5 czerwca rząd Australii poinformował o zatwierdzeniu planu modernizacji LOTE (Life of Type Extension) okrętów podwodnych typu Collins eksploatowanych przez Royal Australian Navy.

Australia posiada obecnie sześć konwencjonalnych okrętów podwodnych typu Collins, które są także jedynymi okrętami tej klasy na antypodach. Zbudowane zostały przez, utworzoną specjalnie z myślą o tych okrętach podwodnych, stocznię Australian Submarine Corporation (obecnie ASC Pty Ltd) z siedzibą w Osborne w stanie Południowa Australia. Projekt, oznaczony jako typ 471, opracowany został przez szwedzki koncern Kockums (obecnie Saab Kockums) i bazuje na powiększonym projekcie szwedzkich okrętów podwodnych typu Västergötland (A17). Budowę prototypowego Collinsa (SSG 73) rozpoczęto 14 lutego 1990 roku, a do służby wprowadzono go 27 lipca 1996 roku z 18-miesięcznym opóźnieniem w stosunku do oryginalnego harmonogramu. Ostatni z kolei Rankin (SSG 78) podniósł banderę 18 marca 2003 roku, w tym przypadku opóźnienie wzrosło do aż 41 miesięcy.

Okręty te mają zdecydowanie złą prasę, na co złożyły się liczne problemy zarówno w trakcie budowy, jak i w początkowym okresie ich służby. W większości związane były z innowacyjnością samego projektu, szczególnie dla zakładu, który nigdy wcześniej nie budował jednostek tej klasy. Niemniej w wielu przypadkach możliwości okrętów zdecydowanie przewyższały założone wymagania jak: prędkość maksymalna w położeniu podwodnym, manewrowość w tym stanie, a także zasięg pod wodą przy prędkości ekonomicznej.

Program modernizacji tych jednostek jest częścią większego programu, którego całkowity koszt opiewa na kwotę 4-5 mld USD. Pierwszym Collinsem, który poddany zostanie wspomnianym pracom modernizacyjnym, wybrany został Farncomb (SSG 74). Jest to druga jednostka jaką zbudowano w ramach tego programu. Jego budowę rozpoczęto 3 marca 1991 roku, wodowanie miało miejsce 15 grudnia 1995 roku, a do służby, z 22-miesięcznym opóźnieniem, okręt przyjęto 31 stycznia 1998 roku. Wszystkie prace modernizacyjne przeprowadzone zostaną w stoczni ASC Pty Ltd, do której okręt wejść ma w 2026 roku.

Zakres prac jest dość rozległy. Jednym z najważniejszych etapów będzie znacząca modernizacja układu napędowego. Obecne trzy silniki wysokoprężne Garden Island-Hedemora HV V18b/15Ub (VB210) wraz z trzema generatorami Jeumont-Schneider o mocy po 1400 kW zastąpione mają zostać przez nowe konstrukcje produkcji MTU, wraz z nowym systemem zarządzania i dystrybucji energii (produkcji niemieckiego koncernu Euroatlas). Bez zmian pozostać ma obecny silnik elektryczny produkcji Jeumont-Schneider o mocy 5296 kW. W dalszej części okręty otrzymają maszty optoelektroniczne Safran Series 30, w miejscu klasycznych peryskopów Pilkington Optronics (obecnie Thales Optronics) CK043 (wachtowy) oraz CH093 (bojowy). Dzięki LOTE resurs każdego z okrętów wydłużony zostanie o kolejne 10 lat.

Okręty podwodne typu Collins legitymują się wypornością pełną (w położeniu podwodnym) 3353 ton, przy wymiarach 77,42 x 7,8 x 7,0 m, co czyni z nich jedne z największych konwencjonalnych okrętów podwodnych na świecie. Wspomniany wcześniej system napędowy umożliwia uzyskanie prędkości maksymalnej 20 węzłów (pod wodą) i 10 węzłów (na powierzchni). Okręty te, ze względu na akwen działania charakteryzują się wysoką, sięgającą 70 dni autonomicznością. Także zapas paliwa pozwala na przebycie do 11 500 Mm (na powierzchni przy prędkości 10 węzłów) lub 9000 Mm podczas marszu na chrapach. Poruszając się wyłącznie na akumulatorach okręty mogą przebyć odległość do 480 Mm przy prędkości 4 węzłów. Uzbrojenie stanowi sześć dziobowych wyrzutni torped kal. 533,4 mm dla ciężkich torped typu Mk48 Mod 7 CBASS (Common Broadband Advanced Sonar System) lub kierowanych pocisków przeciwokrętowych UGM-84C Sub-Harpoon. Na pokład zabrać można do 22 pocisków obu wspomnianych typów. Zamiennie okręt może pobrać miny denne typu BAE Systems Stonefish Mk III (lub RWM Italia) w ilości do 44 sztuk.