14 września do portu w Gdyni wszedł amerykański uniwersalny okręt desantowy USS Kearsarge (LHD 3). Ze względu na obecność zarówno ciągłego pokładu lotniczego jak i niecki doku w Stanach Zjednoczonych okręty tego typu klasyfikowane są jako LHD (Landing Helicopter Dock).

Jest to nie tylko pierwsza wizyta okrętu tej klasy w polskim porcie ale jest to także największy, bojowy, okręt jaki odwiedził polskie porty od czasu zakończenia II wojny światowej. Kearsarge jest także pierwszym przedstawiciele swojej klasy, który wpłynął na Bałtyk. Duńskie cieśniny okręt minął w maju 2022 roku. Pobyt na Bałtyku jest bardzo dynamiczny, jednostka realizuje bowiem ćwiczenia z sojuszniczymi siłami na niemal całym jego akwenie. Przy czym szkoli się nie tylko etatowa załoga okrętowa ale i zaokrętowani żołnierze piechoty morskiej (US Marines). Do dnia dzisiejszego zrealizowano wspólne ćwiczenia z siłami morskimi m.in. Szwecji oraz Finlandii. Okręt wziął udział także w międzynarodowych ćwiczeniach w tym m.in.: Baltops 2022 oraz Neptun Shield 2022.

Wizyta w Gdyni ma charakter roboczy a jej celem jest przede wszystkim odtworzenie gotowości bojowej oraz odpoczynek załogi, minęło już bowiem ponad sześć miesięcy od chwili opuszczenia macierzystej bazy w Norfolk w stanie Virginia.

Obecność na Morzu Bałtyckim zespołu desantowego w składzie: Kearsarge (okręt flagowy) oraz Gunston Hall (LSD 44) typu Whitdbey Island i Arlington (LPD 24) typu San Antonio wraz z okrętami eskorty w postaci niszczycieli rakietowych typu Arleigh Burke z bazy w Rota (obecnie jest to USS Paul Ignatius DDG 117 Flight II TI) związany jest przede wszystkim z koniecznością prezentowania amerykańskiej bandery i pokazania zaangażowania Stanów Zjednoczonych w kwestię bezpieczeństwa europejskich sojuszników w dobie napiętej sytuacji geopolitycznej oraz konfliktu zbrojnego w Ukrainie.

Fot. Marcin Chała

Projekt jednostek typu Wasp bazuje na wcześniejszych Tarawach (5 jednostek, w służbie w latach 1971 - 2015). Wprowadzone modyfikacje dotyczyły m.in. możliwości operowanie z ich pokładu samolotów skróconego startu i pionowego lądowania Boeing AV-8B Harrier II oraz większej liczby poduszkowców desantowych LCAC. USS Kearsage to trzeci okręt typu Wasp, podobnie jak inne okręty z tej serii zbudowała go stocznia Ingalls Shipbuilding z Pascagoula w stanie Mississippi. Stępkę położono 6 lutego 1990 roku, wodowanie miało miejsce 26 marca 1992 roku a banderę podniesiono na jego pokładzie 16 października 1993 roku.

Przy wymiarach kadłuba 257,3 (237,1 na LW) x 42,7 (32,3 na LW) x 8,1m, USS Kearsarge legitymuje się wypornością pełną 40535 ton. Jedną z cech okrętów LHD jest wspomniany już pokład lotniczy, ten ma wymiary 253,2 x 42,6 m i na jego powierzchni wyznaczono 9 stanowisk do operacji śmigłowcowych z których sześć na lewej burcie, dwa przed i jedno za wyspową nadbudówką. W jego strukturę wkomponowano także pięć stacji tankowania nafty lotniczej (JP5) dla maszyn pokładowych. Okrętowe zbiorniki pomieszczą łącznie 1664 m3 tego paliwa. Komponent lotniczy może być modyfikowany w zależności od potrzeb, jednak standardowe ukompletowanie składa się z: 6 samolotów AV-8B Harrier II (lub 6 nowszych F-35B Lightning II), 4 śmigłowców bojowych AH-1Z Viper, 12 samolotów transportowych pionowego startu i lądowania MV-22B Osprey, czterech ciężkich śmigłowców transportowych CH-53E Super Stallion lub CH-53K King Stallion oraz 3 lub 4 lżejszych UH-1Y Venom. Podczas misji o charakterze stricte bojowym skrzydło lotnicze może składać się maksymalnie z 22 Ospreyów lub do 20 Harrierów ( lub F-35B) wspieranych przez 6 maszyn typu SH-60F lub HH-60H. Transport maszyn pomiędzy hangarem a pokładem startowym realizowany jest z wykorzystaniem dwóch podnośników zewnętrznych o wymiarach 15,2 x13,7 m. Podczas wejścia do Gdyni na pokładzie startowym znajdowało się łącznie 25 maszyn należących do dywizjonu VMM-263 Rein. W tym 12 MV-22B Osprey, cztery śmigłowce bojowe AH-1Z Viper trzy śmigłowce transportowe UH-1Y Venom dwie maszyny SH-60F oraz cztery samoloty AV-8B Harrier II.

