiej produkcji do Syrii. Choć szczegółów tych ustaleń nie ujawniono, irańskie media sugerują, że chodzi o rakietowe systemy przeciwlotnicze średniego zasięgu. Tym samym byłby to pierwszy przypadek ich eksportu, co poniekąd jest wskazówką odnośnie  dojrzałości operacyjnej i skali produkcji tego sprzętu.

Portal informacyjny irańskiej telewizji Press TV, powołując się na irańskiego nadawcę publicznego IRIB (Islamic Republic of Iran Broadcasting) doniósł, że dwustronną umowę władze Iranu i Syrii uzgodniły w nocy 23 lutego, podczas oficjalnej wizyty w Teheranie delegacji syryjskiego resortu obrony z jego szefem, gen. por. Mahmudem Abbasem, na czele. Oprócz systemów przeciwlotniczych, Iran ma też dostarczyć niesprecyzowane systemy walki radioelektronicznej. W cytowanej wypowiedzi z nazwy wymieniono tylko jeden typ irańskiego rakietowego systemu przeciwlotniczego, czyli 15th Khordad (właśc. 15 Chordad, czyli 15. dzień trzeciego miesiąca kalendarza perskiego). Jest to system średniego lub dalekiego zasięgu – w zależności od wersji i zastosowanych pocisków przeciwlotniczych serii Sayyed (Sajid), obecnie dostępne są co najmniej cztery różne wersje. Przy czym najnowszą z nich – Sayyed-4B – o najwyższych parametrach przestrzennych wykorzystuje też system Bavar-373, a wcześniejszymi także systemy Talash i Joshan (obydwa to wersje/modyfikacje systemu 15th Khordad). Pierwsza wersja systemu weszła do irańskiego uzbrojenia jeszcze w 2016 r. Oficjalnie system zaprezentowano w 2019 r. O ile początkowo dane taktyczno-techniczne irańskich rakietowych systemów przeciwlotniczych były po części kwestią spekulacji lub w ogóle nie były podawane, to sytuacja zmieniła się, gdy Iran włączył własne systemy przeciwlotnicze do oferty eksportowej swojego przemysłu zbrojeniowego.

W ten sposób można było poznać oficjalne dane taktyczno-techniczne różnych irańskich systemów wraz z ich eksportowymi oznaczeniami. W odmianie eksportowej system 15th Khordad opatrzono oznaczeniem AD-75 (ang. AD – Air Defence, 75 km). Wzorcowa bateria składa się ze stanowiska dowodzenia ze stacją radiolokacyjną Najm-804 (z pasywną anteną z szykiem fazowanym) i sześciu wyrzutni, każda z czterema pociskami rakietowymi w pojemnikach transportowo-startowych. Do tego dochodzą wozy transportowo-załadowcze z zapasowymi pociskami i zapewne pojazdy z polowymi generatorami prądotwórczymi, polowe warsztaty diagnostyczne itp. Oficjalnie system AD-75 ma zasięg rażenia zamykający się w przedziale 7÷75 km, pułap zwalczanego celu sięga 27 km. Masa startowa pocisku wynosi 1011 kg (z czego 90 kg to część bojowa). Naprowadzanie pocisku jest kombinowane – w pierwszej fazie trajektorii bezwładnościowe, następnie radiokomendowe i półaktywne radiolokacyjne w końcowej fazie lotu, w momencie samonaprowadzania się na zwalczany cel. W optymalnych warunkach stacja kierowania ogniem umożliwia jednoczesne naprowadzanie sześciu pocisków na sześć różnych celów. Stacja radiolokacyjna ma dookólne pole obserwacji, jednak w chwili naprowadzania pocisków pracuje sektorowo. Zasięg wykrywania celów sięga 200 km, śledzenia 180 km, stacja może jednocześnie śledzić do 100 celów.