Wodowanie okrętu podwodnego Ahn Moo (SS 085) – drugiej jednostki typu KSS-III. Choć na zdjęciu tego nie widać, w kadłubie za kioskiem zostało zamontowanych sześć pionowych wyrzutni do pocisków rakietowych. To pierwszy na świecie konwencjonalny okręt podwodny z wyrzutniami rakiet balistycznych w kadłubie.
Informacja opierała się na anonimowym źródle w Siłach Zbrojnych Republiki Korei (kor. Daehanminguk Gukgun), jednak odnotowały ją i szybko rozpowszechniły inne światowe media, w tym specjalistyczne.
Chociaż szczegółów nie ujawniono, agencje podają, że pocisk to prawdopodobnie morski wariant rakiety Hyunmo-2B (nazwa oznacza czarnego żółwia, w mitologii azjatyckiej „obrońcę północnego nieba”) o zasięgu do 500 km i masie głowicy do 500 kg, a udany test wykonano, odpalając pocisk z zanurzonego stendu/pontonu. Byłby to już drugi udany test tej rakiety – pierwszy miał zostać przeprowadzony pod koniec ubiegłego roku, kiedy to makietę gabarytowo-masową pocisku wystrzelono z stanowiska naziemnego (taka kolejność, to normalna procedura przy testowaniu tego rodzaju uzbrojenia, zanim trafi ono na pokład okrętu podwodnego).
Samobieżne wyrzutnie południowokoreańskich pocisków manewrujących, Hyunmo-3A/B, u góry i -3C u dołu. Wersja 3C ma zasięg oceniany na 1500 km.
Informacja o teście nie jest całkowitym zaskoczeniem. O tym, że nowe południowokoreańskie okręty podwodne typu Dosan Ahn Chang-ho (powstają w ramach programu KSS-III), będą wyposażone w wyrzutnie rakietowe, wiadomo było od dawna. Już projekty wstępne zakładały, że będą one uzbrojone w sześć, osiem, a nawet 12 pionowych wyrzutni pocisków manewrujących. Donosiły też o tym media, gdy w maju 2016 r. uroczyście położono stępkę pod pierwszy z nich. KSS-III to okręty opracowane przez Daewoo Shipbuilding Marine Engineering (DSME), a budowane w stoczniach, należących do DSME i Hyundai Heavy Industries (HHI). Z dziewięciu planowanych okrętów, pierwszy – Dosan Ahn Chang-Ho (SS 083) został zwodowany 14 września 2018 r., zaś 13 sierpnia tego roku wszedł do służby, drugi – Ahn Moo (SS 085) – zwodowano 10 listopada ubiegłego roku, natomiast wodowanie trzeciego przewidziano na koniec 2021 r.
Są to duże konwencjonalne okręty o wyporności podwodnej ok. 3700 t, długości 83,5 m, szerokości 9,6 m i zanurzeniu 7,6 m, z napędem spalinowo-elektrycznym, ale są także wyposażone w moduł napędu niezależnego od powietrza atmosferycznego AIP (Air Independent Propulsion), oparty na ogniwach elektrochemicznych PEM (Proton Exchange Membrane), produkowanych przez GS Caltex. Oprócz sześciu 533 mm wyrzutni torped na dziobie, uzbrojenie stanowi sześć pionowych wyrzutni ulokowanych w kadłubie na śródokręciu. Jednostki te są pierwszymi konwencjonalnymi okrętami podwodnymi na tzw. Zachodzie z wyrzutniami pionowymi w kadłubie.
Opracowanie i wyprodukowanie przez lokalny przemysł pocisków balistycznych odpalanych z okrętów podwodnych oraz samych okrętów podwodnych, przystosowanych do ich wystrzeliwania spod wody, to niewątpliwie wielkie osiągnięcie techniczne i organizacyjne każdego państwa, które podjęło się takiego wyzwania. Jak dotąd udało się to tylko: Stanom Zjednoczonym Ameryki, Federacji Rosyjskiej, Wielkiej Brytanii, Francji, Chińskiej Republice Ludowej i Indiom, aczkolwiek warto dodać, że rozwiązanie brytyjskie oparto na pomocy amerykańskiej, chińskie na sowieckiej (rosyjskiej), podobnie jak zapewne indyjskie. Wskazuje to na stopień trudności w jego realizacji. Siódmym państwem jest Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna, która zademonstrowała odpalenia pocisków balistycznych spod wody zarówno ze stendu, jak i z okrętu. Pokazano także okręt – stosunkowo niewielką jednostkę z jedną wyrzutnią wbudowaną w kiosk. W 2019 r. media północnokoreańskie pokazały przebudowywany okręt chińskiego proj. 033, który miałby być nosicielem większej liczby wyrzutni. Szerzej o dokonaniach północnokoreańskich w tym zakresie –
– rzecz jasna bazujących na rosyjskich – pisaliśmy w WiT 5/2021.
Republika Korei byłaby ósmym państwem dysponującym tego rodzaju zdolnościami, ale też jedynym, które równocześnie nie dysponuje bronią jądrową, co rodzi najwięcej wątpliwości oraz spekulacji odnośnie sensowności programu.
Rakiety balistyczne wystrzeliwane z okrętów podwodnych zaczęto produkować na przełomie lat 50. i 60. W owym czasie pociski balistyczne miały niewielki zasięg i ich odpalanie z okrętów podwodnych (początkowo wynurzonych) miało umożliwić atakowanie terytorium wroga. Pierwsze sowieckie „boomery” (tak Amerykanie nazywają okręty uzbrojone w pociski balistyczne), zbudowane na bazie konwencjonalnych jednostek podwodnych proj. W611 i AW611, przenosiły dwie jednostopniowe rakiety R-11FM (8A61FM, morska odmiana lądowej operacyjno-taktycznej R-11 zestawu 9K51) o zasięgu zaledwie 180 km, ale głowicami jądrowymi mogły zniszczyć miasta na wybrzeżu Stanów Zjednoczonych czy Wielkiej Brytanii. W późniejszym okresie okręty podwodne z jądrowymi rakietami balistycznymi stały się głównym środkiem odstraszania – gwarantem skutecznego odwetu nawet w przypadku całkowitego unieszkodliwienia niespodziewanym atakiem wyrzutni rakiet lądowych i baz bombowców strategicznych. Jądrowy, gwarantowany odwet pociskami odpalonymi z ukrytych pod wodą okrętów czynił jakikolwiek atak atomowy bezcelowym – wojny nie dało się w ten sposób wygrać.
Pełna wersja artykułu
