7 listopada bazę morską Deutche Marine Heppenser Groden (Marinestützpunkt Heppenser Groden) w Wilhelmshaven w Dolnej Saksonii, po raz ostatni opuściła fregata Niedersachsen (F 208) typu Bremen (F 122).

Niedersachsen była drugą (z ośmiu) fregat typu Bremen, jakie w latach 1982–2022 służyły w składzie Deutche Marine. Zbudowana została w stoczni Aktien-Gesellschaft „Weser" w Bremie. Co warto wspomnieć, fregata ta była jedynym okrętem zbudowanym w tym zakładzie po zakończeniu II Wojny Światowej. Stępkę położono 9 listopada 1979 roku, kadłub zwodowano 9 czerwca 1980 roku a do służby okręt przyjęto 15 października 1982 roku. Banderę na jej pokładzie opuszczono po raz ostatni 26 czerwca 2015 roku. Przez całą, liczącą 32 lata 8 miesięcy i 11 dni, służbę przydzielona  była do 4. Dywizjonu Fregat (4. Fregattengeschwader) 2. Flotylli Operacyjnej (Einsatzflottille 2) ze stałym miejscem bazowania w Heppenser Groden.

Projekt „Bremenek” opracowano na podstawie projektu holenderskich fregat typu Kortenaer (12 jednostek w służbie w Koninklijke Marine w latach 1978-2003, obecnie dziewięć z nich pływa pod banderą Grecji a dwie jednostki odsprzedane Zjednoczonym Emiratom Arabskim przebudowano na megajachty). Co ciekawe niemieckie fregaty były jednymi z ostatnich, które projektowano mając na uwadze ograniczenia tonażowe narzucone RFN przez Unię Zachodnioeuropejską, po zakończeniu II Wojny Światowej. Fregaty typu F 122 legitymowały się wypornością pełną 3680 ton, przy wymiarach 130,5 x 14,6 x 6,3 m. Fregaty typu Bremen były pierwszymi okrętami w niemieckiej służbie, których napęd skonfigurowano w układzie CODOG (poprzednicy, tj. fregaty typu Köln F120, sześć okrętów w służbie 1961-1989, dysponowały napędem w układzie CODAG), dzięki czemu możliwe było zwiększenie zasięgu operacyjnego osiąganego przy większej prędkości ekonomicznej. Dla F 122 było to 4000 Mm/18 węzłów, podczas gdy dla F 120 wartość ta wynosiła 3450 Mm przy zaledwie 12 węzłach. Napęd składał się z dwóch silników wysokoprężnych MTU 20V956 TB92 o mocy po 4070 kW oraz dwóch turbin gazowych GE LM2500 o mocy po 19 MW. Silniki te poprzez dwie przekładnie zbiorczo-redukcyjne Renk STG 150-50 obracały dwoma wałami napędowymi. Umożliwiło to uzyskanie prędkości maksymalnej 30 węzłów oraz ekonomicznej 18 węzłów. Głównym systemem radiolokacyjnym był, pracujący w pasmie G (5-6 Ghz), trójwspółrzędny radar EADS TRS-3D. Jego uzupełnieniem był, pracujący w pasmie I (8-10 GHz), radar WM-25.

Uzbrojenie artyleryjskie stanowiła m.in. pojedyncza 76mm/62 armata OTO Melara (obecnie Leonardo) w wersji Compact oraz dwa 27 mm zdalnie sterowane stanowiska ogniowe Mauser MLG-27. Zwalczanie środków napadu powietrznego mogło być realizowane z wykorzystaniem pocisków RIM-7 Sea Sparrow, wystrzeliwanych z ośmiokomorowej wyrzutni Mk29. Obronę bezpośrednią zapewniały z kolei dwa systemy RAM z dwiema 21-prowadnicowymi wyrzutniami Mk49. Uzbrojeniem ofensywnym były z kolei kierowane pociski przeciwokrętowe (kpp) typu Boeing RGM-84 Harpoon, transportowane i wystrzeliwane z ośmiu kontenerów transportowo-startowych typu Mk 141. Wykrywanie obiektów nawodnych możliwe było dzięki wykorzystaniu kadłubowego systemu hydrolokacyjnego STN Atlas DSQS-23BZ a do ich zwalczania można było wykorzystać torpedy lekkie typu DM4A1 lub Mk46 (cztery wyrzutnie Mk 32) lub pokładowy śmigłowiec typu Westland Sea Lynx Mk.88A.

W trakcie swojej służby okręt przebył ponad 764 000 Mm uczestnicząc w licznych ćwiczeniach i misjach zarówno pod auspicjami NATO jak i Unii Europejskiej. W 1989 roku Niedersachsen wchodził w skład pierwszego niemieckiego zespołu, który po ponad 77 latach odwiedził radziecki port, a był nim Leningrad (obecnie Sankt Petersburg). W zespole tym, poza F 208, znajdowały się także Niszczyciel Rommel (D 187) typu Lütjens (Typu 103) oraz okręt zaopatrzeniowy Coburg (A 1412) typu Lüneburg (Typ 701). W grudniu 2021 roku pojawiła się oferta sprzedaży kadłuba firmie Vebeg GmbH  celem złomowania. Ostatecznie pozostałość po Niedersachsen została sprzedana w 2022 roku tureckiej stoczni złomowej Aliağa Gemi Söküm Tesisleri. Kadłub z basenów wojskowych wyholowały holowniki VB Wilhelmshaven oraz VB Ivy, po czym w dalszą drogę wyruszył on na holu, pływającego pod banderą Malty, holownika oceanicznego (jednostki typu offshore) Onyx. W chwili pisania tego tekstu, zespół holowniczy znajdował się w Kanale La Manche, poruszając się ze stałą prędkością 3,5 węzła. Oznacza to że do celu pozostało jeszcze ponad 3100 Mm. Biorąc pod uwagę aktualną prędkość zespołu dotrze on do stoczni w Aliağa za ok 37 dni.