Myśliwiec F-4 Phantom II był najliczniej produkowanym samolotem firmy McDonnell i w ogóle amerykańskim samolotem naddźwiękowym. W latach 1958–1979 w St. Louis wykonano 5057 egz.

McDonnell Douglas Corporation (MDC) powstała w 1967 r. w wyniku fuzji firm McDonnell i Douglas Aircraft. Istniała przez 30 lat, do czasu połączenia z Boeingiem w 1997 r. W tym okresie była największym amerykańskim i jednym z największych w świecie producentów samolotów wojskowych. Wiele z nich trwale zapisało się w historii nie tylko amerykańskiego lotnictwa. MDC produkowała również samoloty pasażerskie, śmigłowce cywilne i wojskowe, pociski rakietowe, moduły sterujące do bomb kierowanych, rakiety nośne, statki i inny sprzęt kosmiczny, fotele wyrzucane i urządzenia elektroniczne.

W 1996 r. – ostatnim pełnym roku działalności pod własną marką – firma uzyskała przychód w wysokości 13,834 mld USD (spadek o 3% w porównaniu z 1995 r.), najwyższy w historii zysk operacyjny brutto 1,359 mld dolarów (wzrost o 13%) i zysk netto 788 mln USD. W segmencie wojskowych statków powietrznych przychód wyniósł 7,952 mld dolarów (spadek o 3%), a zysk operacyjny brutto 990 mln USD (wzrost o 9%); w segmencie samolotów komercyjnych odpowiednio 3,317 mld (–15%) i 101 mln (+159%); w segmencie rakietowym, kosmicznym i elektronicznym – 2,178 mld (+14%) i 194 mln (–2%); w segmencie usług finansowych – 367 mln (+10%) i 74 mln (+21%). Pozyskano zamówienia na kwotę 23,679 mld USD, co zwiększyło wartość portfela zamówień do 44,361 mld dolarów (+56%).

Ostatnim przewodniczącym rady dyrektorów był John F. McDonnell, a prezesem zarządu i dyrektorem generalnym Harry C. Stonecipher. Siedziba zarządu spółki znajdowała się w St. Louis w Missouri, a główne zakłady produkcyjne w St. Louis (samoloty wojskowe [poza transportowymi], pociski rakietowe, fotele wyrzucane), Mesie w Arizonie (śmigłowce), Long Beach w Kalifornii (samoloty pasażerskie, transportowe i latające zbiornikowce) i Huntington Beach w Kalifornii (rakiety nośne, statki i inny sprzęt kosmiczny, urządzenia elektroniczne). Firma miała też fabryki, magazyny, centra obsługowe, biura i inne placówki w Huntsville w Alabamie, Melbourne w Arkansas, Monrovii i Torrance w Kalifornii, Pueblo w Kolorado, Cape Canaveral na Florydzie, Macon w Georgii, Seabrook w Maryland, Tulsie w Oklahomie, Charleston w Karolinie Południowej, Houston w Teksasie, Salt Lake City w Utah i Waszyngtonie. 31 grudnia 1996 r. zatrudnienie wynosiło łącznie 63 873 osoby.

Pierwszy samolot skonstruowany przez Jamesa S. McDonnella Jr. – dwumiejscowy jednosilnikowy dolnopłat Doodlebug. Na początku 1931 r. samolot został kupiony przez National Advisory Committee for Aeronautics (NACA).

McDonnell Aircraft

James Smith McDonnell Jr. urodził się 9 kwietnia 1899 r. w Denver w Kolorado. W czerwcu 1921 r. ukończył studia fizyczne na Princeton University, a w lutym 1925 r. uzyskał dyplom inżyniera lotnictwa w Massachusetts Institute of Technology (MIT). W międzyczasie odbył roczną służbę wojskową w US Army Air Service (USAAS). W jej trakcie w sierpniu 1923 r. został podporucznikiem rezerwy i odbył szkolenie w pilotażu samolotów w Brooks Field w Teksasie. W 1924 r. zatrudnił się jako konstruktor i pilot w firmie Huff-Daland Airplane Co. w Ogdenburgu w stanie Nowy Jork, ale już po kilku miesiącach przeszedł do Consolidated Aircraft Co. w Buffalo. Potem pracował w firmach Stout Metal Airplane Co. w Dearborn w Michigan i Hamilton Aero Manufacturing Co. w Milwaukee w Wisconsin.

W 1928 r. McDonnell wspólnie z Jamesem Cowlingiem i Constanine’em M. Zakhartchenko założył w Milwaukee firmę J.S. McDonnell Jr. & Associates, w której zaprojektował i zbudował swój pierwszy samolot – dwumiejscowy jednosilnikowy dolnopłat Doodlebug. Maszyna powstała w odpowiedzi na konkurs ogłoszony 20 kwietnia 1927 r. przez Daniel Guggenheim Fund for the Promotion of Aeronautics, którego celem byłą budowa jak najbezpieczniejszego lekkiego samolotu szkolnego, a nagrodą 100 tys. USD. Oblotu Doodlebuga dokonał osobiście McDonnell 15 listopada 1929 r. Niestety sześć dni później samolot uległ uszkodzeniu podczas przymusowego lądowania, co wykluczyło go z udziału w konkursie. Po naprawie Doodlebug był prezentowany w locie na różnych pokazach, aż wreszcie na początku 1931 r. został kupiony przez National Advisory Committee for Aeronautics (NACA).

