Pojazd opancerzony Amazon klasy MRAP z zamontowanym radarem UHTES tureckiej firmy STM.

Kontynuując omawianie nowości i ciekawostek trzeciej międzynarodowej wystawy przemysłu obronnego ADEX (Azerbaijan International Defence Exhibition), która odbyła się pod koniec września w stolicy Azerbejdżanu Baku, prezentujemy propozycje dotyczące amunicji, elektroniki i optoelektroniki, a także najciekawsze eksponaty zagranicznych oferentów.

Siły Zbrojne Republiki Azerbejdżanu prowadzą intensywny proces modernizacji, który nadal w nieznacznym stopniu zabezpieczają rodzime podmioty. Wymusza to podjęcie współpracy przemysłowej z firmami zagranicznymi bądź bezpośredni import. Tu na przeszkodzie stoją jednak ograniczenia w eksporcie broni do Azerbejdżanu, jakie obowiązują w wielu krajach zachodnich ze względu na konflikt z sąsiednią Armenią o Górski Karabach, stąd w pierwszej kolejności sięganie po produkty z ofert państw, które tego typu restrykcji nie stosują.

Amunicyjne nowości

Także w dziedzinie amunicji tegoroczna wystawa ADEX była miejscem prezentacji kilku ciekawych eksponatów. Ukraiński holding Ukroboronprom przywiózł do Azerbejdżanu granaty ręczne RGT-27S i RGT-27S2 o działaniu termobarycznym. Masa każdego z granatów bez zapalnika nie przekracza 600 g, a masa mieszaniny termobarycznej to nieco poniżej 310 g, zaś ładunku inicjującego 32 g. Mieszanina termobaryczna po rozpyleniu i zainicjowaniu wytwarza obłok ognia o średnicy 2,8 m, wysokości 2 m. Utrzymuje się on przez cztery sekundy. Temperatura w strefie detonacji to 2500÷3000°C.
Białoruska grupa przemysłowo-handlowa Belspiecwniesztiechnika zaprezentowała modernizację 152/155 mm artyleryjskiej amunicji kierowanej Krasnopol do poziomów określonych jako: Łucz, Łucz-1 i Łucz-2. Rozmiary zewnętrzne (długość 1305 mm, kal. 152 lub 155 mm) i masa całkowita nie uległy zmianie.
Nabój Łucz zachował wszystkie dotychczasowe bloki konstrukcyjne, zmiany to: wprowadzenie elektroniki opartej na współczesnej bazie elementowej i możliwości nastawiania parametrów strzału z zewnątrz przed załadowaniem (oryginalna konstrukcja ma stosowne elementy nastawcze we wnętrzu, a nastawy należy wprowadzić przed połączeniem pocisku z ładunkiem miotającym, na etapie przygotowania do strzelania), co skróciło czas przygotowania do strzelania i tym samym zwiększyło szybkostrzelność. Masa naboju Łucz wynosi 51 kg, z czego na pocisk przypada 20 kg (masa materiału kruszącego 6 kg). Maksymalna donośność to 25 km, a prawdopodobieństwo rażenia celu pojedynczym pociskiem oceniane jest na 0,9.
W naboju Łucz-1 oryginalny blok silnika rakietowego i stabilizator z czterema powierzchniami ustateczniającymi zastąpił gazogenerator i stabilizator z sześcioma brzechwami. Przekonstruowany został także blok aparatury w przedniej części pocisku – mechaniczny bezpiecznik zapalnika i żyroskop mechaniczny zastąpiła współczesna aparatura elektroniczna. Zachowano za to autopilota i blok naprowadzania. Masa pocisku wzrosła do 23 kg (masa materiału kruszącego to 9 kg), niemniej masa naboju została zachowana. Pocisk naboju Łucz-1 osiąga odległość 30 km, a prawdopodobieństwo trafienia wynosi 0,9.
W przypadku części napędowej naboju Łucz-2 wprowadzono takie same zmiany jak w Łuczu-1. Jeśli zaś chodzi o pocisk, modyfikacje są głębsze i obejmują cały nowy blok aparaturowy, w którym zastosowano również nowy zespół autopilota o mniejszych rozmiarach, co pozwoliło zwiększyć masę materiału kruszącego do 12 kg, a całego pocisku aż do 26 kg. Długość kompletnego naboju wynosi 1305 mm, kaliber 152 lub 155 mm, a jego masa całkowita sięga 51 kg. W przypadku Łucza-2 programowanie odbywa się bezkontaktowo. Maksymalna donośność pocisku to 30÷40 km, przy zachowaniu prawdopodobieństwa trafienia na poziomie 0,9.