10 marca miała miejsca bardzo ważna próba w historii programu pierwszego tureckiego kierowanego pocisku przeciwokrętowego (kpp). W tym dniu bowiem przeprowadzono pierwsze udane wystrzelenie kpp ATMACA wyposażonego w silnik krajowej produkcji.

Pierwszy w historii Turcji kpp powstał w ramach programu MGF (Milli Gemisavar Füzesi) i produkowany jest przez krajowego potentata w dziedzinie systemów rakietowych koncern Roketsan. ATMACA weszła oficjalnie na uzbrojenie sił morskich Turcji TDK (Türk Deniz Kuvvetleri) 29 marca ubiegłego roku (ATMACA przyjęty do uzbrojenia/ZBiAM.pl), kiedy to na pokładzie korwety Kınalıada (F-514), czwartego i zarazem najnowszego okrętu typu Ada zainstalowano  jej kontenery transportowo–startowe. W tym samym dniu Turcja przestała być oficjalnie zależna od amerykańskiego systemu RGM-84 Harpoon.

10 marca wyposażony w docelowy, opracowany przez turecką firmę Kale Arge, turboodrzutowy silnik typu KTJ 3200 pocisk wystrzelony został z umieszczonej na podwoziu kołowym mobilnej wyrzutni należącej do systemu Barbaros. System ten wykorzystuje zamiennie pociski Roketsan ÇAKIR lub Atmaca (w pierwszym przypadku na podwoziu montuje się sześć kontenerów transportowo–startowych a w drugim cztery). Dotychczas wyprodukowana, i przyjęta na uzbrojenie, partia pocisków wyposażona została we francuski silnik turboodrzutowy Microturbo TRI 40 o ciągu regulowanym od 2,5 do 3,3 kN (tożsamy z tym jaki wykorzystywany jest m.in. w znajdujących się na uzbrojeniu Morskiej Jednostki Rakietowej pociskach typu Kongsberg NSM). KTJ 3200 jak same oznaczenie sugeruje dysponuje ciągiem maksymalnym 3,2 kN (przy spalaniu 1,2 kg/h/daN) i może pracować na wysokościach do 5000 m nadając pociskowi prędkość do 0,95 Mach. Jego czas pracy wynosi od 15 do 20 minut umożliwiając przebycie odległości przekraczającej 250 km (+135 Mm). Legitymuje się przy tym długością 630 mm, średnicą 330 mm oraz masą 50 kg (dla porównania te same wartości dla TRI 40 wynoszą odpowiednio: 680, 280 oraz 44).

Turecka konstrukcja nie jest jeszcze tak dopracowana jak jej francuski odpowiednik, niemniej jednak jest to silnik który opracowany i produkowany jest całkowicie w oparciu o rodzimy przemysł. Prace nad opracowaniem krajowego pocisku przeciwokrętowego zainicjowano już w 2009 roku, kiedy to Departament Przemysłu Obronnego SSM (Savunma Sanayii Müsteşarlığı) podpisał umowę z koncernem Roketsan. Właściwe prace nad przyszłym ATMACA rozpoczęto jednak dopiero w 2012 roku. Pierwsze odpalenie pocisku z wyrzutni zainstalowanej na lądzie odbyło się w marcu 2017 roku, a z pokładu okrętu (F 514) 3 listopada 2019 roku. 1 lipca 2020 roku po raz pierwszy pocisk, wyposażony w głowicę telemetryczną, trafił tarczę oddaloną o ponad 200 km. Zwieńczeniem prób było wykonanie strzelania bojowego do prawdziwego okrętu, które zrealizowano w czerwcu 2021 roku. Celem był wycofany ze służby 31 marca 2017 roku okręt ratowniczy Işin (A-589).

Wymiary oraz masa startowa pocisku w zależności od wersji (odpalanej z platformy morskiej czy też powietrznej) wynoszą odpowiednio 4,3 i 5,2 m długości, 35 cm średnicy (rozpiętość skrzydeł to 1,4 m) oraz masa 750 i 890 kg. Masa głowicy bojowej w wersji morskiej wynosi 220 kg a zasięg 220–250 km (oficjalne katalogi podają +220 km). Może atakować cele lądowe o znanych współrzędnych. Pocisk w trakcie dolotu w rejon przebywania celu naprowadzany jest z wykorzystaniem kombinacji układów: inercyjnego, nawigacji satelitarnej GPS wspieranych przez wysokościomierz barometryczny oraz radiolokacyjny. W fazie ataku aktywowana jest główka radiolokacyjna. Dzięki niewielkiej średnicy oraz małej wysokości lotu pocisku jego odpowiednie szybkie wykrycie i zneutralizowanie może być problematyczne. Przez cały czas lotu możliwe jest wprowadzenie korekt trasy lub zmiana rejonu położenia celu. Możliwe jest także wykonanie przez pocisk ponownego ataku w tym celu wykorzystywane jest opracowane przez Meteksan Defense taktyczne łącze danych o nazwie KEMENT. Obecnie prowadzone są zaawansowane prace nad ostatnią z dostępnych odmian kpp czyli odpalanej spod powierzchni morza („Podwodna” wersja pocisku ATMACA coraz bliżej zaprezentowania/ZBiAM.pl). Prace nad tą wersją są o tyle pożądane, że obecnie dostępne są zaledwie dwie konkurencyjne, nie najmłodsze już, konstrukcje tzn. MBDA SM39 Exocet, obecnie występujący w wersji B2 Mod.2, oraz Boeing UGM-84 (obecnie już nieprodukowany). Żaden inny producent nie zdecydował się na opracowanie tej najbardziej skomplikowanej odmiany swoich pocisków.