Armata Mk 4 kal. 356 mm na platformie kolejowej. US Navy użyła pięciu takich w 1918 r. do ostrzału pozycji niemieckich we Francji. Na pierwszym planie japońskie pociski kal. 460 mm, po lewej działa 7-calowe z CSS Atlanta.

Marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych ma 10 oficjalnych placówek muzealnych przedstawiających jej historię, tradycje oraz osiągnięcia. Za koordynację i zarządzanie tymi instytucjami odpowiada Naval History & Heritage Command, czyli Departament Historii i Dziedzictwa Marynarki. Liczne inne placówki, w tym te najbardziej popularne – umieszczone na pokładach muzealnych pancerników i lotniskowców, są administrowane głównie przez władze stanowe, lokalne, czy też różne fundacje i organizacje. W cieniu tych największych i najpopularniejszych funkcjonuje pierwsze i najważniejsze, znajdujące się w Waszyngtonie.

Historia National Museum of the United States Navy jest nierozerwalnie związana z losami Stoczni Marynarki w Waszyngtonie. Ta ostatnia została powołana do życia decyzją Kongresu z 23 lipca 1799 r., na terenach zlokalizowanych kilka kilometrów na południowy wschód od Kapitolu, nad rzeką Anacostia, będącą dopływem Potomaku. Rok później pod nadzorem pierwszego sekretarza marynarki Benjamina Stodderta i przyszłego komendanta stoczni Thomasa Tingeya, rozpoczęto budowę pierwszych instalacji. Intensywny rozwój, jaki przypadł na pierwszą dekadę XIX w., został przerwany przez wybuch wojny z Wielką Brytanią. W 1814 r. Waszyngton został zdobyty przez wojska gen. Roberta Rossa, a budynki publiczne, w tym Biały Dom, Kapitol i stocznia zostały spalone.
Po odbudowie zakładu ze zgliszcz podjęto decyzję o zmianie profilu jego działalności. Ze względu na oddalenie od wybrzeża oraz płytkie wody Anacostii, ograniczające wielkość jednostek jakie mogły być budowane i remontowane, podjęto decyzję o zagospodarowaniu istniejących budynków i infrastruktury na potrzeby produkcji uzbrojenia oraz amunicji. W tej formie, jako baza marynarki, funkcjonowała przez następne półtora wieku. Z biegiem czasu stała się największym wytwórcą tego rodzaju w USA. Właśnie tutaj powstawały armaty morskie, łącznie z tymi największymi, 16-calowymi, wyrzutnie torped i podwodne pociski do nich, działa artylerii średniej i lekkiej, amunicja, systemy optyczne, czy też łączności. Poza działalnością stricte produkcyjną na terenie bazy funkcjonowało szereg placówek naukowych i doświadczalnych. Warto przypomnieć, że właśnie tutaj testowano pierwszą katapultę do samolotów, powstał pierwszy tunel aerodynamiczny w USA i wybudowano słynny basen Taylora, w którym badano kształty kadłubów przyszłych okrętów US Navy. Zresztą, budynek basenu istnieje do dziś. W szczytowym okresie przypadającym na 1947 r. na terenie bazy (funkcjonującej od 1945 r. pod nazwą US Naval Gun Factory) znajdowało się 21 działów produkcyjnych, zajmujących 188 budynków na obszarze 0,5 km2 i dających zatrudnienie około 26 tys. pracowników.
Pod koniec lat 50. XX w. zdecydowano o wygaszeniu produkcji przemysłowej na terenie bazy i zmniejszeniu jej powierzchni. Proces ten zakończono w 1961 r. W jego wyniku obszary położone w dół rzeki oraz znajdujące się tam budynki zostały przekazane władzom lokalnym i poddane rewitalizacji. W rękach marynarki pozostała jedynie najstarsza cześć bazy obejmująca teren historycznej stoczni, która od 1973 r. znajdujące się na liście dziedzictwa narodowego. Obecnie jest siedzibą m.in. szefa operacji morskich (czyli dowódcy US Navy), Dowództwa Systemów Morskich, Dowództwa Inżynieryjnego Zaplecza Marynarki, Departamentu Reaktorów Okrętowych, prawników i… muzeum.
Historia gromadzenia artefaktów na terenie stoczni sięga czasów Tingeya. Już wówczas co ciekawsze zdobycze wojenne trafiały właśnie tutaj. Jednym z pierwszym eksponatów było francuskie działo z 1793 r. odlane w Lionie i zdobyte w czasie wojny z Francją (1798-1800). W kolejnych latach liczba eksponatów wzrastała. W 1865 zbiory zostały umieszczone w budynku byłej malarni i udostępnione dla zwiedzających jako Museum of Naval Relics and Weapons. Wydzielona instytucja szybko stała się dużą atrakcją turystyczną dla odwiedzających Waszyngton. W 1913 r. zasoby przeniesiono do „budynku 120”, gdzie dzieliły przestrzeń z biurem rekrutacyjnym i kwaterami artylerzystów marynarki.