28 kwietnia na pierwszy etap prób morskich wyszedł niszczyciel Imphal (D 68) typu Visakhapatnam (typ 15 Beta) budowany dla Sił Morskich Indii.

Historia okrętów typu Visakhapatnam sięga końca 2007 roku, kiedy to Hinduska Marynarka Wojenna wyraziła chęć pozyskania wstępnie trzech (docelowo czterech) kolejnych niszczycieli w ramach zmodyfikowanego proj. 15 Beta i nazwie typu Bengaluru (później zmieniona). Rok później gotowość do współpracy zgłosił rosyjski przemysł stoczniowy. Dwa lata później, w styczniu 2011 r., Komitet Parlamentarny ds. Politycznych (CCPA)  zatwierdził plan budowy czterech niszczycieli proj. 15 Beta. Pod koniec tego samego miesiąca (28 stycznia) podpisano kontrakt wartości 293,2 mld rupii. W celu skrócenia czasu w nowym projekcie wykorzystano linie teoretyczne kadłuba niszczycieli typu Kolkata. W stosunku do oryginału dokonano jednak kilku zmian w architekturze nadbudówek oraz samego kadłuba, których celem dalsze ograniczenie pól fizycznych ze szczególnym naciskiem na redukcję Skutecznej Powierzchni Odbicia radiolokacyjnego (SPO).

Kolejnym ważnym wymaganiem w stosunku do nowych okrętów było zwiększenie możliwości długotrwałego operowania w rejonach skażonych oddziaływaniem broni ABC. Cel ten osiągnięto poprzez zabudowanie systemu cytadel gazoszczelnych wraz z dedykowanym systemem kontroli atmosfery - TAC (Total Atmosphere Control). Jedynymi pomieszczeniami nie objętymi ochroną są obie siłownie, w których obsady zmuszone będą przebywać w ubiorach ochronnych. Ukończony projekt przedstawiono celem konsultacji specjalistom z biura projektowego stoczni Siewiernaja Wierft z Petersburga. Na bazie bolesnych doświadczeń z realizacją projektu Alfa (kiedy to bardzo często dokonywano zmian w gotowych już projekcie), podjęto decyzję o zablokowaniu takiej możliwości po jego ostatecznym zatwierdzeniu. Stępkę pod prototypowy niszczyciel proj. 15B późniejszego Visakhapatnam (D 66) położono w stoczni Mazagon Dock Limited (MDL) w Mumbaju 12 października 2013 r. Według oficjalnych informacji do służby miał on wejść już w 2018 roku, jednak ostatecznie stało się to dopiero 21 listopada 2021 roku.

Kolejny Mormugao (D 67) przekazano flocie 18 grudnia 2022 roku. Stępkę Imphala położono 19 maja 2017 roku a wodowanie miało miejsce 20 kwietnia 2019 roku. W przypadku niszczycieli tego typu uzyskano 72% stopień lokalizacji. Dla porównania wskaźnik ten dla niszczycieli typu Kolkata (typ 15A, trzy okręt w służbie od 2014 roku) wynosi 59% a dla typu Delhi (trzy okręty w służbie od 1994 roku) zaledwie 42%. Najnowsze niszczyciele budowane dla Indii legitymują się wypornością pełną 7400 ton przy wymiarach kadłuba 163,0 x 17,4 x 6,5 m.

Układ napędowy został skonfigurowany w układzie COGAG a jego głównym elementem są dwa agregaty napędowe M36E produkcji ukraińskiej Zorji Maszprojekt z Mikołajowa. W ich skład wchodzą łącznie cztery trójwałowe, nawrotne turbiny gazowe typu DT59 (UGT 16000R) o mocy po 16550 kW przy 3600 obr./min. Poprzez dwie przekładnie redukcyjne RG54, obracają one będą dwiema śrubami o stałym skoku. Tak zaprojektowany system napędowy zapewni okrętom uzyskanie prędkości maksymalnej 33 węzłów i zasięgu 4000 Mm przy prędkości ekonomicznej 14 węzłów. Zarówno wały napędowe jak i śruby dostarczone zostały przez stocznię Bałtijskij Zawod. Stosowny kontrakt o wartości 2,5 mld rubli został ujawniony 04 kwietnia 2013 roku. Pierwszy zestaw dostarczony został w 2014 roku, a kolejne trzy przekazane zostanały stoczni hinduskiej w rocznych odstępach.Głównym systemem radiolokacyjnym jednostek opisywanego typu jest  pracujący w paśmie E/F (2-4 GHz) trójwspółrzędny radar wielofunkcyjny  EL/M-2248 MF-STAR (Multi Function Surveillance & Threat Alert Radar) opracowany przez IAI przy współpracy z firmą Elta System Ltd.

Poza tym na pokład trafił także pracujący w paśmie D (1-2 GHz) radar obserwacji przestrzeni powietrznej RAWL-02 Mk3, będący licencyjną kopią holenderskiego dwuwspółrzędnego radaru LW-08. Najnowsze niszczyciele otrzymały nowoczesne systemy uzbrojenia w skład którego wejdą m.in. odpalane z dwóch ośmioprowadnicowych wyrzutni pionowych UVML (Universal Vertical Missile Launcher) pociski manewrujące Nirbhay oraz naddźwiękowe przeciwokrętowe pociski BrahMos. Zwalczanie środków napadu powietrznego realizowane będzie poprzez wykorzystanie 32 pocisków Barak 8ER (4x8) o zasięgu zwiększonym do 150 km.

Początkowo okręty te miały otrzymać armaty o kal. 127 mm, ostatecznie jednak w 2021 roku ze względów finansowych zdecydowano się zainstalować mniejsze o kalibrze 76 mm. Bezpośrednie obrona okrętów realizowana jest w oparciu o cztery armaty AK-630 kal. 30 mm. Zwalczanie okrętów podwodnych możliwe jest z wykorzystaniem dwóch dwururowych wyrzutni L&T ITTL (Indigenous Torpedo Tube Launcher) dla torped ciężkich kal. 533,4 mm oraz dwóch 12-prowadnicowych wyrzutni rakietowych bomb głębinowych L&T IRL (Indigenous Rocket Launcher), które są licencyjną, zmodyfikowaną wersją sowieckiego systemu RBU‑6000.

Na pokładzie będą mogły stacjonować dwa śmigłowce Sea King Mk.42B (mają zostać wkrótce zastąpione przez dostarczane ze Stanów Zjednoczonych Lockheed Martin MH-60R Seahawk), lub mniejsze HAL Dhruv. Imhal ma bardzo duże znaczenie symboliczne dla Indii. Po wprowadzeniu do służby, co planowane jest na trzeci kwartał bieżącego roku, będzie to bowiem największy okręt w historii tego kraju, któremu nadano imię na część miasta z północno – wschodniego regionu Indii (a dokładniej stolicy stanu Manipur). Ma to na celu podkreślenie zwiększającego się wkładu tego regionu w bezpieczeństwo narodowe.