28 lipca w stoczni Hellenic Shipyards S.A. w Skaramangas podniesiono banderę na kutrze rakietowym Ypoploiarchos Karathanasis lub krócej Karathanasis (P 78) typu Roussen. Jest to już szósta jednostka tego typu (często określana też jako typ Super Vita) która weszła w skład Marynarki Wojennej Grecji. Podobnie jak poprzednia piątka otrzymała ona imię na cześć młodszych oficerów greckiej MW, którzy zginęli na służbie.

Historia tych jednostek sięga przełomu wieków, kiedy to realizowano postanowienia programu modernizacji sił morskich Grecji. Podpisana w styczniu 2000 roku umowa zakładała budowę trzech nowoczesnych okrętów rakietowych. Na budowniczego wybrano stocznię Neorion w Eleusis w Attyce. Projekt oraz niezbędne wsparcie techniczne oraz know-how pozyskano od zagranicznego kooperanta, którym zostało brytyjski Vosper Thornycroft (obecnie częć BAE Systems Surface Ships). Wybrany projekt bazuje na jednostkach Vita, służących m.in. w siłach morskich Kataru. W sierpniu 2003 oraz wrześniu 2008 roku podpisano aneksy do powyżej wspomnianej umowy na mocy którego rozszerzono umowę do łącznie siedmiu okrętów. Umowa zakładała że ostatni okręt wejdzie do służby w 2015 roku, ze względu jednak na poważne problemy finansowe dostawa dwóch ostatnich jednostek opóźniona jest obecnie o 10 lat!. Po wielu perypetiach P 78 został zwodowany 1 czerwca 2018 roku..

Super Vity budowane dla Grecji posiadają kadłuby wykonane ze stali o wymiarach 62,0 x 9,5 x 2,6 m, podczas gdy ich pełna wyporność wynosi 668 ton. Dla zmniejszenia masy, nadbudówkę wykonano ze stopów aluminium. Głównym uzbrojeniem ofensywnym są dwie poczwórne wyrzutnie ITL 70A-B3 dla przeciwokrętowych pocisków rakietowych MBDA Exocet MM 40 Block II (pierwsze trzy jednostki) oraz MM 40 Block III (pozostałe). Uzupełnia je pojedyncza armata OTO Melara 76/62 SR na dziobie oraz dwa 30 mm działka OTO Breda kal 30 mm/70 na burtach. Samoobronę zapewnia natomiast system RIM-116 RAM Block I, którego wyrzutnia Mk 49 zainstalowana została na rufie. Te niewielkie okręty legitymują się także bogatym wyposażeniem elektronicznym. W jego skład wchodzi m.in. trójwspółrzędny pracujący w paśmie G (4-6 GHz) radar dozoru ogólnego Thales MW08 oraz pracujący na fali ciągłej, o bardzo niskim prawdopodobieństwie wykrycia (LPI), radar nawigacyjny Thales Scout MkII. Za naprowadzanie armaty odpowiada system kierowania ogniem STIR 1.2 (STING). Obserwacja w paśmie widzialnym realizowana jest z kolei za pomocą głowicy elektrooptycznej Mirador. Okręty te mimo niewielkiej wyporności otrzymały rozbudowane systemy walki elektronicznej w tym: DR 3000 oraz Argo AR 900, współpracują one z dwoma wyrzutniami celów pozornych Mk 36 systemu SRBOC. Nad prawidłową pracą wszystkich tych systemów czuwa system dowodzenia Tacticos (z konsolami MOC Mk3). Napęd zapewniają cztery szybkoobrotowe silniki wysokoprężne MTU 16V 595 TE90 o łącznej mocy 17,3 MW (23 500 KM), które przekazują moc na cztery wały napędowe. Umożliwiają one rozpędzenie tych jednostek do prędkości 34 w a zasięg przy prędkości ekonomicznej 12 węzłów wynosi 1800 Mm. Załoga składa się z 45 osób w tym 8 oficerów.

Prototypowa jednostka opisywanego typu Roussen (P 67) podniosła banderę wojenną 20 grudnia 2005 roku. Serię zamknie się w liczbie siedmiu okrętów, z których ostatni dla którego przewidziano nazwę Vlachakos i numer burtowy P 79 ma wejść do służby w przyszłym roku