Prototyp Ar 197 V3 po przemalowaniu.

Prawie równocześnie z zamówieniem na skonstruowanie pokładowego samolotu wielozadaniowego firma Arado otrzymała od Technisches Amt des RLM zamówienie na przygotowanie jednomiejscowego myśliwca pokładowego.

Arado Ar 197

Ponieważ w tym czasie standardowymi myśliwcami pokładowymi w takich państwach jak Japonia, Stany Zjednoczone czy Wielka Brytania były dwupłatowce, również RLM chciała zabezpieczyć się na wypadek niepowodzenia rewolucyjnego wówczas programu rozwoju nowoczesnego dolnopłata, jakim był Messerschmitt Bf 109. Poza tym uważano, że do szkolenia nowych pilotów na pokładzie lotniskowca bardziej przydatny może być samolot dwupłatowy, który kosztem niższych osiągów będzie miał lepsze właściwości pilotażowe.
Firma Arado zaproponowała w związku z tym tradycyjne rozwiązanie, bazujące na koncepcji lądowego myśliwca dwupłatowego Arado Ar 68 H. Zgodnie z opinią szefa biura konstrukcyjnego Arado – Waltera Blume – a także wielu ekspertów, Ar 68 H był szczytowym osiągnięciem niemieckiej myśli technicznej w przypadku dwupłatowych, jednosilnikowych, jednomiejscowych myśliwców. Maszyna wyposażona w zakrytą kabinę oraz silnik gwiazdowy BMW 132 o mocy maksymalnej 850 KM uzyskiwała prędkość 400 km/h i pułap praktyczny 9000 m.
Ar 197 miał konstrukcję całkowicie metalową z pokryciem z blachy duralowej – jedynie tylna część kadłuba była kryta płótnem; płaty miały różną rozpiętość, a połączono je ze sobą zastrzałami w kształcie litery N; kabina pilota była całkowicie przeszklona. Pierwszy prototyp, Ar 197 V1, W.Nr. 2071, D-ITSE został oblatany w Warnemünde w 1937 r. Samolot był napędzany dwunastocylindrowym silnikiem rzędowym chłodzonym cieczą Daimler-Benz DB 600 A o mocy maksymalnej 900 KM na wysokości 4000 m, wyposażonym w trójłopatowe śmigło o przestawnym skoku. Maszyna nie była uzbrojona ani nie miała wyposażenia morskiego (haka do lądowania, zaczepów do katapulty).
Drugi prototyp, Ar 197 V2, W.Nr. 2072, D-IPCE, później TJ+HJ był napędzany dziewięciocylindrowym silnikiem gwiazdowym BMW 132 J o mocy maksymalnej 815 KM, wyposażonym w trójłopatowe śmigło o przestawnym skoku. Samolot otrzymał pełne wyposażenie morskie i był testowany w E-Stelle Travemünde. Kolejnym prototypem był Ar 197 V3, W.Nr. 2073, D-IVLE, wyposażony w silnik gwiazdowy BMW 132 Dc o maksymalnej mocy startowej 880 KM. Maszyna oprócz wyposażenia morskiego miała również podkadłubowy zaczep dla dodatkowego zbiornika paliwa o pojemności 300 l oraz uzbrojenie strzeleckie złożone z dwóch działek MG FF kalibru 20 mm z zapasem po 60 nabojów na lufę, umieszczonych w górnym płacie i strzelających poza kręgiem śmigła oraz dwóch zsynchronizowanych karabinów maszynowych MG 17 kalibru 7,92 mm z zapasem amunicji po 500 nabojów na lufę, znajdujących się w górnej, przedniej części kadłuba. Pod dolnym płatem zostały umieszczone cztery (po dwa pod każdym skrzydłem) zaczepy do bomb o masie 50 kg każda. W związku z dobrymi osiągami uzyskanymi przez prototyp Ar 197 V3 zamówiono i zbudowano jeszcze trzy egzemplarze wersji przedprodukcyjnej, napędzane silnikami gwiazdowymi BMW 132 K o maksymalnej mocy startowej 960 KM, które otrzymały oznaczenia: Ar 197 A-01, W.Nr. 3665, D-IPCA, później TJ+HH, Ar 197 A-02, W.Nr. 3666, D-IEMX, później TJ+HG i Ar 197 A-03, W.Nr. 3667, D-IRHG, później TJ+HI. Samoloty te odbywały różnego rodzaju próby i testy, przede wszystkim w E-Stelle Travemünde, które przeprowadzano jeszcze w 1943 r.

Messerschmitt Bf 109

W początkowym okresie rozwoju niemieckiego lotnictwa pokładowego uznano, że oprócz jednomiejscowego samolotu myśliwskiego, który mógłby jednocześnie wykonywać zadania lekkiego bombowca nurkującego, potrzebny będzie jeszcze dwumiejscowy samolot myśliwski dalekiego zasięgu, mogący przechwytywać nieprzyjacielskie maszyny w dużej odległości od własnych okrętów, a jednocześnie wykonywać zadania rozpoznawcze. Drugi członek załogi miał się zajmować przede wszystkim nawigacją oraz utrzymywaniem łączności radiowej.