Szkolny samolot turbosmiglowy PC-7 jest uzywany przez 131. Dywizjon Podstawowego Szkolenia Lotniczego do prowadzenia Podstawowego Kursu
Lotniczo-Wojskowego. Fot. RNLAF/MCD

Centrum zasobów ludzkich lotnictwa oraz inne organizacje badawcze, takie jak Holenderskie Centrum Lotniczo-Kosmiczne, przygotowały profil kompetencji dla poszczególnych rodzajów lotnictwa, by określić, na jakim typie statku powietrznego dany kandydat na pilota, powinien w przyszłości latać. Bazując na tych profilach, na podstawie dokładnych badań medycznych, testów fizycznych i psychologicznych, wybiera się kandydatów do kursów Podstawowego Szkolenia Lotniczo-Wojskowego dla Królewskich Sił Powietrznych.

Po wyborze, a przed przystąpieniem do szkolenia praktycznego, studenci muszą ukończyć Królewską Akademię Wojskową. Od czasu ustanowienia Podstawowego Szkolenia Lotniczo-Wojskowego w 1988 r., średnia ilość studentów, którzy nie ukończyli dalszego szkolenia w bazie sił powietrznych Sheppard AFB w Stanach Zjednoczonych spadła niemal do zera, w porównaniu z wcześniejszym system szkolenia pilotów.
W historii Królewskich Holenderskich Sił Powietrznych miejsce, gdzie prowadzono szkolenie pilotów, zmieniało się kilkakrotnie. Było to głównie spowodowane poprzez zmianę typów samolotów, jakie Holenderskie Siły Powietrzne miały w uzbrojeniu, a ponadto z powodu faktu, że zorganizowanie dobrego i efektywnego systemu szkolenia lotniczego wymaga sporo wysiłku, czasu i nakładów finansowych. Dlatego też holenderskie lotnictwo współpracowało z siłami powietrznymi innych państw w szkoleniu swoich lotników.
Bezpośrednio po II wojnie światowej większość holenderskich pilotów była szkolona przez brytyjskich instruktorów. Po roku szkolenie przeniesiono do Holandii, gdzie holenderscy kandydaci na pilotów szkolili się na kursach Podstawowej Edukacji Lotniczej. Początkowo na tych kursach używano samolotów Tiger Moth, które w 1950 r. zostały zastąpione przez holenderskie Fokker S-11 Instructor i amerykańskie North American AT-16 Harvard. W kolejnych latach Holenderskie Siły Powietrzne wprowadziły do użycia myśliwce odrzutowe i szkolenie lotnicze w 1951 r. przeniesiono do Kanady. Po siedmiu latach ponownie wróciło ono do Holandii.

W latach 70. i 80.

Kiedy Holandia zakupiła odrzutowe samoloty bojowe Northrop NF-5 wyprodukowane na licencji w Kanadzie, holenderskie Ministerstwo Obrony podpisało kontrakt z Królewskimi Kanadyjskimi Siłami Powietrznymi na szkolenie holenderskich pilotów samolotów myśliwskich i śmigłowców w Kanadzie. Kontrakt zawierał ścisłe zastrzeżenia, które nie pozwalały na to, by kandydaci popełniali błędy. Jeden niezdany egzamin oznaczał wydalenie ze szkolenia. W wyniku takich zasad był bardzo wysoki odsetek tych, którzy nie kończyli kursu. Było to około 40%, zbyt dużo, jak na standardy NATO. W związku z tym w 1977 r. holenderskie lotnictwo wprowadziło preselekcję kandydatów. Jednakże nawet to nie zaowocowało jakimś znaczącym zmniejszeniem się ilości wydalonych z kursu. W międzyczasie Ministerstwo Obrony Holandii zdecydowało o zmniejszeniu ilości pilotów na samolot z 1,4 do 1,2, więc wielu holenderskich pilotów wojskowych odeszło do cywilnych linii lotniczych. Ta decyzja w krótkim czasie doprowadziła do dużych niedoborów. Aby ten problem rozwiązać, Ministerstwo Obrony Holandii podpisało w 1980 r. kontrakt z 12 innymi państwami NATO na ustanowienie wspólnego systemu szkolenia lotniczego na samoloty odrzutowe Euro-NATO Joined Jet Pilot Training (ENJJPT). Kursy ENJJPT rozpoczęto w październiku 1981 r. w bazie sił powietrznych Sheppard AFB w Teksasie, w Stanach Zjednoczonych. Szkolenie pilotów śmigłowcowych do tego momentu zorganizowano w Army Aviation Center w bazie Wojsk Lądowych USA, Cairns Army Air Field przy garnizonie Fort Rucker w Alabamie. Prowadzono je tu od 1977 r.

Dodatkowe szkolenie lotnicze

Kiedy światowa gospodarka ponownie odnotowała wzrost w połowie lat 80., cywilne linie lotnicze znów zaczęły przynosić zyski. Wzrosło więc ich zapotrzebowanie na doświadczonych pilotów i ponownie wielu pilotów wojskowych podpisało lepiej płatne kontrakty cywilne. Ponownie Holenderskie Siły Powietrzne potrzebowały wielu nowych pilotów, więcej niż mogły w krótkim czasie dostarczyć kursy ENJJPT. W tym czasie Holandia i Belgia zakupiły myśliwce F-16. Jednakże Belgia utrzymała przez te lata własny system szkolenia lotniczego. W tej sytuacji holenderskie lotnictwo zdecydowało się na współpracę z Siłami Powietrznymi Belgii w zakresie szkolenia lotniczego. Od 1985 r. Siły Powietrzne Belgii szkoliły po kilku holenderskich pilotów, którzy w przyszłości mieli latać na F-16. Obecny dowódca 131. Dywizjonu Podstawowego Szkolenia Lotniczego, mjr pil. Jeroen Kloosterman, był jednym z pilotów wyszkolonych w Belgii. W międzyczasie holenderskie Ministerstwo Obrony zdecydowało się na zorganizowanie szkolenia pilotów w Holandii i ustanowiło kursy Podstawowego Szkolenia Lotniczo-Wojskowego.