6 marca przy nabrzeżu Jean Reinharta w Basenie Bellota we francuskim porcie Hawr po raz pierwszy w historii zacumował okręt podwodny Sindhuratna (S 59) Marynarki Wojennej Republiki Indii, wzbudzając swoją obecnością niemałą sensację. Wody Kanału La Manche nie są bowiem standardowym obszarem zainteresowania Indii.

Sindhuratna to jeden z siedmiu posiadanych przez Siły Morskie Indii okrętów podwodnych typu Sindhughosh (rosyjski proj. 877EKM). Jednostka ta realizuje obecnie rejs powrotny do swojej bazy macierzystej INS Vajrabahu w Mumbaju, po zakończonym remoncie i modernizacji, którą zrealizowano w należącej do rosyjskiej korporacji OSK (Objediniennaja sudostroitielnaja korporacyja) stoczni remontowej Zwiezdoczka (Centr sudoriemonta Zwiezdoczka) w Siewierodwińsku w obwodzie archangielskim.

Okręt do zakładu tego trafił 29 grudnia 2019 roku w związku z uszkodzeniami odniesionymi w wyniku pożaru jaki wybuchł na jego pokładzie w dniu  26 lutego 2014 roku kiedy to realizowano zdawanie prób morskich w odległości ok. 25 Mm od Mumbaju. Bardzo mocne zadymienie, którego źródłem był pożar w dziobowej jamie bateryjnej (znajdującej się pod pomieszczeniem marynarskim nr 3) doprowadził do zaczadzenia i utraty przytomności przez dziewięciu członków załogi. Zostali oni ewakuowani z pokładu drogą powietrzną wprost do szpitala w Mumbaju. Mimo podjętej reanimacji dwaj starsi oficerowi zmarli a kolejnych siedmiu marynarzy zatrzymano do obserwacji. Okręt do bazy powrócił w dniu następnym o własnych siłach. W styczniu 2016 zdecydowano się na wyremontowanie okrętu, koszt prac wstępnie oszacowano na 800 mln USD. Wstępnie planowano że wyremontowany okręt trafi do swojej macierzystej bazy na pokładzie jednostki do przewozu ładunków wielkogabarytowych bezpośrednio z Siewierodwińska. Załadunek zaplanowano na październik ubiegłego roku.

Nałożenie sankcji na Rosję spowodowało jednak że właściciel „ciężarowca” zakazał wejścia jednostki do rosyjskiego portu. Według zmodyfikowanych ustaleń załadunek S 59 odbyć miał się w jednym z norweskich portów, najprawdopodobniej w Tromso. Ostatecznie jednak rząd Indii zdecydował się na wysłanie do Rosji całej załogi S 59, która miała przygotować okręt do samodzielnej podróży do ojczyzny, której trasa liczy niemal 5500 Mm.

Hawr jest jego pierwszym portem od chwili opuszczenia wód terytorialnych Rosji, a celem wizyty jest uzupełnienie zapasu paliwa oraz prowiantu przed dalszą podróżą, w która okręt wyruszyć ma 8 marca, a która liczyć będzie jeszcze prawie 3900 Mm (przy prędkości ekonomicznej 7 węzłów na jej pokonanie potrzeba ponad 23 dni). Według przyjętego planu rejsu okręt zacumuje jeszcze w dwóch portach: w Kadyksie (odległość ok. 850 Mm) oraz Port Saidzie (kolejne ok. 1950 Mm) przed przejściem przez Kanał Sueski.

Sindhuratna jako B 803 (numer stoczniowy 412) zbudowana została w stoczni Krasnoje Sormowo im. A. A. Żdanowa w Gorkim (obecnie PAO Zawod Krasnoje Sormowo w Niżnym Nowogrodzie w obwodzie niżnonowogrodzkim). Co ciekawe i warte wspomnienia, w tej samej stoczni zbudowano także okręt podwodny B-351 proj. 877E (obecnie ORP Orzeł). Położenie stępki odbyło się 15 maja 1986 roku, wodowanie 15 kwietnia 1988 roku, a stronie hinduskiej przekazano go osiem miesięcy później, 22 grudnia. W latach 2001–2003 jednostka ta przeszła remont średni oraz modernizację doprowadzającą ją do standardu 08773. Poza modyfikacją wyposażenia Sindhuratna uzyskała możliwość wykorzystania m.in. pocisków rakietowych systemu Club-S. Wyporność pełną okrętów podwodnych proj. 877EKM, w zanurzeniu, wynosi 3075 ton (2325 ton na powierzchni). Kadłub z kolei mierzy 72,6 x 9,9 x 6,6 m. Napęd stanowią dwa silniki wysokoprężne typu 4DL-42 i jeden silnik elektryczny PG-141. Ruch postępowy zapewnia pojedyncza wolnooobrotowa, sześciołopatowa śruba napędowa. Umożliwia to uzyskanie prędkości maksymalnej 17 węzłów pod wodą oraz 11 węzłów na powierzchni. Okręt zejść może na maksymalną głębokość 300 m. Uzbrojenie stanowi sześć wyrzutni kal. 533,4 mm do torped ciężkich 53-65, TEST-71/76, wspomnianych już pocisków systemu Club-S. Z wyrzutni stawiać można także miny typu DM-1, których zabrać można 24 sztuki. Załoga liczy 52 osoby a autonomiczność wynosi 45 dni.