11 czerwca w stoczni AO Zielenodolskij zawod imieni A. M. Gorʹkogo w Zielonodolsku w Tatarstanie, odbyła się uroczystość wodowania małego okrętu rakietowego Stawropol. To ostatnia zamówiona jednostka projektu 21631 Bujan-M.

Stawropol jest dwunastym okrętem typu Bujan-M, zamykającym serię tych jednostek małej wyporności, uzbrojonych w system rakietowy Kalibr-NK. Zgodnie z deklaracją dowódcy Marynarki Wojennej Federacji Rosyjskiej (Wojenno-Morskoj Fłot) adm. Aleksandra Moisiejewa, Stawropol zasili Flotę Bałtycką. Będzie w niej piątym Bujanem-M. Jak to ujął 12. okręt z serii, Stawropol, będzie częścią Floty Bałtyckiej. Rozwiąże problemy bezpieczeństwa na naszych zachodnich granicach, a jeśli zajdzie taka potrzeba, w innych obszarach Oceanu Światowego. Biorąc pod uwagę fakt, że obecnie Morze Bałtyckie jest zdominowane przez siły NATO, Stawropol może mieć trudne zadanie...

Małe okręty rakietowe projektu 21631 Bujan-M opracowano w Zielonodolskim Biurze Projektowym, zaś ich budowę zlecono wspomnianej na wstępie stoczni w tym samym mieście. Ich projekt bazuje na małym okręcie artyleryjskim 21630 Bujan, który skonstruowano z myślą o działaniach na wodach przybrzeżnych, w tym deltach wielkich rzek, jeziorach i płytkich akwenach morskich. Dlatego jednostki te mają małe zanurzenie i pędniki strugowodne, zamiast konwencjonalnych śrub. Jednak są większe od protoplastów: wyporność 950 wobec 560 ton i długość 74,1 zamiast 61,8 m. Najważniejszą różnicą jest jednak uzbrojenie. Bujan-M jest nosicielem systemu Kalibr-NK, między innymi z pociskami manewrującymi 3M14. Niemniej wymiary pozwalają na przechodzenie rzekami i kanałami, pod mostami, w śluzach i innych konstrukcjach hydrotechnicznych, co Rosjanie wykorzystują między innymi w trakcie transferu tych jednostek z południa kraju na Bałtyk.

Budowa tych względnie niedużych jednostek przedłużyła się na skutek sankcji państw zachodnich, ponieważ pierwotnie do napędu stosowano cztery silniki wysokoprężne Rolls-Royce Solutions (MTU 16V4000 M90) i przekładnie redukcyjne Renk, napędzające dwa pędniki strugowodne. Blokada eksportu spowodowała, że od szóstej jednostki użyto chińskich silników Henan Diesel Engine Industry Company CHD622V20. Jednak okazały się one zawodne, a ponadto Moskwa dążyła do uniezależnienia od importu, więc ostatnie trzy Bujany-M otrzymały rosyjską siłownię z silnikami Kołomienskij zawod 16D49, przekładnie produkcji Zwiezdy i systemy sterowania firmy NPO Awrora.

Te nieduże okręty są silnie uzbrojone. Oprócz 100 mm armaty A-190 Uniwiersał, mają ośmikomorową wyrzutnię pionową UKSK, z której można odpalać pociski przeciwokrętowe i manewrujące systemów Kalibr-NK i Oniks, a podobno w przyszłości także 3M22 Cyrkon. Bujany-M, obok korwety Dagiestan projektu 11661K Giepard, jako pierwsze rosyjskie okręty nawodne użyły pocisków manewrujących Kalibr w warunkach bojowych, ostrzeliwując w 2105 roku cele na terytorium Syrii (wystrzelono 26 pocisków). Niestety, powtórzyły tę aktywność w początkowej fazie wojny przeciwko Ukrainie.

Słabymi stronami Bujanów-M jest głównie uzbrojenie przeciwlotnicze. Tworzy je zestaw AK-630M-2 Duet z dwiema 30 mm sześciolufowymi armatami wirowymi i dwie wieżowe wyrzutnie 3M-47 -01 Gibka R do pocisków rakietowych bliskiego zasięgu Igła. Podobno ostatnie okręty serii miały otrzymać nowocześniejszy zestaw Pancyr-M, znany z małych okrętów rakietowych projektu 22800 Karakurt, projektowanych w tym samym czasie i będących odpowiednikami Bujanów-M optymalizowanymi do działań na morzu (inny kształt podwodnej części kadłuba oraz napęd trzema śrubami), ale do tego nie doszło.

Stępkę Stawropola położono 12 lipca 2018 roku. Okręt ma zasilić Flotę Bałtycką do końca tego roku. Poprzedni Bujan-M także dołączył do tej floty, co miało miejsce w grudniu ubiegłego roku.