15 lipca irańskie media zamieściły relacje z ćwiczeń na wodach Morza Arabskiego, w których wzięły udział okręty Marynarki Wojennej Islamskiej Republiki Iranu, wykorzystane jako morskie nosiciele bezzałogowych systemów powietrznych, w tym paru pokazanych premierowo.
W manewrach wzięły udział siły Floty Południowej , określone zespołem (flotą) lub dywizjonem – w zależności od medium – nosicieli BSP, pierwszym w irańskiej flocie. Na zdjęciach i w relacjach widać okręt desantowy Lavan typu Hengam, który służył za nosiciela wielu różnych BSP i amunicji krążącej. W takiej samej roli użyto okręt pomocniczy Delvar typu Delvar. Towarzyszyły im też inne okręty – na pewno fregata Jamaran typu Moudge, konwencjonalne okręty podwodne – Tariq proj. 877EKM i irańskiej konstrukcji Fateh typu Fateh (o wyporności 593 t w zanurzeniu). W skład zespołu okrętów wchodził też jeden tankowiec/okręt zaopatrzeniowy. Zespół okrętów operował na wodach między wschodnim wybrzeżem Omanu a indyjskim półwyspem Kathijawar.
Okręt desantowy Lavan z pokładem wypełnionym bezzałgowocami i amunicją krążącą. Fot. Mehr
W irańskich relacjach wymieniono nazwy użytych bezzałogowych systemów i amunicji krążącej, były to: Pelikan (lub Pelikan-2), Homa, Arash, Chamrosh/Chamroosh, Zhubin/Jubin, Ababil-4 i Bavar-5. Przynajmniej część z nich dobrze lub dość dobrze widać w relacjach z manewrów. Część z tych nazw była znana lub pojawiała się wcześniej, a część nie. Na przykład widać dwa uzbrojone odrzutowe BSP, dotąd znane jako Karrar, ale takiej nazwy nie ma w spisie aparatów. Wśród amunicji krążącej dominowały aparaty Arash, były też znane od lat Ababile-2. Użyte dwa (?) BSP Ababil-4 były uzbrojone w minibomby kierowane, zapewne Ghaem, lub kierowane pociski rakietowe Almas (tzw. irańskie Spike’i) i startowały z okrętu za pomocą przyśpieszaczy rakietowych z szynowych wyrzutni, a potem atakowały ćwiczebny cel nawodny.
Użyty w identycznej roli okręt pomocniczy Delvar. Fot. Mehr
Można zakładać, że Ababile-4 nie wracały na okręty, tylko powróciły do baz lądowych. Startująca z okrętów amunicja krążąca Arash atakowała cele na poligonach na lądzie. Najciekawszymi były bezzałogowce z tzw. hybrydowym układem napędowym – czyli startujące i lądujące pionowo jak wielowirnikowiec, a w powietrzu przechodzące do lotu postępowego dzięki śmigłom pchającym. Był już znany wcześniej Pelikan (teraz jako Pelikan-2, zapewne wersja rozwojowa lub dopracowana), a także jeden dotąd nieznany aparat z napędem w takiej konfiguracji. Konstrukcja bardzo zgrabna, na dodatek wyglądająca jak wierna kopia bezzałogowca Aerosonde HQ (Hybrid Quadrotor) spółki Textron Systems ze Stanów Zjednoczonych. Wytłumaczenie jest proste, BSP Aerosonde HQ musi być używany operacyjnie, ich egzemplarze (w dobrym stanie) zdobył Iran (do wyboru jest terytorium Jemenu, Syrii, Iraku, a nawet samego Iranu) i zapoznał się z ich konstrukcją. Wiele wskazuje, że okręty-nosiciele BSP wyposażono w stacje kierowania i kontroli BSP, nie wiadomo czy zabudowane na pokładach okrętów, czy raczej kontenerowe, umieszczone na okrętach jako przenoszony ładunek.
Rufa Lavana z dwoma uzbrojonymi BSP (dotąd) nazywanymi Karrar, szeregiem amunicji krążącej Arash (szara) i Ababil-2 (niebieska). Fot. Mehr
Zatem irańskie bezzałogowce i amunicja krążąca startowały z pokładów okrętów nawodnych, które przystosowano do pełnienia funkcji pływającej bazy BSP. To akurat nie jest nowość. Iran praktykuje takie użycie BSP na morzu od pewnego czasu. Teraz dla odmiany pokazano też start lekkich BSP i amunicji krążącej z przenośnych wyrzutni ustawionych na pokładzie okrętu podwodnego proj. 877EKM – oczywiście okręt najpierw musiał wynurzyć się, potem jego załoga musiała wyjść na zewnątrz i na kadłubie idącej w wynurzeniu jednostki rozstawić wyrzutnie i przeprowadzić start bezzałogowego aparatu. Korzyści z takiego dekonspirowania położenia okrętu proj. 877EKM są wątpliwe. Ale Iran ma też rosnącą liczbę małych konwencjonalnych okrętów podwodnych, własnej konstrukcji i produkcji, których sprawne wykrywanie i śledzenie może być trudniejsze, a które też można użyć w powyższy sposób.
