Marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych (US Navy) przewiduje, że pokładowe, bezzałogowe samoloty tankowania powietrznego Boeing MQ-25A Stingray osiągną wstępną gotowość operacyjną o rok później niż pierwotnie zakładano.

Według Boeinga opóźnienie wynika z wyzwań związanych z budową i uruchomieniem linii produkcyjnej. MQ-25A jest samolotem o utrudnionym wykryciu, który będzie wymagał zastosowania odpowiednich powłok pochłaniających fale radarowe. Uruchomienie procesu produkcji wymaga również implementacji odpowiednich standardów jakościowych oraz odpowiednich procedur. Budowa MQ-25A będzie tak samo wymagająca jak budowa samolotów załogowych. Nie bez znaczenia są wymiary MQ-25A, którego długość jest porównywalna z myśliwcem F/A-18 Super Hornet, a rozpiętość skrzydła z samolotem wczesnego ostrzegania i dowodzenia E-2 Hawkeye.

W 2026 r. pierwszy produkcyjny egzemplarz ma rozpocząć operacje z pokładu lotniskowca USS Theodore Roosevelt (CVN-71). W grudniu 2021 r. US Navy przeprowadziła serię testów na pokładzie USS Theodore Roosevelt, sprawdzając jak Stingray wpisuje się w procedury hangarowania, manewrowania oraz związane z przygotowaniem do katapultowania. Wcześniej, w czerwcu, sierpniu i wrześniu 2021 r., T-1 – prototyp MQ-25A – przekazywał paliwo w powietrzu myśliwcowi F/A-18F Super Hornet, samolotowi E-2D Advanced Hawkeye oraz myśliwcowi F-35C Lightning II. Początkowo rolą MQ-25A ma być wyłącznie przekazywanie paliwa w powietrzu załogowym samolotom bazowania pokładowego. Odciążą w tym zakresie obecnie wykorzystywane doraźnie w tej roli F/A-18 Super Hornet. Z czasem zadania MQ-25A mogą zostać poszerzone o wykonywanie misji wywiadu, obserwacji i rozpoznania (ISR) lub np. zwiadu elektronicznego (SIGINT).

Prototyp MQ-25A (T-1) na pokładzie lotniskowca USS Theodore Roosevelt (CVN-71) podczas prób, które miały miejsce w grudniu 2021 r. Fot. USAF

W sierpniu 2018 r. Boeing zwyciężył w przetargu na bezzałogowy, pokładowy samolot tankownia powietrznego (CBARS – Carrier-Based Aerial-Refueling System). Pozostałymi oferentami były firmy: General Atomics oraz Lockheed Martin. MQ-25A ma mieć możliwość przekazania w powietrzu ok. 6800 kg paliwa operując w promieniu 920 km od lotniskowca. Przyznany Boeingowi, kontrakt o wartości 805 milionów USD, obejmuje budowę czterech egzemplarzy przedprodukcyjnych (EDM – Engineering Development Model). W 2020 r. Boeing otrzymał kontrakt kontynuacyjny na budowę trzech tzw. testowych demonstratorów systemu (SDTA – System Demonstration Test Article). W roku fiskalnym 2024 r. biuro programu ma mieć do dyspozycji cztery egzemplarze EMD oraz dwa SDTA. Trzeci egzemplarz SDTA będzie służył do testów naziemnych, m.in. zmęczeniowych i balistycznych. Ma on zostać dostarczony w roku fiskalnym 2025.

W budżecie na roku fiskalny 2024 US Navy zaplanowała zakup trzech MQ-25A za 596,3 miliona USD. Egzemplarze te mają być zbudowane w ramach drugiej transzy małoseryjnej – LRIP Lot 2. Budżet na rok 2024 r. rezerwuje również finanse na przygotowanie produkcji kolejnych czterech MQ-25B w ramach transzy LRIP Lot 3. Program przewiduje zakup docelowo 76 samolotów MQ-25A za kwotę ok. 1,3 miliarda USD. Od 2020 r. kolejne budżety finansują również testy i integrację naziemnych systemów kontroli (GCS – Ground Control Station) oraz integrację pokładowych systemów kontroli samolotów bezzałogowych typu MD-5E UMCS (Unmanned Carrier Aviation Mission Control System).