Okręty typu Wasp są w stanie zaokrętować niemal całą jednostkę ekspedycyjną amerykańskiej Piechoty Morskiej (MEU) w liczbie do 1894 żołnierzy . Obecnie na pokładzie zaokrętowani są Marines z 22 jednostki ekspedycyjnej (MEU).

Fot. Marcin Chała

O możliwościach transportowych tych jednostek najlepiej świadczą powierzchnię dedykowanych pokładów ładunkowych. Kearsarge ma dwa takie pokłady, dolny, mniejszy o powierzchni 1858 m2 oraz górny o powierzchni 2860 m2. Standardowy ładunek tam rozmieszczony to: 5 czołgów podstawowych M1 Abrams, do 25 transporterów AAV, 8 haubic M777, 68 samochodów ciężarowych oraz do 12 innych pojazdów. Większy z pokładów płynnie przechodzi w ulokowaną w rufowej części okrętu nieckę doku o wymiarach 81 x 15,2 m i wysokość 8,5 m oraz powierzchni 1231 m2. Mogą być niej transportowane zamiennie: trzy poduszkowce desantowe LCAC, 12 barek desantowych LCM(6), 6 barek desantowych LCM(8), 2 barki desantowe LCU 1610 lub do 40 transporterów AAV (poza tymi rozmieszczonymi na wspomnianych powyżej pokładach ładunkowych).

Ze względu na charakter działań okręty tego typu wyposażone są w bogate zaplecze medyczne na które składa się szpital z 64 miejscami oraz 6 sal operacyjnych. W razie pilnej potrzeby możliwe jest szybkie dostawienie do 536 łóżek. Okręty opisywanego typu dysponują drugim co możliwości zapleczem szpitalnym zaraz po wyspecjalizowanych okrętach szpitalnych typu Mercy (2 jednostki w służbie od 1986 roku). Możliwości te wykorzystano choćby w trakcie wojny w Kosowie w 1999 roku, kiedy to z jednej strony z pokładu Kearsage realizowano operacji uderzeniowe a z drugiej okręt pełnił rolę wysuniętego punktu medycznego dla albańskich uchodźców.

Opisywane okręty desantowe są jednymi z ostatnich okrętów zachodniej proweniencji napędzanej z wykorzystaniem turbin parowych (z wyjątkiem ostatniego z nich USS Makin Island LHD 8, który otrzymał napęd złożony z turbin gazowych GE LM 2500). Okręt posiada dwie takie o łącznej mocy 56000 kW. Każda poprzez przekładnie redukcyjne obraca swoim wałem napędowym na końcu którego znajduje się sześciołopatowa śruba napędowa o średnicy 5,03 m. Siłownia ta umożliwia uzyskanie prędkości maksymalnej 24 w i zasięg 9500 Mm przy ekonomicznej prędkości 20 węzłów.

Uzbrojenie obronne jest stosunkowo bogate i składają się na nie: dwie poczwórne wyrzutnie Mk29 dla pocisków przeciwlotniczych RIM-7P Sea Sparrow (lub RIM-162 ESSM), 2x21 wyrzutnie Mk49 dla pocisków RIM-116 RAM, dwóch rotacyjnych systemów obrony bezpośredniej (CIWS) Mk15 Block 1B kal. 20 mm oraz czterech zdalnie sterowanych stanowisk strzeleckich (RWS) t. Mk38 Mod 2 kal. 25 mm. Równie bogate jest wyposażenie radiolokacyjne. Głównym tego typu systemem jest pracujący w paśmie E/F (2 – 4 GHz) trójwspółrzędny AN/SPS-48E, którego ścianowa antena ulokowana jest przed masztem dziobowym. Uzupełnia go pracujący w paśmie C (0,5 – 1GHz), dwuwspółrzędny AN/SPS-49(V)5. Dodatkowo okręt wyposażony jest radar obserwacji nawodnej AN/SPS-67(V)3 oraz dwa systemy dedykowane kontroli ruchu lotniczego wokół okrętu tj. pracujący w paśmie E/F radar AN/SPN-43B (z anteną na maszcie rufowym) oraz pracujący w paśmie I/J radar AN/SPN-35 (w kopule na prawej burcie nadbudówki). Wskazywanie celów i naprowadzanie na nie pocisków Sea Sparrow realizowane jest poprzez systemy Mk 23 Mod.3 (pasmo D, antena na topie rufowego masztu) oraz dwóch Mk 91. Zestaw ten uzupełniają dwa radary nawigacyjne. Bierna ochrona okrętu zapewniona jest przez systemy walki elektronicznej AN/SLQ-32(V)3 oraz 36 wyrzutni celów pozornych Mk 137 (6x6) systemu Mk 36 SRBOC. Dodatkowo okręt wyposażony jest w system pneumatycznych celi pozornych AN/SLQ-49 oraz holowaną pułapkę przeciwtorpedową AN/SLQ-25 Nixie. Prawidłowe działanie systemów uzbrojenia a także realizację powierzonych zadań ułatwia system dowodzenia walką ACDS Block 0.