Polskie trałowce typu BYMS w komplecie – Foka, Delfin i Mors w porcie na Oksywiu. Fot. Janusz Uklejewski/zbiory Marka Twardowskiego

II wojna światowa dowiodła bezsprzecznie, że broń minowa zastosowana zarówno ofensywnie, jak i defensywnie, jest groźnym, skutecznym i ekonomicznym środkiem walki na morzu. Z danych statystycznych, przytoczonych w historii wojen morskich wynika, że jeżeli w wojnie krymskiej użyto 2600 min, a w wojnie rosyjsko-japońskiej 6500 min, to w I wojnie światowej postawiono już około 310 000, a w II wojnie światowej ponad 700 000 min. Marynarki wojenne na całym świecie dostrzegały rosnące zainteresowanie tym tanim i efektywnym środkiem prowadzenia wojny. Rozumiały również związane z nim zagrożenia.

Powstanie

4 marca 1941 r. w stoczni Henry B. Nevins, Inc. w City Island (w stanie Nowy Jork), po raz pierwszy została położona stępka okrętu US Navy typu „Yard Class Minesweeper” (trałowiec bazowy). Okręt ten zaprojektowano w stoczniowym biu-rze projektowym i nadano mu oznaczenie alfanumeryczne YMS‑1. Wodowania dokonano 10 stycznia 1942 r., a prace zakończono 2 miesiące później – 25 marca 1942. Okręty budowano z drewna w celu przyspieszenia produkcji. Drewniane trałowce tego typu prowadziły operacje na wielu akwenach w czasie II wojny światowej. Amerykańskie stocznie zbudowały w sumie 561 okrętów. Pierwotnie jednostki te nazywano „Motor Minesweeper” (trałowiec motorowy), słowo „Yard” odnosiło się do „Naval Base” lub „Naval Yard” (bazy okrętów). Okręty tego typu miały operować na wodach przyległych do ich baz. Budowane były w 35 stoczniach, w lwiej części jachtowych, 12 na Wschodnim Wybrzeżu, 19 na Zachodnim oraz 4 w rejonie Wielkich Jezior.
Pierwsze okręty projektu YMS zostały użyte przez US Navy do trałowania min postawionych przez U‑Booty już w 1942 r. na podejściach do portów Jacksonville (Floryda) i Charleston (Karolina Płd.). Największe straty okręty typu YMS poniosły 9 października 1945 r., gdy 7 jednostek zostało zatopionych przez tajfun w pobliżu Okinawy.
Okręty typu YMS okazały się jednymi z najtrwalszych i najbardziej uniwersalnych rodzajów jednostek przeciwminowych US Navy, prowadzących prace trałowe przez ćwierć wieku i wypełniających różne role w wielu marynarkach wojennych świata. Wszystkie 481 tego typu okrętów miały taką samą charakterystykę ogólną. Jedyna istotna zmiana dotyczyła wyglądu. Jednostki od YMS‑1 do 134 miały dwa kominy, YMS‑135 do 445 oraz 480 i 481 miały jeden komin, a YMS‑446 do 479 komina nie miały. Pierwotnie jednostki ocenione jako bazowe wykorzystywane były m.in. w celu przeciwminowego przygotowania do lądowania sił desantowych.
W 1947 r. okręty typu YMS zostały przeklasyfikowane na AMS (Motor Minesweeper), następnie w 1955 r. określono je nowym symbolem MSC(O) zmienionym w 1967 r. na MSCO (Ocean Minesweeper). Jednostki te prowadziły działania związane z obroną przeciwminową w Korei jako znaczna część sił przeciwminowych. Do 1960 r. na tych okrętach prowadzono szkolenia dla Rezerwistów Marynarki Wojennej. Jako ostatni został skreślony z listy okrętów floty w listopadzie 1969 r. USS Ruff (MSCO 54), pierwotnie YMS-327.

Brytyjskie YMS

Osiemdziesiąt okrętów typu YMS zostało zamówione przez US Navy celem przekazania Wielkiej Brytanii w ramach programu Lend-Lease. Na liście okrętów US Navy określono je jako „British Motor Minesweeper” (BYMS) i ponumerowano w kolejności od 1 do 80. Z chwilą przekazania ich Wielkiej Brytanii, BYMS‑1 do BYMS‑80 zostały przydzielone numery od BYMS‑2001 do BYMS‑2080. Ich charakterystyka ogólna była taka sama jak u amerykańskich odpowiedników.