17 lipca turecka Prezydencja Przemysłu Obronnego ogłosiła, że do uzbrojenia tureckiego wojska wszedł nowy system zwalczania mini- i mikrobezzałogowców i amunicji krążącej, nazwany Şahin. Jego premierowy publiczny pokaz miał miejsce w marcu tego roku. Şahin jest de facto zdalnie sterowanym 40 mm granatnikiem automatycznym.

Turecka Prezydencja Przemysłu Obronnego (Savunma Sanayii Başkanlığı, SSB), informując o wprowadzeniu systemu Şahin (pol. myszołów) do uzbrojenia, nie podała żadnych szczegółów, przede wszystkim liczby dostarczonych lub zamówionych zestawów. Şahina skonstruowała turecka spółka Aselsan (w zasadzie ASELSAN, czyli ASkeri ELektronik SANayi) jako system do zwalczania najmniejszych bezzałogowców (w tym lekkiej amunicji krążącej) na dystansie do 700 m. SSB i Aselsan określają zwalczane aparaty jako mikrobezzałogowce i minibezzałogowce. Według klasyfikacji NATO, z której to pochodzą te terminy, chodzi o aparaty o masie startowej poniżej 2 kg (kategoria mikro) i o masie w granicach 2÷20 kg (mini). Zasięg ich zwalczania ma wynosić 700 m. Uzbrojeniem Şahina jest granatnik automatyczny Mk 19 Mod 3 na amunicję 40×53 mm HV, produkowany w Turcji na licencji przez państwowe przedsiębiorstwo MKEK (Makina ve Kimya Endüstrisi Kurumu). Jednostka ognia to 64 naboje 40 mm. Şahin używa wyłącznie amunicji typu ATOM (Akıllı Bombaatar Mühimmatı), czyli z programowalnym zapalnikiem czasowym, skonstruowanej przez Aselsan. ATOM w zamyśle ma detonować zbliżeniowo, rażąc odłamkami pobliskie bezzałogowce. Stąd Aselsan podaje, że Şahin może zwalczać też grupy („roje”) bezzałgowców. Inną funkcją Şahina może być ochrona granic lub obiektów przed atakiem dywersantów itp.

Şahin składa się ze zdalnie sterowanego stanowiska uzbrojenia osadzonego na jednoosiowej przyczepie, którą w pozycji bojowej stabilizują cztery opuszczane podpory. Zakres ruchu zdalnie sterowanego systemu uzbrojenia wynosi 360° w azymucie i od −10 do 60° w elewacji. Sterowanie Şahinem jest zdalne, ale Aselsan podaje też, że Şahin ma tryby automatycznego wykrywania celów i ich śledzenia. Şahin mierzy 2450 mm szerokości, 3720 mm długości i 2675 mm wysokości, a masa niecałe 2,5 t. Dostarczany przez Aselsan optoelektroniczny system celowniczy integruje cyfrową kamerę dzienną i termowizyjną, z których obraz jest wyświetlany równocześnie na monitorze operatora. Aselsan podaje, że zdalnie sterowany moduł celowniczy jest stabilizowany (uzbrojenie i optoelektronika). Nie ma to znaczenia w przypadku nieruchomej przyczepy, a zatem samo stanowisko uzbrojenia zaprojektowano także z myślą o instalacji na pojazdach (jako ich uzbrojenie). Zapotrzebowanie na energię elektryczną ma nie przekraczać 2 kW. Şahin może też otrzymywać dane o wykrytych celach ze stacji radiolokacyjnej, także pokazaną w nagraniu wideo. Wygląd urządzenia (również osadzonego na przyczepie) wskazuje, że jest to impulsowa stacja Aselsan ACAR (jeden z jej modeli), pracująca w paśmie Ku, mająca wykrywać cele powietrzne o SPO = 0,5 m² (czyli dość dużym, znacznie powyżej sygnatury radiolokacyjnej lotniczego kierowanego pocisku rakietowego czy skrzydlatego manewrującego) z odległości 5 km.