12 lipca w amerykańskich mediach opublikowano nowe informacje na temat perspektywicznego ciężkiego samobieżnego działa przeciwrakietowego na podwoziu kołowym.

Nowe działo, określane mianem wielodomenowego działa artyleryjskiego (Multi-Domain Artillery Cannon, MDAC), miałoby być swego rodzaju połączeniem klasycznej 155 mm armatohaubicy samobieżnej na podwoziu kołowym z amunicją opracowaną w ramach zarzuconego programu działa elektromagnetycznego dla US Navy. Działo takie miałoby być zdolne do zwalczania celów powietrznych, w tym pocisków manewrujących i balistycznych. Atutem miałaby być niska cena amunicji (oczywiście w relacji do wyspecjalizowanych kierowanych pocisków przeciwlotniczych), co wobec rosnących kosztów produkcji pocisków rakietowych czyni takie rozwiązanie potencjalnie bardzo atrakcyjnym. Według opublikowanego niedawno zapytania o informację (RFI), potencjalni oferenci mieliby wykazać się zdolnością do dostarczenia prototypów MDAC do wyposażenia baterii testowej nie później niż w czwartym kwartale roku podatkowego 2027 w celu rozpoczęcia fazy demonstracyjnej w roku podatkowym 2028. Firmy, które zostaną wskazane jako dysponujące niezbędnymi kwalifikacjami, mogą liczyć na kontrakty już w trzecim kwartale roku podatkowego 2025.

Jak wspomniano, cały system ma składać się ze 155 mm armatohaubicy samobieżnej na podwoziu kołowym, oraz z amunicji opracowanej do działa elektromagnetycznego – nie sprecyzowano typu pocisku, ale wg amerykańskich komentatorów mowa o BAE Systems HVP. Wykorzystanie tego pocisku precyzyjnego rażenia byłoby o tyle proste, że był on już poddawany testom strzelania ze 155 mm haubicoarmaty ciągnionej M777 i 127 mm armaty okrętowej Mk 45. W pierwszym przypadku, wg US Navy, donośność wyniosła 17 Mm (31,5 km), w drugim 40 Mm (ponad 74 km). W przypadku wykorzystania  armatohaubicy samobieżnej z lufą o długości 52 kalibrów osiągi mogłyby być bliskie tej drugiej wartości lub nawet wyższe. Co do podwozia, wybór trakcji kołowej podyktowany jest dbałością o wysoką mobilność, która miałaby jakoby gwarantować niezwykłemu systemowi przeciwlotniczemu wysoką przeżywalność, a to za sprawą taktyki opartej na częstej zmianie pozycji ogniowej. Cały system powinien oferować opcję zdalnego prowadzenia ognia, wysoką szybkostrzelność z wykorzystaniem automatu ładowania (przy zachowaniu awaryjnego trybu ręcznego) o dużej pojemności. Kąty ostrzału w obu płaszczyznach powinny być duże ze względu na przeciwlotnicze zastosowanie MDAC. Działo ma być zintegrowane z systemem dowodzenia obroną powietrzną IAMD IBCS.

Co ciekawe, pomysł nie jest nowy. Już w 2020 r. US Army przeprowadziły udany test polegający na zestrzeleniu celu powietrznego BQM-167 (symuluje on poddźwiękowy pocisk manewrujący) przez pocisk HVP wystrzelony przez wczesny prototyp 155 mm armatohaubicy samobieżnej na podwoziu gąsienicowym BAE Systems XM1299. Ten ostatni program został niedawno anulowany. Testy świadczyły o poważnym podejściu US Army do omawianego zagadnienia, szczególnie, że koszt ‒ stosunkowo przecież drogiego ‒ pocisku HVP ma być nawet czterokrotnie niższy od kosztu zakupu najtańszego rakietowego pocisku przeciwlotniczego.