23 marca turecka spółka BMC Otomotiv Sanayi ve Ticaret A.Ş., producent czołgu podstawowego Altay, zaprezentowała pierwszy wóz tego typu wyposażony w południowokoreański układ napędowy, tożsamy z przewidywanym do czołgów K2 III partii produkcyjnej (i kolejnych).

W związku z problemami z pozyskaniem układu napędowego z innych kierunków, władze Republiki Turcji podjęły decyzję o wyborze rozwiązania południowokoreańskiego, a więc silnika Hyundai Doosan Infracore DV27K i automatycznej skrzyni przekładniowej SNT Dynamics EST15K, jako przejściowego. Pozwoli to na względnie szybkie ‒ choć i tak nie bez wieloletniego opóźnienia ‒ uruchomienie seryjnej produkcji Altaya. Przy okazji prezentacji przedstawiciele tureckiego koncernu ujawnili nieco informacji dotyczących przyszłości tego czołgu.

Nowa wersja Altaya z południowokoreańskim power-packiem ma być oznaczona Altay AMT. Pierwsze dwa czołgi w tej konfiguracji zostaną dostarczone użytkownikowi 23 kwietnia br. i posłużą do testów. Jeśli przejdą je pomyślnie, w 2025 r. rozpocznie się produkcja seryjna czołgów Altay, przy czym od 2026 r. w wariancie z rodzimym silnikiem BATU (docelowo power-pack BATO Power Group, także z turecką skrzynią przekładniową). W celu redukcji potencjalnych opóźnień zmiany w obrębie przedziału silnikowego zostały ograniczone do niezbędnego minimum.

Według przedstawicieli BMC, opóźnienie produkcji czołgu Altay umożliwiło wprowadzenie jego modyfikacji na bazie zdobytych podczas udziału czołgów tureckich wojsk lądowych w w walkach w Syrii doświadczeniami. Przykładowo zapas amunicji drugiego rzutu (dwa razy po 12 nabojów 120 mm, umieszczonych w magazynach po obu stronach stanowiska kierowcy) został odizolowany od załogi. Wzmocniono osłonę stropu, która ma obecnie uwzględniać środki przeciwpancerne atakujące z górnej półsfery (ppk atakujące w trybie top-attack, subamunicja artyleryjska czy lotnicza). W czołgu zostanie także zastosowany aktywny system ochrony pojazdu Aselsan AKKOR (z opcją współpracy z systemem kierowania ogniem), zmodernizowane w stosunku do prototypów opancerzenie, zmodyfikowany układ zarządzania pojazdem, system obserwacji dookólnej Aselsan ÖRÜMCEK, system ostrzegania o opromieniowaniu wiązką lasera Aselsan YAMGÖZ itd. Ponadto wiele komponentów obcej produkcji zastąpiono wyrobami lokalnymi. Można więc uznać, że Turcja zrezygnowała z „przejściowego” wariantu Altay T1, skupiając się od razu na docelowym „zturkizowanym” T2 ‒ pod oznaczeniem AMT. Prezentowany wóz został wyposażony w kamuflaż mobilny rodzimej produkcji.

Poczyniono również pewne postępy w samym procesie produkcji wozu. Obecnie czas produkcji (w cyklu produkcji wielkoseryjnej) czołgu Altay AMT przewidywany jest na jedynie dziewięć miesięcy, lecz może być skrócony nawet do zaledwie trzech-pięciu miesięcy, jeżeli będzie taka konieczność (np. produkcja w trybie wojennym), dostępna będzie siła robocza, a dostawy podzespołów (jak również surowców do ich produkcji) nie będą zakłócone. Docelowa skala produkcji to maksymalnie 100 czołgów rocznie, z czego do 30 mogłoby trafiać na eksport. Na początku będzie oczywiście mniejsza i nie przekroczy 50 wozów rocznie. Pierwsza z przewidywanych czterech partii produkcyjnych, liczących 250 czołgów, miałaby zostać wyprodukowana w ciągu pięciu lat (2025‒2030). Czołg Altay AMT ma składać się w 85% z elementów produkcji lokalnej, zaś zastosowanie południowokoreańskiego układu napędowego (ok. 10% wartości wozu) nie ma stanowić przeszkód do eksportu.

Przekazano także inne nowe informacje na temat sztandarowych wyrobów tureckiego przemysłu obronnego. Na przykład od 2025 r. 155 mm armatohaubice samobieżne T-155 Fırtına 2 (także NG) zostaną wyposażone w lokalnej produkcji powerpack UTKU Power Group. Nowy układ napędowy zastąpi dotychczasowy, niemiecko-amerykański (niewykluczone, że faktycznie południowokoreański, produkowany na licencji), złożony z silnika MTU MB-881 KA-500 o mocy 736kW/1000 KM i automatycznej skrzyni przekładniowej Allison X1100-5A3 (identyczny układ stosowany jest w Krabie i K9 ‒ T-155 zresztą to licencyjna odmiana K9). Dotychczas wyprodukowano 10 silników UTKU i dwa kompletne power-packi UTKU Power Group.