26 czerwca po 77 dniowym rejsie patrolowym w ramach NATO-wskiej operacji Brilliant Shield, do bazy morskiej Arsenal do Alfeite portugalskich sił morskich (MP, Marinha Portuguesa) w Lizbonie, powrócił okręt podwodny Arpão (S161) typu Tridente (209PN).

Zakończony w tym dniu rejs, zrealizowany przez okręt podwodny z konwencjonalnym spalinowo – elektrycznym napędem wspieranym przez napęd niezależny od dostępu powietrza (AIP, Air Independent Propulsion), był unikalny z dwóch powodów. Pierwszym jest bez wątpienia jego długotrwałość, drugim natomiast rejon przez który przebiegała jego trasa. Arpão jest bowiem jednym z niewielu okrętów tej klasy w historii, który odbył patrol pod pokrywą lodową, czyli rejonem zdominowanym dotychczas przez okręty podwodne o napędzie atomowym. Swój rejs Arpão, pod dowództwem  capitão-de-fragata (pol. kmdr ppor.) Filipe Clemente Taveira Pinto, rozpoczął 3 kwietnia. Pierwszym portem do którego okręt wszedł 26 kwietnia była stolica Grenlandii – Nuuk. 28 kwietnia, eskortowany przez duński okręt patrolowy Ejnar Mikkelsen (P 571) typu Knud Rasmussen, S 161 opuścił port i obrał kurs północ – północny wschód by następnego dnia przekroczyć szerokość geograficzną µ = 66°33′39″N, która uznawana jest za granicę koła podbiegunowego. W tym samym dniu Arpão wykonał pierwsze zanurzenie w tym rejonie, przebywając w zanurzeniu przez okres 39h i 30 min, wynurzając się w obrębie tzw. strefy marginalnej lodu (MIZ, The Marginal Ice Zone), czyli strefy przejściowej pomiędzy akwenem wolnym od lodu a tym, na którym występują kry lodowe. Następnie okręt ponownie się zanurzył udając się pod czapę lodową. Z tego zanurzenia powrócił 3 maja, spędzając pod lodem cztery dni. Okres ten wykorzystano do sprawdzenia działania systemów hydrolokacyjnych (tak aktywnych jak i pasywnych) w tym unikalnym i stosunkowo skomplikowanym dla tych systemów środowisku (pękanie lodu, ruch mas lodowych itp.). Dokonano także pomiarów grubości czapy lodowej oraz napotkanych bloków lodowych, dzięki doposażeniu w pracujący na wysokiej częstotliwości sonar (dostarczony przez hiszpańskie Biuro Hydrograficzne - Instituto Hidrográfico). Pierwszym konwencjonalnym okrętem podwodnym, który zademonstrował możliwość operowania w tym wyjątkowo niekorzystnym dla tej klasy okrętów, środowisku był amerykański USS Boarfish (SS-327) typu Balao i miało to miejsce w 1947 roku.

NRP Arpão (S161) jest drugim okrętem typu Tridente zbudowanym w należącej do koncernu ThyssenKrupp Marine Systems  (tKMS) stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft (HDW) w Kilonii na bazie okrętów typu 214. Stępkę położono w 2005 roku a Marinha Portuguesa przekazano ją 22 grudnia 2010 roku. S 161 legitymuje się wypornością pełną (w położeniu podwodnym) 2020 ton przy wymiarach 67,7 x 6,35 x 6,6 m. Napęd stanowią dwa silniki wysokoprężne MTU 16V396 TB-94 o łącznej mocy 6,24 MW, dwa moduły AIP Siemens-Sinavy BZM-120 (łącznie 240 kW) oraz pojedynczy silnik elektryczny Siemens Permasyn o mocy 2,85 MW. Umożliwia to uzyskanie prędkości maksymalnej 20 węzłów w położeniu podwodnym, 10 węzłów na powierzchni oraz 6 węzłów przy wykorzystaniu AIP. Zapas paliwa umożliwia przebycie odległości 12 000Mm przy prędkości 8 węzłów. Uzbrojenie stanowi osiem dziobowych wyrzutni torpedowych kal. 533,4 mm z zapasem 12 pocisków. Załogę stanowi 33 osoby.

Podlodowa misja Arpão może dać początek częstszej obecności konwencjonalnych okrętów podwodnych z napędem AIP w rejonach arktycznych, których znaczenie w ostatnich latach zdecydowanie wzrosło wraz z topnieniem czap lodowych.