14 kwietnia dowództwo US Navy oficjalnie poinformowało o rozpoczęciu prac nad programem wycofania ze służby, dezaktywacją i utylizacją superlotniskowca USS Nimitz (CVN 68).

Złomowanie okrętu zawsze jest związane z koniecznością rozwiązania licznych problemów proceduralnych, środowiskowych, ekonomicznych itp. Złomowanie okrętu o napędzie atomowym, a szczególnie nawodnego, to już zupełnie inna historia.

O tym, że jest to karkołomne zadanie Amerykanie doświadczyli na przykładzie utylizacji pierwszego superlotniskowca o napędzie atomowym, jaki kiedykolwiek został zbudowany – byłego USS Enterprise (CVN 65). Okręt ten, mimo że oficjalnie ze służby został wycofany 3 marca 2017 roku (a faktycznie z eksploatacji wyłączono go już w 2012 roku), do dzisiaj nie został zutylizowany. W ciągu sześciu lat należącej do koncernu HII Corporate stoczni Newport News w Hampton Roads, udało się jedynie usunąć pręty paliwowe z ośmiu reaktorów Westinghouse A2W tego okrętu oraz zabezpieczyć wszystkie elementy układu napędowego wystawione na działanie promieniowania jonizującego. Według oficjalnych informacji ostateczna rozbiórka okrętu nie rozpocznie się przed 2025 rokiem i ma kosztować 554 mln USD do 1,36 mld USD.

Co więcej, przy nabrzeżu tego samego zakładu stoczniowego w dalszym ciągu stoi zacumowany fragment kadłuba (z elementami siłowni) należący do pierwszego na świecie krążownika rakietowego o napędzie atomowym eks-USS Long Beach (CGN 9), który ze służby wycofano niemal 28 lat temu (1 maja 1995).

Co ciekawe, i w przypadku konwencjonalnych okrętów niespotykane, prace nad harmonogramem i procedurami dotyczącymi utylizacji Nimitza realizowane są niemal równolegle ze zgłoszeniem konieczności wydłużenia jego eksploatacji o rok, do maja 2026 roku. Oficjalnie okręty tego typu otrzymały docelową normę eksploatacji wynoszącą 50 lat, a biorąc pod uwagę wcielenie Nimitza do służby, które odbyło się 3 maja 1975 roku, to opuszczenie bandery powinno nastąpić w maju 2025 roku. Koszt pozostawienia okrętu w aktywnej służbie przez kolejny rok oszacowano na 290 mln USD (z których 200 mln przeznaczone zostanie na remont, a 90 mln to koszty eksploatacyjne). US Navy chce bowiem, by Nimitz pozostał w służbie operacyjnej do czasu, gdy przyszły USS John F. Kennedy (CVN 79) typu Gerald R. Ford, który ma go zastąpić, nie osiągnie pełnej gotowości operacyjnej. Biorąc pod uwagę konieczność utrzymania floty 12 superlotniskowców w służbie operacyjnej płynna zmiana warty jest nie tyle koniecznością, co wręcz obowiązkiem.

Wszystkie prace związane z dezaktywacją oraz późniejszą utylizacją powierzone zostaną jedynemu amerykańskiemu zakładowi zdolnemu do zrealizowania tego typu prac, który jednocześnie jest producentem wszystkich amerykańskich superlotniskowców o napędzie atomowym – wspomnianemu już koncernowi HII Corporate.

Warto przypomnieć w tym miejscu, że jednostki typu Nimitz legitymują się wypornością pełną od 100 do 104600 ton przy wymiarach 332,8x76,8x11,3 m. Napęd składa się z dwóch reaktorów wodnych ciśnieniowych Westingouse A4W (o mocy cieplnej po 550 MW), które wytwarzają parę dla czterech turbin parowych, które poprzez przekładnie redukcyjne obracają czterema wałami napędowymi. Sumaryczna moc tak skonfigurowanego układu wynosi 194 MW i umożliwia rozpędzenie jednostki do prędkości przekraczającej 30 węzłów.

Wszystkie propozycje postępowania w przypadku utylizacji Nimitza zostaną także wykorzystane w przypadku kolejnego superlotniskowca tego samego typu, a mianowicie USS Dwight D. Eisenhower (CVN 69), który planowany jest do wycofania w 2027 roku (w służbie od 18 października 1977 roku). Mając na uwadze wspomnianą wcześniej konieczność zazębiania się okresu służby okrętu zastępowanego i zastępującego, bardzo prawdopodobne jest, że US Navy, podobnie jak w przypadku Nimitza, wystąpi o wydłużenie norm eksploatacji „Ike’a” o co najmniej rok. Mający go zastąpić przyszły USS Enterprise (CVN 80) typu Gerald R. Ford ma bowiem zostać przekazany US Navy dopiero w 2028 roku.