16 lipca po raz ostatni opuszczono banderę Republiki Indii na okręcie podwodnym z napędem konwencjonalnym INS Sindhudhvaj (S 56) projektu 877EKM Pałtus, znanego szerzej jako Warszawianka.

INS Sindhudhvaj został zbudowany w stoczni Admirałtiejskije Wierfi w Leningradzie, jako drugi z dziesięciu okrętów projektu 877EKM, będącego wersją eksportową udanych Warszawianek (ozn. NATO: Kilo). Jest to drugi okręt spod bandery Republiki Indii, który zakończył kampanię. Pierwszy - eks-INS Sindhuvir (S 58) - został w 2020 roku sprzedamy Republice Związku Mjanmy (dawniej Birma), gdzie służy jako UMS Minye Theinkhathu. Ponadto, w wyniku eksplozji, do której doszło 14 sierpnia 2013 roku w porcie w Mumbaju zatonął INS Sindhurakshak (S 63). Uszkodzenia okazały się fatalne i jednostkę spisano (formalnie w 2017 roku). Obecnie Warszawianki floty Indii są stopniowo zastępowane przez nowoczesne okręty typu Kalvari (francuski typ Scorpène).

W toku służby okręt był modyfikowany, między innymi zamontowano na nim sonar USHUS, systemy łączności satelitarnej Rukmani, nawigacji inercyjnej, czy kierowania strzelaniem torpedowym, wszystkie lokalnej produkcji.

INS Sindhudhvaj rozpoczął służbę 12 czerwca 1987 roku, operował więc 35 lat. Jest zatem mniej więcej rówieśnikiem naszego ORP Orzeł, jednostki projektu 877E, dość podobnej do pierwotnego standardu INS Sindhudhvaj z końca lat 80. Niestety, nasze okręty podwodne nie doczekały się nowoczesnych zamienników, które miały być pozyskane w wyniku wstrzymanego programu Orka. Po wycofaniu czterech eksnorweskich Kobbenów, Orzeł pozostał ostatnią jednostką tej klasy pod biało-czerwoną banderą i raczej nie doczeka następców - przynajmniej tych nowo budowanych.