Formacja myśliwców wielozadaniowych F-16I Sufa, należących do 201. tajeset, stacjonującego w bazie Ramon na pustyni Negew. Wszystkie maszyny są uzbrojone w kierowane pociski rakietowe „powietrze-powietrze“ Python 4, AIM-120 AMRAAM i naprowdzane laserowo bomby GBU-10 Paveway II, które uzupełniają: zasobnik nawigacyjny AN/AAQ-13 LANTIRN, zasobnik celowniczy Rafael Litening II i trzy dodatkowe zbiorniki paliwa.

Równolegle ze wzrostem liczby bezzałogowych statków powietrznych (BSP) używanych w siłach zbrojnych państw świata, a także zakresu ich zastosowania z racji rosnących zdolności operacyjnych, wzrasta prawdopodobieństwo starcia w powietrzu z udziałem „klasycznego” samolotu i bezzałogowca przeciwnika, czy nawet walki pomiędzy BSP dwóch walczących stron. Problem ten jest szczególnie aktualny dla Sił Powietrznych i Kosmicznych Izraela, których samoloty F-16, począwszy od 2006 r., zapisały na swe konto co najmniej cztery tego typu zwycięstwa powietrzne.

Jeśli cofniemy się bardziej w przeszłość, za pierwsze zestrzelenie środka bezzałogowego przez samolot izraelskiego lotnictwa należy uznać zwycięstwo Eitana Karmi ze 101. tajeset, który wykonując zadanie na Mirage IIICJ (nr 159) zestrzelił pierwszego dnia wojny Jom Kippur – 6 października 1973 r. – pocisk skrzydlaty „powietrze-ziemia“ KSR-2, odpalony przez egipski bombowiec Tu-16K-11-16. Drugim, również mało znanym, zdarzeniem było zestrzelenie 13 czerwca 1985 r. „prawdziwego” bezzałogowca – syryjskiego aparatu rozpoznawczego Tupolew Tu-143 (WR-3 Rejs). Zwycięstwo to uzyskał Icchak Gat ze 117. tajeset, lecący na F-16A Nec nr 112 (nr seryjny 78-0314), a Rejs został trafiony pociskiem „powietrze-powietrze” AIM-9L Sidewinder. Po 2006 r. we wszystkich przypadkach zestrzelenia bezzałogowców chodziło o aparaty należące do zbrojnego ramienia szyickiej organizacji Hezbollah lub palestyńskiego Hamsu, operujące z terytorium Libanu i Strefy Gazy.
Na przestrzeni ostatniej dekady Hezbollah, w dużym stopniu dzięki pomocy Iranu oraz Syrii, przekształcił się z organizacji terrorystycznej w sprawnie dowodzoną i nieźle uzbrojoną strukturę militarną, w wyposażeniu której znalazło się także kilka typów powietrznych systemów bezzałogowych irańskiego pochodzenia. Same aparaty latające dostarczano początkowo jako kompletne, w późniejszym okresie miały być one także montowane na miejscu z zespołów dostarczonych z zagranicy. Potwierdzone są informacje, że irańskie BSP są w Libanie modyfikowane, a także o tym, że Hezbollah samodzielnie je produkuje, nie tylko z części pochodzących z Iranu, ale także pozyskiwanych na wolnym rynku w innych państwach. Ponieważ w różnych źródłach spotyka się sprzeczne ze sobą informacje o typach zestrzelonych przez Izraelczyków bezzałogowców, warto najpierw zaprezentować zasadnicze typy BSP, które teoretycznie mogłyby zostać użyte przez Hezbollah do misji nad Izraelem.
Najmniejszym jest Ababil (jaskółka dymówka), mający masę startową 82 kg (z tego 35 kg przypada na ładunek użyteczny) i rozpiętość 2,9 m, napędzany silnikiem spalinowym wprawiającym w ruch śmigło pchające. Pierwsza odmiana miała taktyczny promień działania w granicach 100 km, mogła wznieść się na wysokość około 5000 m, przebywać w powietrzu 3,5-4 h i rozwinąć prędkość rzędu 200 km/h. Rodzina BSP Ababil obecnie liczy kilka aparatów bądź ich wariantów, wśród których jest taktyczny bezzałogowiec rozpoznawczy Ababil 5 (odmienny układ konstrukcyjny, promień działania 150 km, prędkość maksymalna do 300 km/h, krótszy czas lotu), ale także uderzeniowy Ababil-T, czy wielozadaniowe Ababil-R i Ababil-S.
BSP Ababil startuje z pneumatycznej wyrzutni montowanej na samochodzie ciężarowym, ale można ją ustawić także na niewielkiej jednostce pływającej. Ląduje na spadochronie, dzięki któremu prędkość opadania wynosi 4 m/s. Aparatura rozpoznawcza pozwala na fotografowanie oraz filmowanie w dzień i w nocy, a dane rozpoznawcze są przekazywane za pomocą cyfrowego łącza. Wersja uderzeniowa wykorzystuje do odnalezienia zaprogramowanego celu system GPS i przenosić może głowicę burzącą lub zbiornik z gazem bojowym. Po starcie z terytorium Libanu uderzeniowy BSP może dolecieć nawet w rejon Tel Awiwu czy Jerozolimy.
Kolejnym typem bezzałogowca jest Shaparak (motyl), mogący operować w odległości do 50 km od stanowiska operatora, na maksymalnej wysokości około 4500 m. Aparat o masie 100 kg może przebywać w powietrzu do 3,5 h i przenieść ładunek użyteczny o masie 8 kg. Napęd stanowi dwucylindrowy silnik spalinowy poruszający śmigło pchające, ładunek użyteczny zaś trzy barwne kamery cyfrowe. Shaparak może zostać wykorzystany do rozpoznania i dozoru, kontroli granicy lub filmowania terenu i powierzchni wody w ramach wsparcia działań poszukiwawczo-ratowniczych.
Trzecim zidentyfikowanym typem jest, nieco większy, Mohajer II/IV (przybysz) o masie startowej 170 kg, rozpiętości 5,3 m i promieniu działania 50-150 km (w zależności od wersji). Należą one mniej więcej do tej samej kategorii co aparaty rodziny Ababil, podobnie jak one wykonują lot po zaprogramowanej trasie i lądują z wykorzystaniem spadochronu w miejscu określonym przez operatora. Według jednego ze źródeł, z zasobów irańskiej Gwardii Republikańskiej, dostarczono Hezbollahowi osiem BSP Mohajer IV.