2 stycznia turecki Departament Obrony Narodowej MSB (Milli Savunma Bakanlığı) oficjalnie poinformował o jednoczesnym rozpoczęciu palenia blach dla trzech okrętów różnych klas budowanych dla sił morskich tego państwa (Türk Deniz Kuvvetleri).

Aby podkreślić, jak skomplikowane działania podjęto w Republice Turcji, niech świadczy fakt, że pierwsze blachy palono dla: pierwszego „prawdziwego” lotniskowca znanego pod nazwą programową MUGEM (Milli Uçak Gemisi), prototypowego niszczyciela przeznaczonego do zwalczania środków napadu powietrznego TF 2000, a także pierwszego opracowanego w pełni w Turcji okrętu podwodnego znanego jako MİLDEN (Milli Denizaltı). Prace przy pierwszych dwóch okrętach zainicjowano w Stoczni Marynarki Wojennej w Stambule, podczas gdy budowę okrętu podwodnego zrealizuje Stocznia Marynarki Wojennej w Gölcük (Gölcük Donanma Tersanesi).

Pierwsze wizualizacje nowego lotniskowca zaprezentowano 22 kwietnia ubiegłego roku, w trakcie wizyty prezydenta Republiki Turcji Recepa Tayyipa Erdoğana w biurze projektowym Marynarki Wojennej przy stoczni w Stambule DPO (İstanbul Tersanesi Komutanlığı ile Deniz Kuvvetleri Dizayn Proje Ofisini), a już 25 sierpnia 2024 roku oficjalnie zakończono fazę prac koncepcyjnych tego okrętu. MUGEM będzie jednostką w układzie STOBAR (short take-off, barrier-arrested recovery), co oznacza, że wyposażony on zostanie w skocznię, która ułatwi start samolotom pokładowym oraz aerofiniszery, które zapewnią z kolei ich płynne zatrzymanie w chwili lądowania. Legitymować ma się on wypornością pełną ok. 60 000 ton i wymiarami 285x72x10,1 m, tzn. że będzie on zbliżony pod względem wielkości do brytyjskich lotniskowców typu Queen Elizabeth (dwa okręty w służbie od 2017 roku, odpowiednio 65 000 ton, 284x73x11 m). Podobnie jak brytyjscy kuzyni, także i turecki lotniskowiec otrzyma układ napędowy skonfigurowany w układzie COGAG z czterema turbinami gazowymi z rodziny GE LM2500, pracującymi na dwa wały napędowe. Umożliwić ma to uzyskanie prędkości maksymalnej 25 węzłów i zasięgu do 10 000 Mm przy prędkości 14 węzłów, bez konieczności uzupełniania paliwa w morzu. Co warto wspomnieć, oba ostatnie parametry także są zbliżone do tych jakimi charakteryzują się brytyjskie okręty.

Pokład startowy otrzyma regularny prostokątny kształt o powierzchni roboczej ok. 15 000 m² w części dziobowej ulokowana zostanie wspomniana wcześniej skocznia o wymiarach 62x33 m i kącie nachylenia najprawdopodobniej 12°. Grupa lotnicza lotniskowca liczyć ma łącznie 50 maszyn, z których 20 bazować ma na pokładzie, a pozostałe wewnątrz hangaru. Składać się będzie z kombinacji maszyn załogowych (TUSAŞ Hürjet), śmigłowców (SH-60B lub SH-70 Seahawk) oraz maszyn bezzałogowych różnej wielkości (Baykar Bayraktar TB-2 i TB-3, Baykar Bayraktar Kızılelma oraz TUSAŞ Anka-3).

Dla odmiany niszczyciele TF2000 stanowią z kolei kontynuację, a zarazem ostatnie stadium, realizowanego od 2004 roku, narodowego programu budowy okrętów znanego pod akronimem MİLGEM (Milli Gemi). Oryginalnie w ramach tego programu planowano  zbudować cztery okręty tego typu. 28 lutego ubiegłego roku wspomniane już wcześniej biuro projektowe DPO zaprezentowało najnowszą wizję niszczycieli tego typu, która znacząco się różniła od wcześniejszej. Zmiany dotyczyły systemów uzbrojenia, m.in. instalacji dodatkowych 32 modułów wyrzutni VLS typu MIDLAS (Milli Dikey Atım Lançer Sistemi) dla pocisków do zwalczania środków napadu powietrznego typów: Aselsan/Roketsan Hisar-RF oraz dalekiego zasięgu Aselsan/Roketsan Siper Block 1 lub RTX ESSM. Z wyrzutni tych będzie można także w niedalekiej przyszłości wystrzeliwać pociski manewrujące Tubitak-Sage Gezgin, a także odpowiednio zmodyfikowane pociski przeciwokrętowe typu Atmaca. Ostateczny projekt zakłada budowę okrętów legitymujących się wypornością 8300 ton przy wymiarach kadłuba 149 x 21,3 x 5,75 m. Redukcji ulec ma także prędkość maksymalna, z planowanych +28 do 26 węzłów.

Ostatnim z okrętów, którego budowę rozpoczęto na początku nowego roku, był prototypowy okręt podwodny MİLDEN. Prace nad nim zainicjowano w kwietniu 2019 roku, a w 2022 roku zakończono fazę koncepcyjną. Pierwszy okręt nowej generacji wejść ma do służby w Türk Deniz Kuvvetleri przed zakończeniem bieżącej dekady (chociaż pojawiają się informacje o 2031 roku). Okręty podwodne zaprojektowane i zbudowane w ramach opisywanego programu, będą konstrukcjami konwencjonalnymi ze spalinowo–elektrycznym układem napędowym, wspomaganym przez zespół AIP (Air Independent Propulsion). Ten z kolei zostanie zapewne oparty o ogniwa paliwowe, których wykorzystanie strona turecka już doskonale poznała wraz z rozpoczęciem licencyjnej produkcji okrętów podwodnych typu 214TN. Wyporności nowych jednostek wstępnie szacowana jest na 2700 ton przy długości 80 m. Uzbrojenie nowych okrętów stanowić ma osiem wyrzutni torped kal. 533,4 mm, z których wystrzeliwane będą zarówno torpedy ciężkie, w tym opracowane wspólnie przez specjalistów z ArMerKom, TÜBİTAK (Türkiye Bilimsel ve Teknolojik Araştırma Kurumu i ROKETSAN pociski Akya, kierowane pociski przeciwokrętowe Roketsan Atmaca, a także pociski manewrujące TÜBİTAK-SAGE Gezgin. Bezpieczeństwo przed zbliżającymi się torpedami zapewni z kolei opracowany przez Aselsan system Zargana.

Warto wspomnieć, że obecnie w tureckich stoczniach realizowane są prace nad łącznie 31 okrętami różnych klas, poza trzema już omówionymi są to: fregaty typu İSTİF (siedem jednostek), okręty patrolowe ADKG (Açık Deniz Karakol Gemileri) typu HİSAR (sześć jednostek), okręty podwodne YDTP (Yeni Tip Denizaltı Projesi) typu Reis (pięć), prototypowy niszczyciel min YTMAG-1 (Yeni Tip Mayın Arama Gemisi), szybkie okręty desantowe YLCT (Yeni Tip Süratli Çıkarma Gemileri, osiem), a także prototypowy mały okręt rakietowy TTH (Türk Tipi Hücumbot).