Wrzesień jest ostatnim miesiącem na pomyślne przebadanie w locie prototypu pocisku rakietowego Long-Range Hypersonic Weapon/Conventional Prompt Strike według obecnego harmonogramu rozwoju systemów. Czerwcowa nieudana próba z jednej strony najwyraźniej skłoniła do działania urząd Inspektora Generalnego Departamentu Obrony, a z drugiej strony US Army udaje, że program jest jak na najlepszej drodze do wdrożenia, organizując szkolenia i pokazy z makietami wyrzutni pocisków, które nie wiadomo, czy działają.

Inspektor Generalny Departamentu Obrony wystosował 8 sierpnia pismo do sekretarza US Army, sekretarza US Navy i podsekretarza obrony ds. rozwojowo-technicznych w sprawie oceny zdolności biur US Army i US Navy ds. programów systemów broni hipersonicznej do osiągania kolejnych założonych etapów rozwoju takiego uzbrojenia (etapów, czyli ang. milestones). Chodzi właśnie o program Long-Range Hypersonic Weapon (LRHW) US Army i Conventional Prompt Strike (CPS) US Navy. Inspektor Generalny wywołał do tablicy US Army Rapid Capabilities and Critical Technologies Office (Biuro Błyskawicznych Zdolności i Krytycznych Technologii), US Navy Strategic System Programs Office (Biuro Programów Strategicznego Systemu) oraz ww. biuro podsekretarza obrony ds. rozwojowo-technicznych (Office of the Under Secretary of Defense for Research and Engineering). Dotychczasowy przebieg rozwoju LRHW/CPW będzie oceniony odnośnie harmonogramu i właśnie terminowości osiągania kolejnych etapów rozwojowych, łącznie z rokowaniami na przyszłość. Można domniemać, że Inspektor Generalny sprawdzi też finansową stronę całego przedsięwzięcia, gdyż w ostatnich miesiącach z kierownictwa Pentagonu płynęły sprzeczne komunikaty odnośnie kosztów. Jednak największym problemem są nie tyle fundusze, co słabnący potencjał zbrojeniówki Stanów Zjednoczonych, co w kwietniu w Senacie przyznał szef Pentagonu Lloyd Austin.

Zbliżenie na wyrzutnię LRHW w pozycji ogniowej. O ile start z lekko odchylonych od pionu pojemników można uznać za korzystny dla zasięgu, to na pewno nie ułatwi akomodacji AUR+C na okrętach. Fot. Staff Sgt. Casey Hustin, 17th FAB/US Army.

Według oficjalnych i najbardziej aktualnych publicznych danych, pociski LRHW i CPS mają być odpalane z takich samych pojemników transportowo-startowych, hasłowo nazywanych Navy-Army All Up Round plus Canister (AUR+C). Zatem LRHW i CPS to ma być ten sam „wspólny” pocisk rakietowy (dwa stopnie napędowe i stopień z częścią bojową), odpalany z tego samego pojemnika, który na dodatek ma pasować zarówno do wyrzutni niszczycieli typu Zumwalt, jak i okrętów podwodnych typu Ohio (wersji SSGN – Sub Surface Guided Nuclear) i przyszłych typu Virginia Block V. Komandor Matthew Schroeder, kierownik programu niszczyciela DDG 1000 w biurze Program Executive (PEO) Ships (program wykonawczy okrętów nawodnych) powiedział, że wyrzutnie CPS-ów na Zumwaltach będą sięgać „około” pięciu pokładów poniżej pokładu głównego. US Navy twierdzi, że AUR+C będą przenoszone wewnątrz wyrzutni Multiple All-up Round Canisters (MAC) na Ohio SSGN lub Virginia Payload Module (VPM, wersja MAC) na Virginiach Block V. MAC jest zamiennikiem pojedynczej wyrzutni pocisku balistycznego Trident II D-5 (o długości 13,59 m i średnicy 2,11 m), której przybliżona długość to 13,95 m (45,75 stóp). Wyrzutnie MAC/VPM mieszczą siedem pojemników transportowo-startowych pocisków skrzydlatych UGM-109E Block IV TACTOM. US Navy planuje zmieścić trzy AUR+C w każdej wyrzutni MAC/VPM. Ich liczba na Zumwaltach pozostaje nieznana (niewykluczone, że na tę chwilę także dla osób kierujących projektem), spekulacje mówią o co najmniej trzech MAC/VPM w miejsce dziobowej artylerii. Dla porównania, R/UGM-109E ma 6,25 m, a przeciwlotniczy pocisk rakietowy SM-6 6,6 m długości. Trudno nie oprzeć się wrażeniu, że CPS na Zumwaltach to próba znalezienia jakiegoś praktycznego zastosowania dla tych trzech białych słoni US Navy.

