Na początku kwietnia bieżącego roku korporacja Lockheed Martin oraz firma Collins Aerospace poinformowali o postępach programu budowy nowych samolotów dowodzenia oraz łączności E-XX, które mają zostać zbudowane na bazie transportowych C-130J-30 Super Hercules.

4 kwietnia Collins Aerospace zawarł umowę w sprawie opracowania systemu łączności VLF, który ma zostać zainstalowany na nowych samolotach, które wstępnie są oznaczone jako EC-130J (natomiast w nomenklaturze Departamentu Obrony program to nadal E-XX). Kontrakt obejmuje projekt, rozwój oraz analizę możliwych problemów związanych z instalacją specjalistycznego wyposażenia VLF. Jednocześnie to pierwsza, formalna, umowa związana z programem zakupu następców dla obecnie używanych Boeing E-6B Mercury.

Zgodnie z deklaracjami przedstawicieli korporacji Lockheed Martin, ogłoszonych w czasie konferencji Sea-Air-Space Exposition, która miała miejsce w Waszyngtonie w dniach 2-5 kwietnia bieżącego roku, pierwszy egzemplarz EC-130J przeznaczony dla US Navy ma być gotowy do prób w 2026 roku – wszystko zależy od momentu zawarcia formalnej umowy na produkcję i konwersję Super Herculesów. Wśród zmian wymienia się potrzebę instalacji systemów łączności VLF wraz z antenami oraz dodatkowych podsystemów łączności satelitarnej. Zgodnie z deklaracjami, wybór platformy C-130J Super Hercules miał związek z potencjałem operacyjnym oraz faktem, że samolot tego typu może wykonywać swoje zadania nawet w przypadku utraty lub wyłączenia przynajmniej jednego z czterech silników.

Co ciekawe będzie to powrót US Navy do rodziny C-130 Hercules w celach specjalnych. W pierwszej połowie lat 60. XX wieku lotnictwo morskie Stanów Zjednoczonych zamówiło dwanaście C-130H, które przystosowano do roli retlansatorów TACAMO dla systemu dowodzenia floty podwodnej. Pierwsze z nich wdrożono do służby w 1963 roku. Były one wykorzystywane do 1993 roku, po czym skierowane na składowisko AMARG. Dwa z nich przebudowano do standardowej wersji i sprzedano Holandii w 2006 roku.