Dwa gotowe do startu BSP Ababil-4 (przeciwległy uzbrojony). Na lewo od nich amunicja krążąca Ababil-2 (żółta) i Arash. Fot. Irib
Mimo niskiej przeżywalności pokazanego zespołu okrętów, zwłaszcza w konfrontacji z nieprzyjacielem z silnym lotnictwem (także morskim/pokładowym), zdolność do wypuszczania na pełnym morzu grup bezzałogowców (część służących jako retranslatory sygnału sterowania i z danymi z rozpoznania) bardzo rozszerza pole monitorowania akwenów wokół Iranu. Co w połączeniu z irańskimi pociskami przeciwokrętowymi – skrzydlatymi manewrującymi i quasi-balistycznymi – bardzo rozszerza ich skuteczny zasięg przy odpaleniu z lądu (czasem z dala od brzegu). Ich zasięg to wieleset kilometrów, problemem pozostaje skuteczne rozpoznanie. Potencjalny nieprzyjaciel musi uwzględnić takie zagrożenie, co powoduje, że jego zespoły okrętów w miarę bezpiecznie mogą działać tylko setki kilometrów od irańskich brzegów. Iran już udowodnił, że jego BSP mogą w pełni kontrolować akwen Zatoki Perskiej, co powoduje, że każda jednostka nawodna na wodach Zatoki Perskiej jest zagrożona atakiem rakietowym. Teraz Iran próbuje rozszerzyć takie zdolności operacyjne na wody Morza Arabskiego (i to daleko w głąb tego akwenu).
Odpalony Arash zmierza do celu. Fot. Mehr
Drugą kwestią jest wypuszczana amunicja krążąca – Iran oficjalnie podaje, że o zasięgu 1000 km. Przekonali się już o tym władcy Arabii Saudyjskiej (w zasadzie od czasu do czasu nadal przekonują), że nawet te dość małe i niepozorne aparaty, wykorzystujące układy nawigacji bezwładnościowej i odbiorniki nawigacji satelitarnej – są dość celne, aby razić „miękką” infrastrukturę krytyczną. W przypadku Arabii Saudyjskiej przede wszystkim przemysłu wydobywczego i petrochemicznego.
Nowy „hybrydowy” bezzałogowiec przelatuje obok okrętu proj. 877EKM, na jego dziobie rozstawiona wyrzutnia z jakimś mini-BSP. Fot. Mehr
Zresztą wszystko powyższe, dość otwartym tekstem, powiedzieli cytowani przez media irańscy dowódcy komentujący przebieg ćwiczeń, m.in. szef sztabu Marynarki Wojennej Islamskiej Republiki Iranu adm. Shahram Irani czy gen. mjr. Abdolrahim Mousavi, szef sztabu Wojsk Lądowych Islamskiej Republiki Iranu. Obecność Mousaviego zapewne nie była przypadkowa i wskazuje, że ćwiczono koordynację działań z oddziałami Wojsk Lądowych, zapewne także rakietowymi, poza tym ćwiczono desantowanie na brzeg bojowych wozów piechoty.
Dobre ujęcie bezzałogowca Pelikan(-2) w locie. Fot. Mehr
Zabezpieczenie się przed nalotem takiej amunicji krążącej z wielu kierunków (a to właśnie teraz sugerował Iran tymi ćwiczeniami), poza już znanymi (terytorium Iranu i zachodniego Jemenu), generuje olbrzymie koszty – cena skutecznej tarczy jest kilkunastokrotnością tej potencjalnego miecza (nawet w przypadku skrzydlatych pocisków manewrujących). Bodaj najlepszą obroną dla Saudów jest zwiększenie poziomu chińskich inwestycji w przemysł petrochemiczny – takich instalacji z przyczyn pragmatycznych Iran nie zaatakuje.
Podobne z tej kategorii:
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
Te wszystkie kopie, oraz te wszystkie "klony" irańskich UAV (kopie, oraz "klony" tych dronów, głównie wtedy tych amerykańskich, oraz tych izraelskich!!), produkowane przez Mullahów oraz Ayatollahów, TYCH z islamskiego Qoum, oraz z Teheranu, no to są jednak BARDZO (!!!!) ZNACZĄCO GORSZE, od tych ich "oryginałów" ---- tak więc, ja to bym się nad nimi absolutnie AŻ tak to się NIE "rozczulał" ---- albowiem jest to TYPOWY produkt kraju Trzeciego Świata, mogący OBECNIE satysfakcjonować sam Iran, ORAZ JEDYNIE Federację Rosyjską, która TERAZ, no to trzyma się JEDYNIE tego irańskiego "ostrza brzytwy" ---- jak każdy ten OBECNIE TONĄCY!!!!.......