25 marca prezydent Republiki Ukrainy Wołodymyr Zełenski zatwierdził dokument nazwany „Strategią bezpieczeństwa wojskowego”. Jest on w pewnym sensie pochodną i uzupełnieniem bardziej klasycznej „Strategii bezpieczeństwa narodowego”, zatwierdzonej we wrześniu ub. r. W przyszłości ma powstać więcej tego typu dokumentów, stanowiących rozszerzenie „bazowej” strategii.

Podstawowym założeniem „Strategii bezpieczeństwa wojskowego” jest przyjęcie, że podstawowym przeciwnikiem dla Ukrainy i jej sił zbrojnych jest Federacja Rosyjska oraz jej siły zbrojne (choć nie wykluczono ataku ze strony innych państw, koalicji z udziałem Rosji lub bez niej, wciągnięcia Ukrainy w konflikt między państwami trzecimi itd.). Zwrócono przy tym uwagę na dysproporcję potencjału finansowego, a tym samym także militarnego między obydwoma państwami. Odpowiedzią ma być strategia „obrony całkowitej”, prowadzonej równocześnie w trzech tradycyjnych domenach (lądowej, morskiej i powietrznej), ale również w cyberprzestrzeni oraz w przestrzeni kosmicznej. Przewidziano również możliwość oddziaływań tzw. hybrydowych, np. prowadzenia walki informacyjnej w sieci (choć brak jest informacji na temat szczegółów hipotetycznych działań informacyjnych czy psychologicznych). Skuteczna realizacja ogólnych założeń miałaby prowadzić do zadania przeciwnikowi nieakceptowanie dla niego wysokich strat, a w efekcie – do wygrania wojny.

Sama wojna miałaby być podzielona na trzy fazy. W fazie I nastąpiłoby wykorzystanie wszystkich dostępnych sił w celu ograniczenia wrogiej ofensywy, w tym poprzez próby przeniesienia działań zbrojnych na jego terytorium. W fazie II do walki wejść miałyby oddziały rezerwowe, mobilizacji miałyby zostać poddane wszelkie możliwe zasoby (także ludzkie), również w celu prowadzenia działań przeciwko nieprzyjacielowi na już zajętym przez niego terytorium Ukrainy. W fazie III Ukraina miałaby już prowadzić działania zbrojne na pełną skalę, z wykorzystaniem całego (już zmobilizowanego) potencjału państwa, przy równoległym rozpoczęciu działań dyplomatycznych na rzecz zakończenia wojny na korzystnych dla Ukrainy warunkach, również przy wsparciu społeczności międzynarodowej. Po zakończeniu działań zbrojnych miałaby następować demobilizacja, przywrócenie standardowej kontroli granic i odbudowa administracji państwowej oraz infrastruktury na terytorium czasowo zajętym przez nieprzyjaciela. Na ewentualne niepowodzenie działań obronnych mogą wg Ukraińców wpływać: błędne działania osób odpowiedzialnych za decyzje na szczeblu strategicznym, niewystarczające inwestycje w obszarze obronności, słaba koordynacja działań poszczególnych oddziałów czy wręcz rodzajów sił zbrojnych, wreszcie różnica w potencjale między Ukrainą a Rosją. Usunięcie tego ostatniego czynnika ma być niemożliwe, a podjęcie próby zniwelowania rosyjskiej przewagi militarnej miałoby być zabójcze dla ukraińskiej gospodarki.

Podstawowymi środkami, które mają posłużyć do realizacji założeń dokumentu, mają być: wzmocnienie obrony powietrznej i lotnictwa, poprawa zdolności do sprawnego rozmieszczania sił zbrojnych na pozycjach wyjściowych, usprawnienie systemu mobilizacyjnego, rozbudowa możliwości oporu przy wykorzystaniu sił lokalnych oraz zwiększenie zdolności do działania w cyberprzestrzeni.