9 lipca szwedzka Agencja Materiałów Obronnych (FMV, Försvarets materielverk) oficjalnie przekazała pierwszą partię mobilnych kołowych wyrzutni kierowanych pocisków przeciwokrętowych (kpp) typu RBS-15 MkII szwedzkim Siłom Zbrojnym (Försvarsmakten).

Nowo przekazane wyrzutnie posadowione zostały na całkowicie nowych podwoziach typu FMX 6x4 Tractor, dostarczonych przez Volvo Defense. Ich napęd stanowią silniki wysokoprężne oznaczone jako D13 o pojemności 12,8 l o nie ujawnionej mocy (Volvo produkuje te silniki w czterech odmianach o mocach od 309 do 397 kW). Obecnie na podwoziu tym instalowane są cztery kontenery transportowo-startowe kpp typu RBS-15 MkII, docelowo jednak mają zostać one zastąpione przez najnowocześniejszą odmianę tych pocisków, które znane są pod oznaczeniem RBS-15 Mk4 Gungnir. Warto w tym miejscu wspomnieć że Szwecja zdecydowała się przywrócić mobilne wyrzutnie kołowe (wycofane z eksploatacji na początku nowego millenium) w 2016 roku - będąc precyzyjnym Försvarsmakten poinformował o tym fakcie w dniu 18 listopada. Wpływ na tę decyzję miała zmiana sytuacji geopolitycznej, w tym między innymi aneksja Krymu przez Federację Rosyjską w 2014 roku. Pierwsze bojowe strzelania, reaktywowana jednostka zrealizowała w trakcie ćwiczeń Swenex-16.

Po raz pierwszy mobilne wyrzutnie kpp zorganizowano w Szwecji jeszcze pod koniec lat 60. nosiły one nazwę Tungt kustrobotbatteri 08, a ich głównym uzbrojeniem były pociski Rb08. Wraz z początkiem ostatniej dekady XX w. miały być one początkowo uzupełnione, a następnie zastąpione przez znacznie nowocześniejsze RBS 15 (Robotsystem 15) w wersji opracowanej specjalnie dla wyrzutni brzegowych, znane pod oznaczeniem KA/M3 (Kustartilleri). Według opracowanych w 1987 r. założeń pociski tej odmiany miały wejść do uzbrojenia 4. baterii artylerii nadbrzeżnej –  Tungt kustrobotbatteri 90. Ostatecznie w 1995 r. powstała tylko jedna –  1. tunga kustrobotbatteriet (powodem redukcji liczby baterii z czterech do jednej, było przekazanie funduszy na modernizację okrętów podwodnych typu Västergötland). Jednostkę ognia stanowiły łącznie 24 pociski rozmieszczone na sześciu samochodach ciężarowych Saab Scania 8x6, po cztery na każdym.

KPP typu RBS-15 MkII został opracowany w ramach zamówienia złożonego przez Ministerstwo Obrony Szwecji 21 kwietnia 1994 r, w tym samym dokumencie ujęto także klauzulę w której poinformowano o konieczności modyfikacji wcześniejszych wersji pocisków z rodziny RBS-15 do tego standardu (dotyczyło to wersji M1, M2 oraz KA/M3). Pierwsze odpalenie nowej wersji pocisku nastąpiło w 1998 r., przy czym próby nowej główki radiolokacyjnej trwały już od września 1997 r. Podczas prac nad nią zakładano, że będzie ona w pełni kompatybilna ze starszymi wersjami pocisku, lecz jako priorytet założono jej użycie w pocisku nowej generacji. Modernizację pocisków prowadzono w latach 1999-2002. Jej celem było przedłużenie resursu na następne 10-20 lat. Pociski w wersji MkII legitymują się wymiarami 4330 x 500 x 1400 mm oraz masą startową 780 kg. Głowica bojowa ma masę 200 kg a zasięg pocisków przekracza 38 Mm.