19 stycznia poinformowano o zakończeniu przez stocznię Puget Sound Naval Shipyard & Intermediate Maintenance Facility w Bremerton w stanie Washington prac na pokładzie lotniskowca z napędem jądrowym USS Carl Vinson (CVN 70).

Utrzymanie w ciągłej eksploatacji tak skomplikowanych konstrukcji, jakimi są lotniskowce uderzeniowe z napędem jądrowym, wymaga przeprowadzania regularnych prac serwisowo–modernizacyjnych. Okręty tej klasy cyklicznie poddawane są trwającym 10,5 miesiąca pracom wymagających dokowania DPIA (Docking Planned Incremental Availability) oraz sześciomiesięcznych nie wymagających dokowania PIA (Planned Incremental Availability), kiedy to jednostka przez cały okres pozostaje przy nabrzeżu.

W przypadku CVN 70, zakład w Bremerton zrealizował cały cykl cztery dni przed czasem, a właściwe zakończenie prac nastąpiło 4 grudnia ubiegłego roku, kiedy to okręt rozpoczął ostatni etap PIA, czyli próby postoczniowe. Co ciekawe, cztery zaoszczędzone dni wyceniono na 4 mln USD. Zakres prac zrealizowanych na pokładzie lotniskowca wymagał 326 017 roboczogodzin i zamknął się kwotą 173 mln USD. Dotyczyły one właściwie wszystkich rejonów jednostki, w tym systemu napędowego, przestrzeni mieszkalnej (wyremontowano ponad 820 piętrowych koi w 22 kubrykach, odmalowano 215 kolejnych pomieszczeń oraz wymieniono prawie 8500 m² powierzchni pokładów wewnętrznych), pokładu startowego, systemów nawigacyjnych, łączności, radiolokacyjnych, uzbrojenia, jak też pokładowych systemów informatycznych. Prace realizowali wspólnie pracownicy stoczni, specjaliści z Południowo-Zachodniego Regionalnego Centrum Serwisowania (SWRMC) dowództwa NAVSEA, a także załoga lotniskowca.

USS Carl Vinson jest trzecim (z 10 ogólnie zbudowanych) superlotniskowcem typu Nimitz. Zamówiono go 5 kwietnia 1975 roku, stępkę w stoczni Newport News Shipbuilding położono 11 października 1975 roku, a wodowanie odbyło się 15 marca 1980 roku. Okręt do linii włączono 13 marca 1982 roku. Jednostki tej klasy są największymi okrętami, jakie kiedykolwiek zbudowano i legitymują się wypornością pełną 101 300 ton oraz wymiarami kadłuba 332,8 (317,0 na LW) x 76,8 (40,8 na LW) x 11,3 m. Napęd składa się z dwóch reaktorów wodnych ciśnieniowych Westinghouse A4W oraz czterech turbin parowych, które poprzez przekładnie redukcyjne obracają czterema wałami napędowymi. Łączna moc tak skonfigurowanego układu napędowego wynosi 194 MW i umożliwia tym okrętom rozpędzić się do prędkości przekraczającej 30 węzłów. Ze względu na napęd atomowy zasięg jest praktycznie nieograniczony. Wymiana prętów paliwowych konieczna jest co 20-25 lat. CVN 70 stosowne prace związane z uzupełnieniem paliwa, a także modernizacją tzw. RCOH (Refueling Complex Overhaul), przeszedł pomiędzy listopadem 2005 a lipcem 2009 roku. Załoga składa się łącznie z 6012 osób z których 2480 to personel lotniczy.

Głównym uzbrojeniem są przenoszone na pokładzie samoloty i śmigłowce których okręt może zabrać 90. Do samoobrony służą natomiast dwie ośmiokomorowe wyrzutnie Mk 29 systemu Mk 57 Mod 3 z pociskami Raytheon RIM-162 ESSM Block 1 i 2 oraz dwie 21-prowadnicowe wyrzutnie Mk 49 systemu Raytheon RAM Mk 31 z pociskami RIM-116C (Block 2). Bezpośrednią obronę okrętu zapewniają z kolei dwa zestawy Raytheon Mk15 Phalanx Block 1B kal. 20 mm, oraz cztery zdalnie sterowane stanowiska uzbrojenia BAE Systems Mk 38 Mod 2 kal. 25 mm.

Zakończone obecnie prace w ramach PIA to już szósta tego typu wizyta okrętu w stoczni. Poprzednie odbyły się w okresach: marzec – wrzesień 1997, marzec – wrzesień 2002, Lipiec 2012 – luty 2013, sierpień 2015 – kwiecień 2016 oraz luty – sierpień 2019. Okręt pozostanie w aktywnej służbie do 2032 roku.