Okres wielkiego kryzysu McDonnell przetrwał pracując na pół etatu jako konsultant w firmie Airtransport Engineering Corp. z Chicago. W 1931 r. zatrudnił się jako konstruktor i pilot w firmie Great Lakes Aircraft Corp. w Cleveland w Ohio. W marcu 1933 r. przeszedł do firmy Glenn L. Martin Co. w Baltimore w Maryland, gdzie objął stanowisko głównego konstruktora samolotów lądowych. Pracował tam do końca 1938 r. m.in. przy projektach bombowców Model 123, 139, 166, B-10 i Model 167 Baltimore. Nie porzucił jednak myśli o podjęciu działalności na własną rękę.
Po pozyskaniu inwestorów i kapitału, 6 lipca 1939 r. McDonnell założył przy lotnisku Lambert Field w St. Louis w Missouri własną firmę McDonnell Aircraft Corporation. Niewielki zespół konstruktorów pod kierunkiem Garretta C. Covingtona opracował kilka nowatorskich projektów samolotów dla US Army Air Corps/Army Air Force (USAAC/AAF) i US Navy, ale początkowo nie zdobył żadnych zamówień. Dopiero 29 października 1941 r. firma dostała z USAAF kontrakt na budowę dwóch prototypów dwusilnikowego myśliwca XP-67, nazywanego nieoficjalnie Moonbat. Oblot pierwszego z nich odbył się 6 stycznia 1944 r., ale USAAF zrezygnowały z dalszego rozwoju. XP-67 był jedynym zbudowanym samolotem firmy McDonnell napędzanym silnikami tłokowymi. W trakcie drugiej wojny światowej produkowano części i podzespoły do różnych samolotów, m.in. usterzenia C-47 i osłon silników A-20 dla firmy Douglas oraz sekcje kadłuba B-29 dla firmy Boeing. W latach 1943–1944 w zbudowanych przez rząd federalny zakładach w Memphis w Tennessee wyprodukowano 30 samolotów szkolno-treningowych Fairchild AT-21.

W połowie 1942 r. McDonnell zainwestował w niewielką wytwórnię Platt-LePage Aircraft Co., budującą na zlecenie USAAF śmigłowiec XR-1. Wykorzystując zdobyte doświadczenie, 27 kwietnia 1946 r. oblatano jedyny zbudowany prototyp śmigłowca XHJD-1 (XHJH-1) Whirlaway dla US Navy, a 29 sierpnia 1947 r. pierwszy z dwóch prototypów śmigłowca lekkiego XH-20 Little Henry dla USAAF. Obie konstrukcje były pod pewnymi względami pionierskie – Whirlaway był pierwszym w świecie śmigłowcem z dwoma silnikami i dwoma wirnikami, a Little Henry pierwszym w świecie śmigłowcem z bezpośrednim napędem wirnika nośnego za pomocą małych silników strumieniowych umieszczonych na końcówkach łopat, dzięki czemu nie potrzebował śmigła ogonowego. Ulepszony Model 79 Big Henry w takim samym układzie konstrukcyjnym został oblatany 26 marca 1952 r. W postaci projektów i makiet pozostały śmigłowce XHRH-1 i XHCH-1, zamówione przez US Navy w latach 1951–1952. Także hybrydowy pionowzlot XV-1 (wcześniej oznaczony jako XL-25 i XH-35) z wirnikiem nośnym z napędem bezpośrednim i śmigłem pchającym, oblatany 14 lipca 1954 r., nie był dalej rozwijany.

7 stycznia 1943 r. McDonnell dostał z US Navy kontrakt na zbudowanie myśliwca pokładowego z napędem odrzutowym. Pierwszy prototyp XFD-1 został oblatany 26 stycznia 1945 r. Drugi prototyp jako pierwszy amerykański samolot z napędem wyłącznie odrzutowym i pierwszy w świecie dwusilnikowy samolot odrzutowy 21 lipca 1946 r. wystartował i wylądował na pokładzie lotniskowca USS Franklin D. Roosevelt (CVB-42). FD-1 (od 1947 r. znany jako FH-1) Phantom został zbudowany w liczbie tylko 60 egz. seryjnych, ale zapoczątkował całą rodzinę odrzutowych myśliwców pokładowych, które przyniosły firmie McDonnell sławę i uczyniły z niej jednego z głównych dostawców samolotów dla US Navy. Kolejne F2H Banshee (oblot 11 stycznia 1947 r.) i F3H Demon (7 sierpnia 1951 r.) były produkowane w dużej liczbie (odpowiednio 895 i 521 egz.) w wielu wersjach, w tym myśliwskich nocnych i rozpoznawczych. Banshee był pierwszym samolotem firmy McDonnell, który wziął udział w działaniach bojowych podczas wojny w Korei.