20 września lotniskowiec INS Vikrant (R 11) został oficjalnie wcielony w skład Floty Zachodniej Sił Morskich Indii (Bhāratīya Nau Senā) z portem macierzystym w bazie morskiej INS Kadamba w miejscowości Karwar ok. 500 km na południe od Mumbaju.

INS Vikrant włączony został w skład lotniskowcowej grupy uderzeniowej zorganizowanej wokół okrętu flagowego INS Vikramaditya (R 33) proj. 11434. Tak wzmocniona grupa bojowa rozpoczęła już wieloetapowe ćwiczenia na wodach Morza Arabskiego, których głównym elementem będzie m.in. optymalizowanie zadań realizowanych przez dwa okręty lotnicze. W skład tej grupy, poza R 33 i R 11, wchodzą także fregaty proj. 11356 (Talwar, sześć okrętów w służbie od 2003 roku), fregaty proj. 16A (Brahmaputra, dwa okręty w służbie od 2004 roku), niszczyciel proj. 15A (Kolkata, trzy okręty w służbie od 2014 roku), a także cztery okręty podwodne proj. 08773. Należy w tym miejscu wspomnieć, że nie jest to pierwsze tego typu współdziałanie, bowiem jeszcze przed uzyskaniem pełnej gotowości bojowej przez Vikranta Indusi zdecydowali się na demonstrację siły i wysłali grupę bojową w morze 10 czerwca 2023 roku (https://zbiam.pl/dwa-indyjskie-lotniskowce-operuja-na-morzu-arabskim).

INS Vikrant, określany też jako IAC-1 (Indigenous Aircraft Carrier) jest największym okrętem, jaki kiedykolwiek został zaprojektowany i zbudowany całkowicie w Indiach, ucieleśniając politykę Atmanirbhar Bharat (dot. samowystarczalności w wielu dziedzinach przemysłu w tym m.in. przemyśle stoczniowym). Zbudowała go stocznia Cochin Shipyard Ltd (CSL) w Koczin w stanie Kerala, a położenie stępki miało miejsce 28 lutego 2009 roku. Kadłub zwodowano 12 sierpnia 2013 roku, a do służby okręt wszedł dopiero 2 września 2022 roku. Jest to lotniskowiec typu STOBAR (short take-off but arrested recovery), co oznacza, że do wysyłania samolotów w powietrze wykorzystywana jest znajdująca się dziobie skocznia, podczas gdy za wyhamowanie samolotów odpowiada zespół lin hamujących (aerofiniszerów). Legitymuje się przy tym wypornością pełną 45 000 ton przy wymiarach 262x62x8,4 m. Jego napęd skonfigurowano w układzie COGAG i składa się z czterech turbin gazowych GE LM2500+ o łącznej mocy 88 MW, które poprzez dwie przekładnie zbiorczo redukcyjne Elecon obracają dwoma wałami napędowymi. Prędkość maksymalna wynosi 30 węzłów, a zasięg 8000 Mm przy prędkości 18 węzłów. Załoga liczy z kolei 196 oficerów oraz 1449 podoficerów i marynarzy (włączając w to grupę powietrzną).

Główne wyposażenie elektroniczne składa się trójwspółrzędnego, pracującego w paśmie E/F (2-4 GHz) radaru Elta EL/M-2248 MF-STAR z czterema antenami ścianowymi oraz również trójwspółrzędnego, pracującego w paśmie D (1-2 GHz) radaru Leonardo RAN-40L z obrotową anteną. Uzbrojenie obronne jest ciekawą kombinacją nowoczesnych systemów rakietowych w postaci izraelskich pocisków typu Barak 8 (dwie baterie po 32 pociski) oraz przestarzałych armat AK-630M kal. 30 mm. Co ciekawe, system dowodzenia walką opracowany został przez prywatną firmę Tata Advanced Systems Limited co jest precedensową sytuacją w Siłach Morskich Indii.

Grupa lotnicza  składa się z 26 samolotów, obecnie jej trzon stanowią maszyny rosyjskiej proweniencji typu MiG-29K, które w niedalekiej przyszłości zastąpione zostaną przez francuskie Dassault Rafale-M (https://zbiam.pl/indie-rozpoczely-formalny-proces-zakupu-samolotow-dassault-rafale-m). Na Vikrancie testowano także pokładową odmianę krajowej maszyny HAL Tejas (https://zbiam.pl/pokladowy-tejas-wyladowal-na-ins-vikrant). W skład grupy powietrznej wchodzi także do 10 śmigłowców (w tym Ka-31, Sikorsky MH-60R oraz HAL Dhruv Mk-III).