Samolot MiG-31K z pociskiem balistycznym Iskander pod kadlubem. Fot. Piotr Butowski

Wraz z niedawno ujawnionym uderzeniowym systemem Kindżał, składającym się z samolotu MiG-31K i pocisku rakietowego „ziemia-ziemia” Iskander, Rosjanie pracują nad systemem innego przeznaczenia, również używającym jako platformy MiG-31. Jest to system do zwalczania satelitów, którego próbne starty mogą nastąpić już w najbliższym czasie.

Obecny program przeciwsatelitarny jest kontynuacją programu 30P6 Kontakt z lat 1984-95, w ramach którego powstał MiG-31D (izdielije 07) z pociskiem rakietowym Fakieł 79M6 i projektowano ulepszony samolot MiG-31DM z rakietą Fakieł 95M6. O tym, że program Kontakt może być reanimowany powiedział jeszcze w sierpniu 2009 r. ówczesny głównodowodzący siłami powietrznymi Aleksander Zelin, ale później na długo zapadła cisza na ten temat. Prawdopodobnie obecny pocisk przeciwsatelitarny jest modernizacją tamtego sprzed lat. Przewagą lotniczego systemu przeciwsatelitarnego nad stacjonarnym naziemnym jest większy zasięg: samolot MiG-31 może przed odpaleniem dostarczyć rakietę na odległość do 1000 km. Nie znamy charakterystyk obecnego systemu, ale prawdopodobnie są one zbliżone do poprzedniego Kontaktu, który był przeznaczony do zwalczania niemanewrujących lub manewrujących satelitów znajdujących się na niskich orbitach. Pocisk rakietowy 79M6 o masie 4550 kg startował spod MiG-31D lecącego z prędkością Ma=2,55 na wysokości 22 km i dalej leciał do celu znajdującego się na wysokości od 120 do 600 km, zależnie od odległości. Czas lotu rakiety wynosił od 100 do 380 s. Satelita był niszczony przez bezpośrednie trafienie albo za pomocą 20 kg ładunku wybuchowego. Cel MiG-31 był wskazywany przez naziemny system 45Ż6 Krona składający się z radaru decymetrowego i centymetrowego ze skanowaniem elektronicznym oraz optyczno-laserowego lokatora i dalmierza; na pokład samolotu informację przekazywano za pomocą radiolinii 46I6. System Krona został wyremontowany i zmodernizowany w latach 2009-10; współpracuje on nie tylko z Kontaktem, ale także z przeciwrakietami odpalanymi z ziemi.
Pierwszy z dwóch MiG-31D, „071” został oblatany 17 stycznia 1987 r., a drugi „072” – 28 kwietnia 1988 r. Próby prototypów zaczęły się w ośrodku doświadczalnym w Żukowskim pod Moskwą, a następnie przeniosły się na lotnisko Kambała na poligonie Sary Szagan w Kazachstanie, gdzie w czasach radzieckich był poligon Wojsk Obrony Powietrznej, zajmujący się także testowaniem systemów obrony przeciwrakietowej. Po rozpadzie ZSRR poligon i oba MiG-31D stały się własnością Kazachstanu. Ze wspomnień pilotów doświadczalnych wiadomo, że wykonały one około 100 lotów z pociskiem przeciwsatelitarnym. Przeprowadzono zrzuty pocisku, ale najprawdopodobniej bez uruchamiania silnika. Biuro konstrukcyjne Sojuz z Kazania robiło dla rakiety 79M6 silniki na paliwo stałe 27D6 dla pierwszego stopnia i 28D6 dla drugiego stopnia; trzeci stopień rakiety miał silnik na paliwo ciekłe Klimow 16S6. Silnik startowy 27D6 sprawiał problemy jeszcze w czasie prób naziemnych i dla zmodernizowanego pocisku postanowiono dać nowy.