Gdyby spojrzeć na podejście US Army do swojej części programu, czyli LRHW, można nabrać przekonania, że wdrożenie systemu to kwestia najbliższej przyszłości. System ma nawet swoją nazwę – Dark Eagle. US Army organizuje pokazy, także dla zagranicznych delegacji, swojej pierwszej baterii (obecnie szkolnej), którą wyposażono w makiety gabarytowo-masowe AUR+C, rzekomo identyczne z seryjnym rozwiązaniem i oficjalnie określane prototypami (!). Pokazy US Army są tak sugestywne, że niektórzy sądzą, że to prawdziwe pociski. LRHW w US Army ma być przydzielane bateriom – początkowo każda z czterema dwupociskowymi wyrzutniami. Pierwsza uzbrojona w LRHW bateria ma wejść w skład 5. batalionu (5th Battalion, określanego też batalionem Strategicznej Artylerii Dalekiego Zasięgu – Strategic Long-Range Fires) 3. pułku artylerii polowej (3rd Field Artillery Regiment) z jednostki wojskowej (tzw. Joint Base) Lewis-McChord w stanie Waszyngton. 5. batalion jest podporządkowany tzw. 1st Multi Domain Task Force (MDTF), też w Lewis-McChord, ze składu I Korpusu US Army do działań w basenie Pacyfiku. Łącznie ma być pięć takich batalionów Strategic Long-Range Fires, po jednym w każdym przyszłym MDTF. Na razie wiadomo, że US Army chce wprowadzić do linii pierwszą baterię (prototypową) LRHW w 2023, drugą w 2025, a trzecią w 2027 r. Jednocześnie planuje się, że kolejno w 2026 i 2027 r. konstrukcja beznapędowej części bojowej Common Hypersonic Glide Body (C-HGB) będzie udoskonalona poprzez tzw. technology insertions (dojrzewające z czasem techniczne udoskonalenia). W roku podatkowym 2023 na LRHW ma być przeznaczone 806 mln (rozwój) i 249 mln (produkcja) USD. W budżecie 2022 było to 426 mln na rozwój. W 2023 r. 249 mln USD ma zostać wydatkowanych na wyposażenie naziemne. Według szacunków jeden pocisk LRHW ma kosztować 106 mln USD, a cały program zwiększyć wydatki na US Army nawet o 7 mld USD w ciągu pięciu lat. Na rok podatkowy 2022 (upływa 1 października br.) zapowiadano kolejne próbne odpalenia LRHW. Ale raczej chodzi o testy CPS, prowadzone pod kierownictwem US Navy.

Delegacja Japońskich Sił Samoobrony ogląda makiety AUR+C podczas wizyty w koszarach 17th Field Artillery Brigade. Fot. JGSDF (twitter.com/Japan_GSDF).

Cały czas podawany jest oficjalny zasięg 1725 mil (2775 km) w odniesieniu i wyłącznie do LRHW. Nie podaje się takiej wartości dla CPS. Choć logika wskazywałaby, że powinien być zbliżony, o ile nie taki sam, skoro to ten sam pocisk rakietowy z tą samą częścią bojową. Co do wymiarów samych makiet pojemników AUR+C do LRHW (CPS nigdy nie pokazano, nawet wizualizacji), to wg tegorocznych danych AUR ma dwa stopnie napędowe o średnicy 87,63 cm (34,5 cala). Dla porównania pocisk balistyczny Polaris A3 ma 54 cali (137,16 cm) średnicy. Zmodyfikowane Polarisy A3 (tzw. STARS-4) używano w latach 2011–2021 w próbnych odpaleniach hipersonicznych części bojowych AHW-HGB/CPS/C-HGB. Trzy ostatnie (30 października 2017, 20 marca 2020 i 21 października 2021 r.) są oficjalnie liczone jako udane próby C-HGB. Ujawnione nagranie z marca 2020 r. nadal pokazuje rakietę serii STARS, odpalaną ze stołu startowego, a nie AUR do LRHW/CPS. Nie jest pewne, jakiej długości są pokazywane makiety AUR+C/LRHW. Według części szacunków maja mieć ok. 10 m, za punkt odniesienia bierze się wymiary nośnika wyrzutni – Oshkosha M983A4 HEMTT A4 (8×8). Pomijając LRHW, to uzbrojenie okrętów podwodnych w CPS będzie największą rakietową rewolucją techniczną podwodnej floty US Navy od czasu balistycznych pocisków Poseidon A1 z końca lat 50. Nim trafiły na pokład okrętów jako seryjne pociski, przeprowadzono łącznie 57 odpaleń prototypów AX i A1X.