10 listopada na pokładzie, należącego do Japońskich Morskich Sił Samoobrony, niszczyciela min JS Ukushima (MSC 686) typu Sugashima wybuchł pożar, który ostatecznie doprowadził do zatonięcia okrętu.
W chwili wybuchu pożaru japoński okręt realizował przejście z bazy morskiej Shimonoseki w Prefekturze Yamaguchi (skąd wyruszył tego samego dnia) do portu Shibushi w Prefekturze Kagoshima, skąd następnie miał operować w ramach bilateralnych ćwiczeń przeciwminowych z siłami US Navy. Oba porty dzieliła odległości ok. 324 Mm, które okręt powinien pokonać w ciągu 24 godzin. Na pokładzie znajdowało się wówczas 40 osób. Ogień pojawił się w siłowni głównej i o zaistnieniu tej niebezpiecznej sytuacji dowódca okrętu poinformował siódme regionalne dowództwo Straży Wybrzeża (Kaijō Hoan-chō) na wyspie Kitakiusiu ok godziny 09:50, okręt znajdował się wówczas w odległości zaledwie ok. 27 Mm od swojej bazy macierzystej. W tym samym meldunku znajdowała się także informacja o zaginięciu jednego z członków załogi, który nie opuścił przedziału objętego płomieniami. Okręt znajdował się wówczas w odległości zaledwie 1,3 Mm od wybrzeża Wyspy Ōshima należącej do miasta Munakata w Prefekturze Fukuoka.
Na pomoc płonącej jednostce wysłano, operującą w pobliżu, bliźniaczą jednostkę JS Toyoshima (MSC 685) oraz okręt patrolowy Muromi (PS 25) typu Tokara Japońskiej Straży Wybrzeża, przy czym ten ostatni rozpoczął akcje gaśniczą. Około godziny 14:00 dowódca MSC 685 zameldował, że pożar na MSC 686 został opanowany i stłumiony, co było pierwszą i jak się później okazało jedyną optymistyczną wiadomością tego dnia. Niecałą godzinę później ogień ponownie się pojawił i tym razem rozprzestrzeniał się zdecydowanie szybciej. Widząc jak niekorzystnie rozwija się sytuacja, o godzinie 15:45 dowódca Ukushimy wydał rozkaz opuszczenia okrętu i przejścia załogi na pokład bliźniaczego okrętu, który w tym celu podszedł do lewej burty. Mimo opuszczenia jednostki nie zaprzestano starań ugaszenia pożaru, jednak około 19:00 płomienia zdołały objąć znaczną część pokładu rufowego. Okręt zaczął tonąć rufą do przodu parę minut po północy 11 listopada, by ostatecznie pogrążyć się w wodach Morza Filipińskiego około godziny 08:34. Kadłub okrętu oparł się rufa o dno, pozostając w położeniu pionowym (z dziobnicą znajdującą się tuż pod powierzchnią morza) na pozycji µ=33°54′98 N, λ=130°23′58 E. W wyniku tego zdarzenia jeden podoficer z obsady siłowni głównej bosmanmat (Kaishichō) Tatsunori Koga uznany został za zaginionego, podczas gdy inny członek załogi, 20 letni marynarz, trafił do szpitala w Munakata z objawami zaczadzenia. Jego życiu nie zagraża niebezpieczeństwo. Już dzień później rozpoczęto przeszukiwanie wraku przez nurków Japońskich Morskich Sił Samoobrony, jednak wg. upublicznionego raportu nie byli oni w stanie odnaleźć ciała zaginionego podoficera. Kolejne poszukiwania realizowane mają być z wykorzystaniem pojazdów UUV.
Wykonane ok. godziny 19:00 zdjęcie pokazuje jak mocno płomienie opanowały rufową część Ukushimy. Fot. Saturnax/platforma X (dawniej Twitter)
Wspomniane wcześniej bilateralne amerykańsko – japońskie ćwiczenia miały rozpocząć się 16 listopada i potrwać 10 dni. Do udziału w tych manewrach Japonia wydzieliła łącznie aż 19 okrętów w tym 18 niszczycieli min, podczas gdy stronę amerykańską reprezentować miały dwie jednostki.
Ukushima to szósty z 12 zbudowanych niszczycieli min typu Sugashima. Do dzisiaj w aktywnej służbie pozostaje osiem okrętów. Przyszły MSC 686 zamówiony został w 1999 roku a stępkę, w stoczni Nippon Kokan (obecnie JFE Steel), położono 17 maja 2000 roku. Wodowanie miało miejsce 17 września 2001 roku a do służby jednostkę przyjęto 18 marca 2003 roku. Ukushima w chwili zatonięcia podlegała rozkazom dowódcy 43. Dywizjonu przeciwminowego. Kadłuby tych niszczycieli min wykonane są z drewna trzech różnych drzew, tj. daglezji zielonej (większość konstrukcji), brzostownicy japońskiej (pokrycie stępki) oraz sklejki jesionowej. Legitymują się one wypornością pełną 590 ton przy wymiarach 54,0 x 9,4 x 3,0 m. Napęd skonfigurowany jest w układzie CODOE i składa się z dwóch silników wysokoprężnych typu Mitsubishi 6NMU-TA(B)I o mocy po 670 kW, oraz dwóch silników elektrycznych o mocy po 130 kW. Dla zmniejszenie sygnatury akustycznej oba silniki główne, a także cztery agregaty prądotwórcze (o mocy po 200 kW), zainstalowane zostały powyżej linii wodnej wewnątrz nadbudówki. Umożliwia to uzyskanie prędkości maksymalnej 14 węzłów. Okręty otrzymały system dowodzenia NAUTIS-M będący pochodnym tego, który trafił na pokłady brytyjskich niszczycieli min typu Sandown. Głównym systemem hydrolokacyjnym jest z kolei sonar o zmiennej głębokości zanurzenia brytyjskiego typu 2093. Do poszukiwania i likwidacji min morskich wykorzystywane są dwa zdalnie sterowane pojazdy podwodne ECA PAP 104 Mk.5 (produkowane na licencji w Japonii). Okręty tego typu dysponują także klasycznymi trałami mechanicznymi. Uzbrojenie stanowi zainstalowane na dziobie, sześciolufowe działko JM61R-MS kal. 20 mm.
Podobne z tej kategorii:
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
